Zwierzakowo : marca 2017

My, koty, prosimy o łączenie się z nami w bólu i zasponsorowanie nam kociego papieru toaletowego. Wicie rozumicie jak trudno jest obejść się bez pupotaśmy. Może być w formie żwirku betonitowego, pelletu drewnianego lub, dla wybrednych 4 liter, silikonowego ;) Pomożecie? Z utęsknieniem czekamy na dary rzeczowe lub finansowe. Miau!

Fundacja Azylu pod Psim Aniołem
ul. Kosodrzewiny 7/9
04-979 Warszawa...
Rachunek bankowy: 03 1020 1042 0000 8802 0109 6528
Przelewy zagraniczne:
Kod BIC (Swift): BPKOPLPW
IBAN: PL03 1020 1042 0000 8802 0109 6528
PayPal i Dotpay: biuro@psianiol.org.pl
Dopisek: żwirek

No ludziska! Kto pomoże?!
Kacper, 11-letni psioaniołowy wieloletni pensjonariusz, którego zabraliśmy z dramatycznych warunków, ma chore serce. Codziennie musi przyjmować Vetmedin, 2 razy dziennie po 2,5 mg. Potrzebujemy sponsora lub sponsorów leku nasercowego Vetmedin, bez którego nasz Kacper nie da rady żyć! Vetmedin - kapsułki 2,5 mg każda lub tabletki 2,5 mg lub 5 mg. Mianowicie tabletkę można przeciąć na pół (5 mg : pół = 2,5 mg), a kapsułki nie da się podzielić. Pomóżci...e wiekowemu psu trzymanemu w beznadziejnych warunkach, który pod naszą opieką odżył i chce wciąż żyć! Prosimy o zakup Vetmedinu i przywiezienie lub przysłanie do nas albo o wspomożenie finansowe.
Tel. 509 117 723, 501 258 303

Fundacja Azylu pod Psim Aniołem
ul. Kosodrzewiny 7/9
04-979 Warszawa
Rachunek bankowy: 03 1020 1042 0000 8802 0109 6528
Przelewy zagraniczne:
Kod BIC (Swift): BPKOPLPW
IBAN: PL03 1020 1042 0000 8802 0109 6528
PayPal i Dotpay: biuro@psianiol.org.pl
Dopisek: Vetmedin
Jeśli nie możesz adoptować Kacpra, zostań jego opiekunem wirtualnym. Możesz także przekazać naszej fundacji 1% z podatku na utrzymanie Kacpra.
Utrzymujemy nasze zwierzaki wyłącznie z darowizn osób fizycznych i prawnych.
Twoja pomoc jest nam niezbędna!

Marzec 2017:
Skubi szuka najlepszego domu pod słońcem! Już nie jest kościotrupem. W domu tymczasowym odżył, jest dopieszczany, aczkolwiek na początku nie było lekko, bo pies sprawiał wrażenie, jakby nigdy nie mieszkał w domu.
Skubi na początku wszystkiego się bał: wejść po schodach, do mieszkania, wyjść na spacer, nawet trochę zostać pogłaskanym - patrzył tymi smutnymi oczami i kładł uszy po sobie, jakby mógł, to by się chyba nimi nakrył. Od pierwszego wejrzenia do szczerej ...miłości między nim a człowiekiem wystarczyło jakieś 48 godzin. W ciągu pobytu w domu tymczasowym nabrał ciałka, niesamowicie poprawiła mu się sierść, tzn. jest teraz mięciutki i nie gubi ani włoska!
W domu jest oazą spokoju - chyba że się go zachęci do zabawy, wtedy bryka jak 40-kilogramowa sarenka. Jest niesamowicie inteligentnym i chętnym do nauki psem: jedyną komendą, jaką znał i na jaką reagował, gdy trafił do domu tymczasowego, było stój! Teraz podaje łapę, drugą też, siada, reaguje na komendę "zostań", gdy trzeba, przepuszcza człowieka w drzwiach (dżentelmen!), a nawet reaguje na komendę zostaw, gdy ma smakołyk podstawiony 5 cm pod nos!
Utrzymuje czystość, na spacerach trzyma się przy nodze, na dworze biega niczym szczeniak na 10-metrowej smyczy do wybiegu. Ciekawią go inne psy, za każdym się ogląda i nadstawia uszu. Gdy jakiś pies reaguje na niego agresywnie, trochę się denerwuje i szczeka.
Wciąż ma syndrom niedojedzenia (w końcu otarł się o śmierć głodową), a że mieszka obecnie w pokoju z kuchnią bez drzwi, podczas nieobecności człowieka potrafi otworzyć sobie lodówkę (mamy nadzieję, że to z czasem miinie). Potrzebny mu więc jest dom, w którym lodówka będzie w innym pomieszczeniu
Po wyjściu człowieka zdarza mu się trochę hałasować (chwilę szczeka, czasem zawyje), ale coraz rzadziej, na pewno pomaga mu tzw. kong, czyli wypełniona smakołykami zabawka, która zajmuje go intelektualnie i zapewnia poczucie, że coś do jedzenia jest pod ręką. Boi się, póki co, komunikacji miejskiej, tzn. nie chce wsiąść do tramwaju czy autobusu, ale samochodem jeździ bez problemu.

Tel. 509 117 723, 501 258 303.
Jeśli nie możesz adoptować Skubiego, zostań jego opiekunem wirtualnym.
Możesz także przekazać naszej fundacji 1% z podatku na utrzymanie psa.
Utrzymujemy nasze zwierzaki wyłącznie z darowizn osób fizycznych i prawnych.
Twoja pomoc jest nam niezbędna.
Fundacja Azylu pod Psim Aniołem
ul. Kosodrzewiny 7/9
04-979 Warszawa
Rachunek bankowy: 03 1020 1042 0000 8802 0109 6528
Przelewy zagraniczne:
Kod BIC (Swift): BPKOPLPW
IBAN: PL03 1020 1042 0000 8802 0109 6528
PayPal i Dotpay: biuro@psianiol.org.pl
Dopisek: Skubi
A to jego historia:
Skubi, patrząc w obiektyw aparatu fotograficznego zawsze ma minę, jakby się dziwił. Ciekawe czemu. Temu, że mimo wszystko żyje, czy temu, że został uratowany, a może temu, że jeszcze komuś na nim zależy i walczy o niego, dba, leczy? A może Skubi jest zdziwiony widząc, że ten świat nie jest aż tak zły, jak do tej pory myślał?! Cóż, tego się nie dowiemy. Ten biedny, prawie zagłodzony pies został znaleziony na pograniczu Warszawy i Józefowa. Zauważyli go ludzie, którzy zawiadomili nas o zwierzęciu, potrzebującym natychmiastowej pomocy.
Skubi tego samego wieczora trafił do lecznicy. Od razu podano mu serię kroplówek, pobrano krew, zaaplikowano antybiotyki. Pies był bardzo wychudzony, ledwo stał na nogach. Prawdopodobnie pomoc przyszła w ostatniej chwili. Gdyby jej nie otrzymał, następnego dnia mógłby już... wolimy nie kończyć. Ze Skubiego lało się wyjątkowo śmierdzącą biegunką. Może od jakiegoś czasu szukał czegokolwiek do jedzenia, jadł byle co by zaspokoić wielki głód, oszukać burczenie w brzuchu i przykre ssanie w żołądku.
Skubi jest bardzo smutnym, jeszcze bardzo zrezygnowanym, ale przyjaznym psem. Nie ma chipa. Nieźle chodzi na smyczy, nie ma w nim cienia agresji.
Skubi wciąż się dziwi. Dziwi się będąc głaskanym. Dziwi się, że dostał ciepłe ubranko, dzięki któremu już tak nie trzęsie się z zimna. Mamy nadzieję, że za niedługi czas zdziwienie zastąpi ufność i radość na widok człowieka.
Skubi jest cały czas leczony, ma wielki stan zapalny organizmu, podwyższone parametry nerkowe i wątrobowe. Otrzymuje kroplówki. Z powodu nieustającej biegunki dostaje antybiotyki. Potrzebuje domu tymczasowego i stałego. Potrzebuje wsparcia finansowego na leczenie. Potrzebuje karmy Gastro Intestinal suchęj i puszek. Ten pies potrzebuje miłości! Pomożecie?
Tel. 509 117 723, 501 258 303.
Fundacja Azylu pod Psim Aniołem
ul. Kosodrzewiny 7/9
04-979 Warszawa
Rachunek bankowy: 03 1020 1042 0000 8802 0109 6528
Przelewy zagraniczne:
Kod BIC (Swift): BPKOPLPW
IBAN: PL03 1020 1042 0000 8802 0109 6528
PayPal i Dotpay: biuro@psianiol.org.pl
Dopisek: Skubi pomoc
Jeśli nie możesz adoptować Skubiego, zostań jego opiekunem wirtualnym.
Możesz także przekazać 1% z podatku na utrzymanie psa.
Utrzymujemy nasze zwierzaki wyłącznie z darowizn osób fizycznych i prawnych.
Twoja pomoc jest nam niezbędna.

Poziomek to okolo roczny szczeniak.
Jest bardzo wesołym i energicznym szczeniakiem.
Ogonek Poziomka jest praktycznie cały czas w ruchu. Nawet podczas zabawy z innym psem lub podczas zwykłego marszu nie przestaje nim merdać Bardzo lubi kontakt z innymi psami. Za psem rezydentem chodzi jak cień i we wszystkim stara się go naśladować. Na koty i gryzonie również reaguje bardzo pozytywnie. Do ludzi na początku jest nieśmiały. Podchodzi i szybko się cofa ( oczywiście machając og...onkiem ) szczekając i zaczepiając do zabawy. Jest strasznym pieszczochem. Bardzo lubi wszelkiego rodzaju kontakt z człowiekiem którego już zna. W domu podczas nieobecności domowników jest bardzo grzeczny.
Kontakt : 501 258 303 lub 509 117 723

A oto historia całej rodziny:
Matka. Psia matka. Oddana, kochająca. Matka z odgryzionymi do połowy sutkami. Bolało, bolało bardzo, gdy jej dzieci gryzły puste sutki z nadzieją na kroplę mleka, a w brzuchu burczało z przejmującego głodu. Psia matka biegająca po wsi w poszukiwaniu czegokolwiek do jedzenia, wylizująca każdy wyrzucony papierek pachnący jedzeniem, buszująca w śmieciach jak w zbożu z nadzieją na cokolwiek co można zjeść i co przemieni się w życiodajne mleko dla jej dzieci. Podwarszawskie letnisko. Drogą przejeżdża samochód, staje, wyrzuca z samochodu młodziutką ciężarną sukę. O czym myśli kierowca. Do wyboru: 1. Na pewno ktoś cię przygarnie. 2. Spadaj cholero, dałaś dup.., radź sobie sama. 3. Wreszcie się ciebie pozbyłem/pozbyłam. 4. Krzyżyk ci na drogę. 5.???????
Szok. Bieg za samochodem, ale brzuch przeszkadza, ciężko. Gwiaździsta noc, koniec sierpnia, wieczór. W pobliskich domostwach palą się światła. Co robić. Gdzie się skryć. Gdzie przenocować dopóki nie wrócą po mnie. Przecież wrócą. Muszą... Początek września. Poród. Pod schodami, na posesji gdzie nie ma ludzi, gdzie nikt nie przeszkadza. Pod schodami, bo bezpiecznie. Jedno, drugie, ojej jeszcze jedno, kolejne, szóste, uff. Sześcioro. Tylko jeść się chce. Kto da jeść?! Dzieci kwilą z głodu. Nie ma wyjścia, trzeba szukać jedzenia. O, pordzewiała puszka. Może jest w niej coś dobrego. Niestety, jest tylko stęchła woda po ostatnim deszczu. A to co? Przyjechali ludzi na posesję. Zobaczyli. Przegonili. Mężczyzna zaczął zastawiac cegłami gniazdo z dziećmi! Szybko! Przenieść maleństwa w bezpieczniejsze miejsce. Może do domu obok. Udało się. Trzeba wykopać norę, by było bezpieczniej. Brak sił, słabo z głodu, dzieci płaczą, chcą jeść, mleka nie ma...
3 tygodnie później. Co to? Nagle przy norze wykopanej pod domem pojawiły się dwie, smakowicie pachnące miski. Jedzenie? Skąd? Może to pułapka? Ale tak pięknie pachnie. Nawet maluchy poczuły ten zapach. Wygrzebują się spod domu. O, niedaleko stoją ludzie. Trzeba się ich bać, ale sił brak, a z misek tak pachnie. Trudno. Dzieci! Idziemy jeść bez względu na wszystko.
Odłowiliśmy dzielną sunię z szóstką dzieci. Wychudzona matka dała się złapać za drugim razem do klatki łapki. Zawieźliśmy je do hotelu w Warszawie. Są już bezpieczne. Matka liże po rękach z wdzięczności. Dzieciaki po przyjeździe wessały się w miskę z jedzeniem. Tak się zmęczyły, aż zasnęły z pysiami w jedzeniu. Mama czekała cierpliwie, aż dzieci się najedzą. Na koniec zaczęła delikatnie dojadać to co zostało.
I teraz nasza prośba. Potrzebujemy wpłat na utrzymanie rodzinki w hotelu - koszt miesięczny to 550 zł. Potrzebujemy karmy dla mamy i dla szczeniąt, Puriny, Britt lub Acany lub innej wg uznania szanownych sponsorów. Potrzebujemy wpłat na odrobaczenie i szczepienia na choroby wirusowe dla szczeniaków i mamy (3-krotne odrobaczanie 7 zwierząt ok. 75 zł). Pierwsze szczepienie na wirusówki ok. 350 zł. W sumie około 1000 zł. Pomożecie?
Tel. 509 117 723, 501 258 303.
Fundacja Azylu pod Psim Aniołem
ul. Kosodrzewiny 7/9
04-979 Warszawa
Rachunek bankowy: 03 1020 1042 0000 8802 0109 6528
Przelewy zagraniczne:
Kod BIC (Swift): BPKOPLPW
IBAN: PL03 1020 1042 0000 8802 0109 6528
PayPal i Dotpay: biuro@psianiol.org.pl
Dopisek: psia mama

Arisa, piękna sunia szczeniak z oryginalnym umaszczeniem. Wiek ok. 4 miesięcy. Została porzucona wraz z siostrą w lesie prawie 100 km od Warszawy. Na początku przerażona i nieufna, dzięki pracy naszych wolontariuszy pięknie się otworzyła. Już stała się sympatycznym, kontaktowym, grzecznym psim dzieciakiem, zachowuje czystość, ładnie chodzi na smyczy, lubi inne psy.
Szukamy dla Arisy domu tymczasowego w Warszawie lub okolicach oraz domu stałego na terenie Polski.
Tel. 509 117... 723, 501 258 303.

Jeśli nie możesz adoptować Arisy, zostań jej opiekunem wirtualnym.
Możesz także przekazać naszej fundacji 1% z podatku na utrzymanie suni.
Utrzymujemy nasze zwierzaki wyłącznie z darowizn osób fizycznych i prawnych.
Twoja pomoc jest nam niezbędna!
Fundacja Azylu pod Psim Aniołem
ul. Kosodrzewiny 7/9
04-979 Warszawa
Rachunek bankowy: 03 1020 1042 0000 8802 0109 6528
Przelewy zagraniczne:
Kod BIC (Swift): BPKOPLPW
IBAN: PL03 1020 1042 0000 8802 0109 6528
PayPal i Dotpay: biuro@psianiol.org.pl
Dopisek: Arisa

Aaaaaaa!!! Dzidek nadal walczy o życie! Wciąż przebywa w inkubatorze. Z jego nosa i oczu wypływa duża ilość ropnej wydzieliny. Ciężki oddech lekko się stabilizuje po gruntownym odsysaniu i czyszczeniu nozdrzy i gałek ocznych. Ten dzielny kot nie poddaje się! Wyniki krwi nie są dobre, ma wysoki mocznik i parametry wątrobowe. Ale dziś spróbował sam jeść! Jego stan weterynarze określają cały czas jako "rokowania ostrożne". My widzimy w Dzidku wolę walki. Prosimy Was o pomoc finansową i dobre fluidy dla tego mądrego i tak okrutnie potraktowanego przez człowieka zwierzaka!

https://pomagam.pl/Dzid

Kochani! Dudus dziękuje za dotychczasowa pomoc, dzięki której żyje i poprawia sie stan jego nerek i wątroby, ale dzięki temu, że od ponad miesiąca codziennie dostaje kroplówkę i jeszcze kroplówki się nie kończą, choć może będą rzadziej. Prosimy o pomoc w dokończeniu jego leczenia, bo właścicielka Dudusia już ma duży dług u pani doktor i nie ma jak płacić. Potrzebne jest jeszcze 1.000 zł, by zakończyć leczenie Dudusia. Pomóżmy kobiecie, która nie ma pieniędzy na leczenie swo...jego psa, a kocha go nad życie! Potrzebne jest 1.000 zł na leki: Rubenal (na chore nerki), Ornipural (zastrzyki co najmniej 7 sztuk, na chorą wątrobę), badanie krwi, kroplówki (jeszcze przez 30 dni), Aranesp na poprawę stanu krwi, pies ma anemię), Azodyl (obniżenie mocznika), Pronefra. Pies Dudus mieszaniec, lat 16 i jego pani błagają o pomoc w sfinansowaniu leczenia psa. Pani straciła pracę. Coraz częściej musi wybrać czy kupić coś do jedzenia, czy przeznaczyć odliczone pieniądze na kroplówkę dla Dudusia. Niedawno, dzięki zbiórce, udało się Dudusiowi sfinalizować 10 zabiegów fizykoterapii. Duduś ma chore stawy biodrowe, łokciowe i stawy palców przednich łap. Piesek został uratowany przez obecną włąścicielkę od śmierci po urodzeniu. Piesek po fizykoterapii zaczął lepiej chodzić. Duduś ma bardzo silne serce, jest wesoły, ma wielki apetyt, bardzo chce żyć. Te lekarstwa i zabiegi są dla niego wielką szansą przy utrzymaniu przy życiu. Bardzo prosimy o pomoc Dudkowi i jego pani. Ludzie o dobrych sercach pomóżcie!
https://pomagam.pl/dudus

*Żądamy zakazania festiwalu psiego mięsa w Yulin! PODPISUJCIE !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

to było na tyle z dzisiejszych adopcji następny taki post za tydzień :)

Jeśli zdecydujesz się na adopcję psa lub kota najpierw zapytaj o zgodę rodziców :)

Pa, Pa don't copy

wtorek, 28 marca 2017

Dzięciur różowobrzuchy

Hej

Dzięciur różowobrzuchy

Dzięciur różowobrzuchy (Melanerpes lewis) – duży gatunek ptaka z rodziny dzięciołowatych (Picidae). Gatunek został po łacinie nazwany na cześć Meriwethera Lewisa, amerykańskiego odkrywcy podróżującego po Stanach Zjednoczonych w czasie Zakupu Luizjany.

Opis gatunku
Dzięciur różowobrzuchy jest jednym z największych gatunków dzięcioła występującym na terenie Stanów Zjednoczonych. Ptak osiąga rozmiary od 25 do 30 cm. Upierzenie dzięciura jest głównie w barwach czerwonym na brzuchu oraz czarnym na skrzydłach a w okolicach szyi najczęściej, szare.
Ptaki występują głównie na terenie Stanów Zjednoczonych oraz na granicy z Meksykiem. W sezonie letnim ptaki te często przemieszczają się głęboko na północ w rejony Kanady. Dzięciury występują głównie w rejonach pokrytymi lasami sosnowymi a także innymi miejscami o dużym zagęszczeniu drzew iglastych co jest dość nietypowym zachowaniem dla dzięciołowatych zamieszkujących Stany Zjednoczone.
Głównym pożywieniem ptaków są insekty znajdujące się wewnątrz drzew a także insekty latające (komary itp., co jest niezwykłym zwyczajem dla dzięciołowatych) oraz orzechy i owoce leśne. W czasie sezonu zimowego dzięciury często magazynują pożywienie którymi zazwyczaj są jeżyny oraz jagody.
Gniazda ptaków są budowane głównie przez samców na gałęziach spróchniałych lub chorych drzew. Samice składają od 5 do 9 jaj. Po wykluciu się piskląt zarówno samce jak i samice opiekują się potomstwem. Młode opuszczają rodzinne gniazdo około 5 tygodni po wykluciu.

Lewis's woodpecker (Melanerpes lewis ) with bug in it's bill.jpg

Pa, pa don't copy :)

poniedziałek, 27 marca 2017

Jaskółczak modry

Hej

Jaskółczak modry

Jaskółczak modry (Progne subis) – gatunek ptaka z rodziny jaskółkowatych (Hirundinidae). Wyróżniono trzy podgatunki P. subis:

jaskółczak modry (Progne subis subis) – południowa Kanada, wschodnie USA i wschodni Meksyk.
jaskółczak kaktusowy (Progne subis hesperia) – południowo-zachodnie USA i południowo-zachodni Meksyk.
Progne subis arboricola – zachodnie USA i północny Meksyk.

Wygląd i zachowanie: Długość ciała 18-22 cm. Skrzydła proporcjonalnie krótsze oraz szersze niż u innych ptaków z tej rodziny. Głowa i tułów samca niebieskoczarne, skrzydła i ogon czarne. Samica oraz młode od spodu szare, z jaśniejszym brzuchem. Samica ma czoło i obrożę szarą, ciemię i grzbiet niebieskoczarne, skrzydła i ogon czarne. U obu płci ogon jest długi, rozwidlony i szeroki. Największa jaskółka Ameryki Północnej. Krąży w powietrzu przeplatając lot ślizgowy szybkimi uderzeniami skrzydeł. Jego głównym pożywieniem są komary.

Zasięg, środowisko: Tereny otwarte i półotwarte, często widywana w pobliżu wody, od środkowej do południowej części Ameryki Północnej, z wyjątkiem zachodnich gór. Zimuje w Ameryce Południowej.

Pa, Pa don't copy :)

niedziela, 26 marca 2017

Boa portorykański

Hej

Boa portorykański

Boa portorykański (Epicrates inornatus lub Chilabothrus inornatus) – gatunek węża z rodziny dusicielowatych. Nie jest jadowity.

Morfologia
Smukły. Umaszczenie ciemnobrązowe. Wąż dorasta do 2,7 m długości.

Występowanie
Endemit, występuje jedynie na Portoryko. Spotkać go można tylko na obszarach krasowych na północnym zachodzie wyspy.

Pożywienie
Spożywa małe ssaki, ptaki i jaszczurki. Poluje poprzez objęcie ofiary swą paszczą, a następnie owinięcie jej splotami swego ciała i duszenie. Następnie zdobycz jest połykania, przy czym wąż zaczyna od głowy swej ofiary.
Ponieważ region krasowy obfituje w jaskinie, węże te polują m.in. na nietoperze. Kiedyś zagadkę stanowiło, jak udaje im się schwytać latające zwierzę. Obserwacje pokazały, że boa czatują przy wejściu do jaskini na wylatującego nietoperza. Gdy się pojawi, chwytają go w szczęki, by za chwilę go udusić.

Epicrates inornatus.jpg

Rozmnażanie
Ciężarne samice rodzą około 23-26 młodych boa. Osobników młodocianych tego gatunku nie trzyma się w niewoli, ponieważ nie poznano ich diety.

Status
Źródła historyczne, niektóre sięgające aż do XVIII wieku, mówią, że gatunek był względnie liczny. Tłuszczu tego zwierzęcia używano do produkcji oleju, który szedł na eksport. Na sytuację tę nałożyła się jednoczesna utrata środowiska życia. Wylesianie na wyspie trwa nadal, a na początku XX wieku zostało już bardzo niewiele naturalnych lasów. Boa stały się tak rzadkie, że ekspedycja U.S. Natural Museum w 1900 nie spotkała ani jednego osobnika. Dodatkowo polowanie przez mangusty introdukowane w tym czasie prawdopodobnie też przyczyniło się do takowego stanu, choć nie ma na to dokładnych dowodów. Co prawda w ostatnich latach populacja trochę odżyła, ale nie na tyle, by można było zarzucić ochronę.

Pa, Pa don't copy :)

sobota, 25 marca 2017

Nornik śpiewający

Hej
Ostatni post na dziś.

Nornik śpiewający

Nornik śpiewający(Microtus miurus) – gatunek gryzonia z rodziny chomikowatych, występujący na Alasce i w północno-zachodniej Kanadzie.

Pokrewieństwo
Gatunek został opisany naukowo w 1901 roku przez W.H. Osgooda. W przeszłości był łączony w jeden gatunek z azjatyckim nornikiem wąskogłowym, ale analizy chromosomowe i DNA mitochondrialnego nie potwierdzają bliskiego pokrewieństwa. Blisko spokrewnionym gatunkiem jest natomiast nornik wyspowy.

Biologia
Zwierzęta te zamieszkują tundrę, przeważnie suche miejsca w pobliżu wody i zarośla karłowatych wierzb. Norniki śpiewające tworzą kolonie; kopią własne nory, ale mogą także zamieszkać w opuszczonych norach susłów północnych. Gryzonie te zjadają łubin, ostrołódkę, skrzypy i turzyce, oraz gałązki i liście wierzb. Na zimę norniki budują kopce ze ściętych części roślin, o objętości sięgającej 30 litrów.
Rozród ma miejsce od czerwca do sierpnia, w miocie jest od 4 do 12 młodych. Na Alasce stwierdzono, że ich zachowania seksualne cechuje promiskuityzm. Na początku sezonu rozrodczego zachowanie terytorialne wykazują samce, później samice. Szczególną cechą tych norników są wydawane przez nie dźwięki, którym zawdzięczają nazwę, opisywane jako „metaliczne”; mogą one służyć do oznaczania terytorium, bądź do ostrzegania przed drapieżnikami.
Samice norników śpiewających mierzą od 126 do 168 mm długości, typowo 148 mm; masa ciała zawiera się od 28 do 52 gramów, typowo 38 g. Samce są nieznacznie mniejsze: mierzą od 125 do 163 mm długości, typowo 147 mm; masa ciała zawiera się od 22,5 do 60 gramów, typowo 39 g. Nie występuje dymorfizm płciowy.
Populacja
Nornik śpiewający jest uznawany za gatunek najmniejszej troski, nie są znane zagrożenia dla tego gatunku.

Pa, Pa don't copy

Kuna amerykańska

Hej

Kuna amerykańska

Kuna amerykańska kuna świerkowa (Martes americana) – północnoamerykański gatunek drapieżnego ssaka z rodziny łasicowatych. Jest bardzo podobna do kuny leśnej - różni się jedynie większymi stopami oraz jasnym pyszczkiem. Od kuny rybożernej, która również występuje w jej środowisku można ją odróżnić po wielkości (jest mniejsza) oraz kolorze futra (kuna świerkowa jest jaśniejsza, ma żółtawą plamę na podgardlu oraz wyżej wymieniony jasny pyszczek).

Biotop i zagrożenia
Kuny amerykańskie występują głównie w starych lasach iglastych i mieszanych w Kanadzie, na Alasce oraz w Północnej Nowej Anglii. Polowania oraz niszczenie lasów zredukowało liczbę jej osobników, ale nadal jest bardziej liczna niż kuna wodna. Nowofundlandzki podgatunek tej kuny, Martes americana atrata, jest zagrożony.

Wygląd
Podobna do innych kun - posiada długie, smukłe ciało pokryte błyszczącym, brązowawym futrem. Gardło jest żółtawe, pysk jaśniejszy. Ogon długi i puszysty. Podobnie do kotów, ma pół-wciągalne pazury, które ułatwiają wspinaczkę po drzewach. Mają również stosunkowo duże stopy, przydatne w bardziej ośnieżonych rejonach.

Pożywienie
Jest to zwierzę wszystkożerne, preferuje jednak małe ssaki, szczególnie sosnowiórkę czerwoną (Tamiasciurus hudsonicus). Chętnie zjada również ryby, żaby, owady, padlinę oraz owoce i warzywa, kiedy są dostępne.

Tryb życia
Kuna ta jest najbardziej aktywna wczesnym rankiem, późnym popołudniem i nocą. Poza sezonem godowym prowadzi samotniczy tryb życia. Samce chronią swojego terytorium o wielkości około 8 kilometrów kwadratowych, które pokrywają się z terytoriami samic, o wielkości około 2,5 kilometrów kwadratowych. Występuje duża agresja pomiędzy osobnikami tej samej płci.

Rozmnażanie
Krycie odbywa się latem, ale występuje ciąża przedłużona i młode w liczbie jednego do pięciu rodzą się następnej wiosny, najczęściej w dziupli drzewa lub jamie skalnej.

Podgatunki

Wyróżnia się kilkanaście podgatunków kuny amerykańskiej:

M. americana abieticola
M. americana abietinoides
M. americana actuosa
M. americana americana
M. americana atrata – kuna ciemna
M. americana caurina – kuna zachodnia
M. americana humboldtensis
M. americana kenaiensis
M. americana nesophila
M. americana origensis
M. americana sierrae
M. americana vancourverensis
M. americana vulpina

Pa, Pa don't copy

Ryś rudy

Hej

Ryś rudy

Ryś rudy(Lynx rufus) – drapieżny ssak z rodziny kotowatych. Występuje w Ameryce Północnej, na większości terenów kontynentalnych Stanów Zjednoczonych od południowej Kanady do północnego i środkowego Meksyku. Żyje na terenach zalesionych, a także na półpustyniach, terenach zurbanizowanych i bagnistych. Występuje na większości swego pierwotnego zasięgu występowania. Z szarobrązowym futrem, bokobrodami i czarnymi pędzelkami, ryś rudy jest podobny do innych przedstawicieli rodzaju Lynx. Jest mniejszy od rysia kanadyjskiego i dwa razy większy od kota domowego. Posiada charakterystyczną czarną kratę na przednich łapach oraz krótki ogon z czarnymi, poprzecznymi pręgami. Wyróżnia się dwanaście podgatunków rysia rudego.
Najchętniej poluje na króliki i zające, ale żywi się różnymi zwierzętami – od owadów i małych gryzoni, po jelenie i antylopy widłorogie. Wybór ofiary zależy od lokalizacji, środowiska, pory roku i liczebności zwierząt. Jak większość kotowatych ryś rudy jest zwierzęciem terytorialnym i samotnikiem, choć areały osobników mogą częściowo się pokrywać. Do znakowania terenu używa kilku metod: zostawia ślady pazurów na drzewach, znakuje teren kałem lub moczem. Rysie rude rozmnażają się w zimie i na wiosnę, ciąża trwa dwa miesiące.
Choć ryś rudy jest obiektem polowań ludzi, zarówno dla sportu, jak i dla futra, stan jego populacji jest uznawany za dobry. W mitologii rdzennych Amerykanów i w folklorze europejskich osadników występuje jako nieuchwytny drapieżnik.
Taksonomia
Johann Christian Daniel von Schreber opisał ten gatunek po raz pierwszy w 1777 w trzecim tomie swojego wielotomowego dzieła Die Säugetiere in Abbildungen nach der Natur mit Beschreibungen. Nadał mu nazwę Felis rufus (łac.) = "kot rudy". Naukowcy długo nie mogli dojść do porozumienia, czy ryś rudy powinien otrzymać systematyczną nazwę Lynx rufus czy Felis rufus. Problem ten był częścią większej debaty – czy czterej przedstawiciele rysi powinni być zakwalifikowani do rodzaju Lynx, czy też do podrodzaju w rodzaju Felis. Obecnie Lynx jest uznawany za rodzaj, a ryś rudy został sklasyfikowany w taksonomii jako Lynx rufus.
Ryś rudy prawdopodobnie wyewoluował z rysia euroazjatyckiego, który przybył do Ameryki przez Beringię w plejstocenie. Jego przodkowie pojawili się ok. 2,6 miliona lat temu. Pierwsze osobniki przybyły do południowej części Ameryki Północnej i zostały odcięte od reszty populacji przez lodowiec. Ta populacja wyewoluowała w rysie rude ok. 20 000 lat temu. Druga populacja przybyła później z Azji i dała początek rysiowi kanadyjskiemu. Ryś rudy może krzyżować się z rysiem kanadyjskim.

Podgatunki
Liczba podgatunków rysia rudego nie jest do końca ustalona z powodu braku barier geograficznych na terenie jego występowania i niewielkich różnic między podgatunkami. Najczęściej wyróżnia się dwanaście:

L. rufus rufus (Schreber)	wschodnie i środkowo-zachodnie USA
L. rufus gigas (Bangs)	północny stan Nowy Jork do Nowej Szkocji i Nowego Brunszwiku
L. rufus floridanus (Rafinesque)	południowo-wschodnie USA i śródlądowa część doliny Missisipi do południowo-zachodniego Missouri i południowego Illinois
L. rufus superiorensis (Peterson & Downing)	zachodni obszar Wielkich Jezior, włączając w to górne Michigan, Wisconsin, południowe Ontario i większość Minnesoty
L. rufus baileyi (Merriam)	południowo-zachodnie USA i północno-zachodni Meksyk
L. rufus californicus (Mearns)	Kalifornia na wschód od Sierra Nevada
L. rufus escuinipae (J. A. Allen)	środkowy Meksyk na północy sięgający zachodniego wybrzeża południowej Sonory
L. rufus fasciatus (Rafinesque)	Oregon, Waszyngton na zachód od Gór Kaskadowych, północno-zachodnia Kalifornia i południowo-zachodnia Kolumbia Brytyjska
L. rufus oaxacensis (Goodwin)	Oaxaca
L. rufus pallescens (Merriam)	północno-zachodnie USA i południowa Kolumbia Brytyjska, Alberta i Saskatchewan
L. rufus peninsularis (Thomas)	Baja California
L. rufus texensis (Mearns)	Zachodnia Luizjana, wschodni Teksas, południowa i środkowa Oklahoma i na południe do Tamaulipas, Nuevo León i Coahuila

Charakterystyka
Ryś rudy jest najmniejszym przedstawicielem rodzaju Lynx. Jego futro może przybierać różne barwy. Zazwyczaj jest szarobrązowe z czarnymi plamami i czarnymi pasami na tylnych łapach i ogonie. Czarny wzór spełnia rolę kamuflażu. Uszy są nakrapiane, z czarnymi końcówkami i krótkimi, czarnymi pędzelkami sierści. Broda, wargi i spód ciała są zazwyczaj białawe. Rysie rude żyjące na terenach pustynnych na południowym zachodzie mają jaśniejsze futro, podczas gdy osobniki żyjące w lasach na północy są ciemniejsze. Kocięta rodzą się pokryte sierścią i posiadają już plamy. Na Florydzie schwytano kilka osobników melanistycznych. Osobniki te są wprawdzie czarne, ale na ich ciele wciąż można zauważyć charakterystyczny wzór.
Część twarzowa głowy rysia jest szeroka, otoczona kołnierzem długich włosów. Futro jest delikatne i łamliwe, ale za to dość długie i gęste. Nos jest różowo-czerwony, oczy żółte, z czarnymi źrenicami. Źrenice są pionowe, podłużne, w nocy rozszerzają się, by zwiększyć ilość światła wpadającego do oka. Rysie mają wyostrzone zmysły wzroku i słuchu, a także dobry węch. Bardzo dobrze się wspinają, potrafią też pływać, choć z reguły unikają wody.
Dorosły samiec mierzy 70–120 cm, zwykle ok. 90 cm, włączając w to 10-18 cm ogon. Wysokość w kłębie wynosi 36–38 cm. Samce ważą zwykle 7–14 kg, samice średnio 9 kg. Ryś rudy jest muskularny, jego tylne łapy są dłuższe od przednich. Nowo narodzone kocię waży 280–340 g, mierzy ok. 25 cm. Pod koniec pierwszego roku życia waży już 4,5 kg.
Rysie rude mieszkające na północy i na otwartych przestrzeniach są największymi osobnikami swego gatunku. Porównanie cech morfologicznych przeprowadzone we wschodnich Stanach Zjednoczonych wykazało rozbieżności w rozmieszczeniu największych samców i samic, co sugeruje, że dobór różnicujący jest ograniczony przez płeć.

Zachowanie
Ryś rudy jest zwierzęciem prowadzącym nocny tryb życia. Staje się aktywny ok. trzy godziny przed zachodem słońca i pozostaje w tym stanie do ok. północy, następnie ponownie budzi się o brzasku. Jego aktywność kończy się ok. trzy godziny po wschodzie słońca. W ciągu doby przemierza na swoim terytorium 3–11 km. To zachowanie może zmieniać się wraz z porą roku, ponieważ rysie podczas zimy wykazują większą aktywność w ciągu dnia. Związane jest to ze zmianą zwyczaju ich ofiar, które w zimie także stają się aktywne w dzień.

Terytorium i struktura społeczna
Rysie rude spędzają swoje życie w obrębie ściśle ograniczonego terytorium, którego wielkość zależy od płci osobnika i ilości dostępnej zwierzyny. Granice obszaru zajmowanego przez rysia są znakowane za pomocą moczu, kału i śladów pazurów na drzewach. Każdy osobnik posiada kilka kryjówek – zazwyczaj jedno główne legowisko i kilka pobocznych miejsc w odległych partiach jego terenu. Kryjówka taka to zazwyczaj dziura w pniu drzewa, miejsce w zaroślach lub jama pod kamieniami. Każde legowisko silnie przesiąka zapachem osobnika.
Rozmiary terytorium poszczególnych rysi rudych mogą znacznie różnić się od siebie. Specjaliści IUCN sugerują, że rozmiar zajmowanego terytorium może wahać się od 0,6 do 326 km². Badania przeprowadzone w Kansas wykazały, że terytorium samca wynosiło zwykle ok. 20 km², a samic – jedynie połowę tej wielkości. Rysie przybyłe z innych obszarów miały o wiele większe (ok. 57 km²) i słabiej oznaczone terytoria. Kocięta mieszkały zwykle na ok. 7 km².
Istnieją raporty o znacznej rozbieżności w rozmiarach terytorium zajmowanego przez rysie, w zależności od pory roku, ale są one niejednoznaczne. Jedne wskazują na zmiany terytoriów samców – od 41 km² do 100 km² w zimie. Z innych wynika, że samice, zwłaszcza te zdolne do rozmnażania się, poszerzają swoje tereny w zimie, ale samce po prostu zmieniają swe terytorium, a nie rozszerzają go, co jest zgodne z wcześniejszymi badaniami. Inne prace badawcze w kilku amerykańskich stanach nie wykazują zmian terytoriów lub zmiany te są niewielkie.
Jak większość kotowatych ryś rudy jest samotnikiem, ale areały poszczególnych osobników często zachodzą na siebie. Co niezwykłe dla kotów, to samce są bardziej tolerancyjne wobec przedstawicieli swego gatunku, podczas gdy samice rzadko wchodzą na cudze terytoria. Na terytorium jednego samca może mieszkać kilka samic. Kiedy terytoria kilku samców nakładają się na siebie, ustalana jest między nimi hierarchia dominacyjna, w wyniku której nastąpić może czasowe usunięcie niektórych osobników z preferowanego obszaru.
Zagęszczenie populacji rysiów rudych wykazuje duże wahania i może wynosić od 1 do 38 osobników na 65 km². Zazwyczaj na jednego rysia wypada ok. 13 km². Zagęszczenie populacji ma związek z proporcją liczby samców do liczby samic. Jeśli na jednym obszarze występuje dużo osobników, na jedną samicę wypada ok. 0,86 samca, choć badania w Kalifornii wykazały, że w miejscowej populacji na jedną samicę przypada 2,1 samca.

Polowanie i dieta
Ryś rudy może obyć się bez jedzenia przez długi okres, jak również może zjeść naraz duże ilości pokarmu. Kiedy brakuje pożywienia, często poluje na duże ofiary i zachowuje część mięsa na później. Poluje z zasadzki, skacząc na ofiary z ukrycia lub chwytając po krótkim pościgu. Najchętniej łowi ssaki o wadze od ok. 0,7 do 5,7 kg. Wybór głównej ofiary zależy od terenu, na którym żyje ryś. We wschodnich Stanach Zjednoczonych są nią króliki z rodzaju Sylvilagus(m.in. królik bagienny i królik florydzki), na północy to zające amerykańskie. Na terenach, gdzie występują oba te rodzaje ofiar (jak w Nowej Anglii) ryś rudy poluje zarówno na jedne, jak i na drugie. Na południu zdarza się, że rysie polują głównie na gryzonie. Ryś rudy, w przeciwieństwie do rysia kanadyjskiego, nie jest zbyt wybredny w wyborze ofiary. Badania wykazały, że dieta tych zwierząt zmienia się wraz ze zmianą liczebności ulubionych ofiar rysi.
Ryś rudy poluje na zwierzęta różnych rozmiarów i dostosowuje technikę łowiecką do wielkości ofiary. Na małe zwierzęta, takie jak gryzonie, ptaki, ryby i owady poluje na terenach obfitujących w te stworzenia. Ukrywa się i czeka, aż ofiara sama do niego podejdzie, a następnie rzuca się na nią i chwyta ją swymi pazurami. Jeśli poluje na nieco większą zwierzynę, taką jak króliki i zające, śledzi z ukrycia ofiarę czekając, aż ta znajdzie się 6-10 metrów od niego, a następnie rusza do ataku. Ryś rzadko poluje na dużą zwierzynę, taką jak lisy, skunksy, norki, małe psy i koty. Zwierzęta te czasem zabijają trzodę i drób. Znane są przypadki ataków na gęsi i owce. Większe zwierzęta, takie jak konie i bydło nie są zagrożone. Według National Agricultural Statistics Service rysie rude w 2004 zabiły w USA 11 100 owiec, czyli 4,9% ogólnej liczby tych zwierząt zabitych przez drapieżniki. Jednakże, niektóre przypadki mogły zostać błędnie zaklasyfikowane, ponieważ rysie rude są często posądzane o ataki, których dokonały inne zwierzęta.
Rysie rude zabijają także jelenie, zwłaszcza w zimie, gdy mniejsza zdobycz jest trudno dostępna, lub kiedy populacja jeleni jest bardzo liczna. Badania przeprowadzone w Everglades wykazują, że większość ofiar (33 z 39) to cielęta, ale ryś może upolować zwierzę ważące osiem razy więcej od niego. Drapieżnik atakuje zazwyczaj, gdy jeleń odpoczywa leżąc. Ofiarę zabija przegryzając gardło. Po upolowaniu jelenia ryś nie zjada całej zdobyczy, ale część zakopuje pod śniegiem lub liśćmi i powraca do niej kilkukrotnie, by się pożywić.
Na główne ofiary rysia rudego polują także inne średniej wielkości drapieżniki zajmujące tę samą niszę ekologiczną. Badania w Maine wykazały niewielkie oznaki rywalizacji pomiędzy rysiem, kojotem i lisem rudym; dystans pomiędzy osobnikami należącymi do tych gatunków oraz obszar pokrywających się terytoriów okazał się różny dla poszczególnych obserwowanych w danym czasie zwierząt. Jednak w przypadku rysia kanadyjskiego konkurencja międzygatunkowa wpływa na sposób rozmieszczenia osobników, prawdopodobnie rywalizacja wykluczająca współistnienie gatunków zapobiegła dalszemu poszerzaniu terytorium występowania rysia kanadyjskiego na południe. Rozmnażanie i cykl życiowy
Rysie po raz pierwszy przystępują do rozrodu zazwyczaj podczas drugiego roku ich życia, choć samice mogą rodzić małe już w pierwszym roku. Produkcja spermy rozpoczyna się każdego roku we wrześniu lub październiku i samce pozostają płodne do początku lata. Dominujący samiec pozostaje z wybraną samicą i spółkuje z nią kilka razy, zazwyczaj w zimie i wczesną wiosną. Zwierzęta te parzą się zwykle od lutego do marca, choć pora zależy od miejsca życia rysia. Para podczas zalotów może podskakiwać, gonić się i zasadzać się na siebie. Inne samce mogą podchodzić do pary, ale nie próbują podkraść samcowi partnerki. Kiedy samiec wyczuje, że samica jest płodna, spółkuje z nią, trzymając ją zębami za kark. Samica może później odejść do innego samca, a samce zwykle podczas jednego sezonu godowego współżyją z kilkoma partnerkami. Podczas zalotów zwykle cichy ryś rudy może wydawać z siebie głośne krzyki, syki i inne dźwięki. Badania prowadzone w Teksasie sugerują, że rysie muszą mieć ustanowione terytorium, by móc się rozmnażać. Wyniki badań pokazują, że samce bez swojego terenu nie miały młodych. Samice znajdują się w rui co 44 dni, okres płodności trwa 10 dni. Rysie rude mogą rozmnażać się od osiągnięcia dojrzałości płciowej do końca życia.
Samica wychowuje młode samotnie. Po 60-70 dniowej ciąży, w kwietniu lub maju, rodzi od jednego do sześciu, zwykle 2-4 kociąt. Czasami pod koniec września może mieć drugi miot. Samica zwykle rodzi w zamkniętym miejscu, w małej jaskini lub w wydrążonym pniu. Młode otwierają oczy po dziewięciu lub dziesięciu dniach. Po czterech tygodniach zaczynają poznawać swoje otoczenie, po dwóch miesiącach przestają pić mleko. W wieku trzech do pięciu miesięcy zaczynają wędrować wraz z matką. Samodzielne życie rozpoczynają w wieku jednego roku. Mimo tego, w Michigan zaobserwowano młode pozostające z matką aż do kolejnej wiosny.

Tropy
Ślad łapy rysia rudego to odcisk czterech palców bez pazurów (rysie, jak większość kotowatych, potrafią chować swoje pazury). Długość tropu wynosi około 2–8 cm. Gdy zwierzę idzie lub biegnie truchtem, ślady poszczególnych łap są oddalone od siebie o ok. 20–46 cm. Podczas biegu ryś rudy wykonuje wielkie susy, mogące mierzyć 1–3 m.
Jak u wszystkich kotów, u rysia rudego tropy tylnych łap pokrywają się zwykle całkowicie ze śladami przednich. Tropy tego zwierzęcia łatwo odróżnić od śladu kota po ich wielkości: jedna łapa zajmuje powierzchnię ok. 13 cm².
Ekologia
Dorosły ryś rudy ma poza człowiekiem niewielu wrogów, choć może zostać zabity podczas walki z innymi drapieżnikami. Pumy i wilki zabijają rysie, co zaobserwowano między innymi w Parku Yellowstone. Kocięta mogą zostać zabite przez sowy, orły, kojoty, lisy, a także przez inne dorosłe rysie. Jeśli populacja ofiar rysia jest mała, kocięta rzadko osiągają dorosłość.
Choroby, wypadki, myśliwi, samochody i niedostatek pożywienia to inne główne przyczyny śmierci rysiów. Młode, które opuściły matkę i rozpoczęły samodzielne życie, często giną, gdyż nie umieją jeszcze skutecznie polować. Badania przeprowadzone na grupie 15 osobników wykazały, że przeżywa średnio 62% młodych. Po zestawieniu tego z wynikami innych badań okazało się, że liczba ta waha się od 56% do 67%. U rysiów zaobserwowano także przypadki kanibalizmu, występującego, gdy liczba naturalnych ofiar jest zbyt mała, jednak są to przypadki rzadkie i nie mają znaczącego wpływu na liczbę zwierząt.
Rysie mogą być nosicielami zewnętrznych pasożytów, zwłaszcza pcheł i kleszczy, często także przenoszą pasożyty żyjące na ich ofiarach, przede wszystkim zającach i wiewiórkach. Pasożyty wewnętrzne są u rysiów rudych powszechne. Badania wykazały, że 52% osobników jest nosicielami pierwotniaka Toxoplasma gondii. Liczba ta wykazuje duże wahania wśród poszczególnych populacji. Jeden z gatunków roztoczy – Lynxacarus morlani – występuje jedynie na ciele rysi rudych. Nie wiadomo, jak wiele zwierząt pada wskutek chorób i pasożytów, ale istnieje prawdopodobieństwo, że powodują one więcej zgonów od głodu, wypadków i polowań.

Środowisko życia
Ryś rudy łatwo adaptuje się do różnych środowisk. Najbardziej lubi lasy – liściaste, iglaste i mieszane – ale, w przeciwieństwie do innych gatunków z rodzaju Lynx, może żyć także poza terenem leśnym. Jego środowisko życia obejmuje zarówno bagna Florydy jak i tereny górskie. Może zamieszkać także w pobliżu osiedli ludzkich, jeśli znajdzie odpowiednie siedlisko. Wielkość populacji rysi zależy od liczby ich potencjalnych ofiar. Zwierzę wybierając swoje terytorium kieruje się także takimi kryteriami jak zabezpieczenie przed złą pogodą, obecność miejsc nadających się do odpoczynku, gęste podszycie, przydatne zarówno przy polowaniu, jak i podczas ucieczki oraz brak obiektów zakłócających spokój rysia.
Tak długo, jak rysie rude mogą odnaleźć dla siebie odpowiednie środowisko, człowiek nie ma wielkiego wpływu na region ich występowania. Tylko rozległe, silnie zurbanizowane tereny są nieodpowiednie dla tych kotów. Rysie mogą występować na obrzeżach obszarów zamieszkanych przez człowieka, gdzie ludzka zabudowa sąsiaduje z dziką przyrodą. Jeśli rysia zaatakuje pies lub kot zazwyczaj ucieka na drzewo.
Dawne obszary występowania rysia rudego obejmowały południową Kanadę, przez Stany Zjednoczone, aż do stanu Oaxaca w Meksyku. Obecnie gatunek występuje na większości swoich dawnych terenów. Zwierzę zniknęło ze środkowego zachodu Stanów Zjednoczonych, a także z terenów na północnym wschodzie, w południowej Minnesocie, wschodniej Południowej Dakocie, Iowa i większości Missouri. Najprawdopodobniej wiąże się to z rozwojem nowoczesnego rolnictwa. Rysie były także uważane za wymarłe w stanach Nowy Jork i Pensylwania, ostatnio jednak zanotowano spotkania z osobnikami na tych obszarach.
Populacja rysia rudego w Kanadzie jest ograniczona z powodu śniegu i obecności rysia kanadyjskiego. Ryś rudy nie lubi śniegu, ponieważ nie posiada charakterystycznych dla rysia kanadyjskiego szerokich łap i wskutek tego zapada się w sypkim podłożu. Rysie rude nie stoją na straconej pozycji podczas spotkań z innymi kotowatymi: w Nowej Szkocji zaobserwowano zagarnięcie terytorium rysia kanadyjskiego przez agresywnego rysia rudego. W północnym i centralnym Meksyku kot żyje wśród suchego skrubu i w lasach sosnowych i dębowych; jego zasięg dociera do tropikalnych południowych obrzeży kraju.
Ochrona
Ryś rudy, jako gatunek z rodziny kotowatych, jest wymieniony w Załączniku II do Konwencji o międzynarodowym handlu dzikimi zwierzętami i roślinami gatunków zagrożonych wyginięciem, co oznacza, że nie jest bezpośrednio zagrożony wyginięciem, ale polowania na niego muszą odbywać się pod ścisłą kontrolą. Status prawny zwierzęcia jest uregulowany we wszystkich trzech krajach, w których występuje. Spotkać go można również na wielu chronionych terytoriach Stanów Zjednoczonych, na jego głównym terenie występowania. United States Fish and Wildlife Service w 1988 oszacowało liczbę rysiów rudych w Stanach na ok. 700 000 – 1 500 000 osobników, obecnie liczba ta mogła wzrosnąć. Z tego powodu Stany Zjednoczone wysłały petycję do CITES o usunięcie rysia z Załącznika II. Populacja w Kanadzie i Meksyku także jest w dobrej formie. Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody i Jej Zasobów zaliczyła te zwierzęta do grupy mniejszego ryzyka (LC), zauważając, że populacja jest liczna i rozpowszechniona, z zastrzeżeniem, że informacje o rysiach żyjących w południowym Meksyku są zbyt ubogie.
Chociaż zwierzę niegdyś zamieszkiwało cały obszar Środkowego Zachodu Stanów Zjednoczonych, obecnie w wielu rejonach są już wytępione na skutek zmian dokonanych przez działalność człowieka w ich środowisku naturalnym. Obecnie uznaje się rysia rudego za zagrożonego w stanach Ohio, Indiana oraz Iowa, ale w 1999 został usunięty z listy zagrożonych gatunków stanu Illinois, zaś w Pensylwanii od tego samego roku polowanie i zastawianie pułapek w ograniczonym zakresie jest znów dozwolone po zniesieniu zakazu ustanowionego w 1970 roku. Populacja rysia spadła też pod koniec XIX wieku w stanie New Jersey, głównie na skutek rozwoju rolnictwa i handlu, co z kolei spowodowało podzielenie terytoriów rysiów przez obiekty stworzone przez człowieka, takie jak drogi i pola uprawne. W 1972 ryś rudy został więc objęty pełną ochroną, a w 1991 wpisano go na listę gatunków zagrożonych. L. rufus escuinipae, podgatunek występujący w Meksyku, był przez pewien czas uznawany za zagrożony przez U.S. Fish and Wildlife Service, ale w 2005 zdjęto go z listy.
Od dawna ceni się go zarówno jako źródło futra, jak i cel polowań sportowych, ale mimo polowań i zastawiania pułapek utrzymał wysoki poziom populacji, nawet w południowych stanach USA, gdzie poluje się na niego na szeroką skalę.
Pośrednio kocięta są bardziej narażone na polowania, przez swoją zależność od matki w pierwszych miesiącach życia. W latach 70. i 80. XX wieku cena futer gwałtownie wzrastała, powodując wzmożone polowania, jednak w latach 90. ceny znacząco spadły. W dzisiejszych czasach nadal przeprowadzane są kontrolowane odłowy, połowa zgonów rysiów jest spowodowana tą przyczyną. W rezultacie najwyższą śmiertelność tych zwierząt notuje się w zimie, podczas sezonu polowań.

Rysie rude w Polsce

W Polsce warunki chowu rysia rudego w ogrodach zoologicznych określa Rozporządzenie ministra środowiska z dnia 20 grudnia 2004 r. w sprawie szczegółowych warunków dla chowu i hodowli poszczególnych grup zwierząt w ogrodach zoologicznych. Aby zapewnić zwierzęciu odpowiedni komfort życia ryś rudy, podobnie jak występujący w Europie ryś europejski, musi mieć do swej dyspozycji co najmniej 20 m² wolnej przestrzeni (wielkość ta zwiększa się o 20%, przy dołączeniu do grupy nowego osobnika), a jeśli mieszka w klatce, musi być ona wysoka na co najmniej 2,5 metra. Ponadto zwierzę musi mieć zapewnione urządzenia do wspinania się.
Ryś rudy w mitologii
W mitologii rdzennych Amerykanów ryś rudy jest często zestawiany z kojotem, na zasadzie dwoistości. Ryś i kojot są kojarzeni odpowiednio z wiatrem i mgłą – dwoma elementami reprezentującymi przeciwieństwa w folklorze Indian. Tę prostą historię, w wielu wersjach, można odnaleźć w kulturze wszystkich rdzennych mieszkańców Ameryki Północnej (podobne opowieści występują także w Ameryce Południowej), choć występują różnice w szczegółach. Dla przykładu wersja opowiadana przez Indian Nez Percé przedstawia te zwierzęta jako przeciwstawne sobie istoty. Inna wersja akcentuje ich podobieństwo. Claude Lévi-Strauss zauważa, że koncepcja bliźniąt reprezentujących przeciwieństwa jest charakterystyczna dla mitologii Nowego Świata, ale nie są to postaci, między którymi istnieje równowaga, reprezentują raczej otwarty dualizm, a nie symetryczną dwoistość z kultur Starego Świata. Jest to, jak sugeruje Lévi-Strauss, rezultat regularnych kontaktów pomiędzy Europejczykami i rdzennymi mieszkańcami tamtych obszarów. Co więcej, wersja występująca w opowieściach Nez Percé jest dużo bardziej złożona, podczas gdy wersja traktująca o równości zatraciła, jak się wydaje, pierwotne znaczenie opowieści.
W legendzie, opowiadanej przez członków plemienia Szaunisów ryś zostaje przechytrzony przez królika, co tłumaczy charakterystyczny wzór na futrze kota. Po zagonieniu królika na drzewo, ryś próbuje rozpalić ognisko, lecz jedyne co osiąga, to iskry przypalające mu futro i zostawiające na nim cętki. Indianie Mohave wierzą, że notoryczne sny o rzeczach lub zwierzętach pozwalają im posiąść ich umiejętności. Sny o rysiu i pumie mają m.in. pomóc im w zdobyciu nadzwyczajnych umiejętności łowieckich. Europejscy osadnicy także szanowali rysia rudego, za jego brutalność i wdzięk.

Pa, Pa don't copy