Zdjęcia zwierząt

Hej

Wszystkiego najlepszego z okazji Sylwestra mam nadzieję, że dobrze zaczniecie 2019




 












Pa, Pa don't copy

Hej

Maki złoty

Maki złoty, maki złocisty (Hapalemur aureus) – gatunek ssaka naczelnego z rodziny lemurowatych (Lemuridae).

Występowanie i biotop

Gatunek endemiczny południowo-wschodniego Madagaskaru. Występuje w lasach deszczowych. Jego zasięg występowania jest ściśle związany z występowaniem bambusów. 

 

Charakterystyka ogólna

Osiąga do 80 cm długości całkowitej, z czego połowę stanowi ogon. Osiąga masę ciała 1,2-1,6 kg. Dymorfizm płciowy jest słabo uwidoczniony. Maki złoty żywi się głównie bambusem Cephalostachyum viguieri. Analiza chemiczna jego ulubionego pokarmu wykazała wysoką zawartość protein i cyjanków. Dzienna porcja, jaką zjada maki zawiera znacznie wyższą ilość cyjanków niż wynosi dawka śmiertelna dla większości zwierząt.
Zwierzęta te żyją prawdopodobnie w małych grupach rodzinnych złożonych z dorosłego samca, jednej lub dwóch samic i ich potomstwa. Ciąża trwa przeciętnie 109 dni. Biologia rozrodu tego gatunku nie została dobrze udokumentowana. Gatunek aktywny wczesnym rankiem, późnym wieczorem i prawdopodobnie w nocy. Maki są zwierzętami socjalnymi o rozwiniętych metodach komunikacji.

Zagrożenia i ochrona

 Liczebność populacji szacowana była według danych IUCN na około 1000 osobników. Inne źródła podawały liczby w przedziale 200-400 osobników (Gallay, 1999). W 2005 przyjęto już poziom blisko 6 000 osobników. Gatunek jest objęty konwencją waszyngtońską CITES (załącznik I). W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i Jej Zasobów został zaliczony do kategorii CR (krytycznie zagrożony wyginięciem). 

   

 

 

 

 

 

Pa, Pa don't copy

 

Maki

Hej

Maki

Maki (Hapalemur) – rodzaj ssaka z rodziny lemurowatych (Lemuridae).

Zasięg występowania

Rodzaj obejmuje gatunki występujące na Madagaskarze.

Systematyka

Etymologia

Gr. ἁπαλος hapalos – delikatny; rodzaj Lemur Linnaeus, 1758, lemur.

Podział systematyczny

Do niedawna H. meridionalis był uznawany za podgatunek maki szarego (H. griseus), jednak w 2002 Fausser i współpracownicy na podstawie badań molekularnych i cytogenetycznych wyróżnili go do rangi gatunku. Do rodzaju należą następujące gatunki:

• Hapalemur alaotrensis – maki trzcinowy
• Hapalemur aureus – maki złoty
• Hapalemur griseus – maki szary
• Hapalemur meridionalis – maki krótkoogonowy
• Hapalemur occidentalis – maki szarolicy

 








 




Pa, Pa don't copy

Hej

Siewkowe

Siewkowe, siewkowate, mewy-siewki (Charadriiformes) – rząd ptaków z podgromady ptaków nowoczesnych Neornithes

 

Występowanie

 Rząd siewkowych obejmuje gatunki zamieszkujące otwarte przestrzenie lub morskie brzegi, a w sezonie pozalęgowym często otwarte morze, jedynie nieliczne gatunki spotyka się w lasach. W zależności od gatunków osiadłe lub wędrowne (te ostatnie odbywają najdłuższe sezonowe wędrówki w świecie zwierzęcym). Występują na całym świecie

Cechy charakterystyczne

 Siewkowe to średnie i małe ptaki, charakteryzujące się długimi, wąskimi skrzydłami i błoną pławną między palcami u nóg, u wielu przedstawicieli mająca postać szczątkową. Ptaki te bardzo dobrze latają i pływają. Upierzenie w barwach brązowo-żółtawych lub czarno-białych ma charakter maskujący. Siewkowe gniazdują w koloniach.

Odżywianie się

 Podstawą pożywiania siewkowych jest pokarm zwierzęcy, przede wszystkim ryby, głowonogi, mięczaki, owady, część gatunków żywi się ponadto jajami i pisklętami innych ptaków. Alkowce w poszukiwaniu pożywienia nurkują, wiosłując pod wodą skrzydłami, mewowce żerują na lądzie, na powierzchni wody, czasem także nurkują na nieduże głębokości, siewkowce natomiast są uzbrojone w długie dzioby, którymi zbierają na lądzie i na płyciznach bezkręgowce.

Systematyka

Rząd siewkowych dzieli się na trzy dobrze zdefiniowane podrzędy:

• Charadrii – siewkowce
• Scolopaci – bekasowce
• Lari – mewowce

Systematyka nadal podlega zmianom i jest przedmiotem dyskusji (np. dawniej mewy i rybitwy wspólnie zaliczano, jako podrodziny, do rodziny mew Laridae; podrzędy Charadrii i Lari oraz rodziny andówek i pochwodziobów bywają podnoszone do rangi osobnych rzędów; płatkonogi wyodrębniano jako osobną rodzinę; itp.). Wymieniane u Mielczarka i Cichockiego rodziny rybitw (Sternidae) i brzytwodziobów (Rynchopidee) u Gilla i Wrighta zaliczane są do rodziny mew

 

 









Pa, Pa don't copy

Hej

Albatros królewski

Albatros królewski (Diomedea epomophora) – gatunek dużego ptaka z rodziny albatrosów (Diomedeidae), gniazdującego na Wyspach Chatham, Campbella i Auckland w południowej części Pacyfiku oraz na południu Nowej Zelandii. Ptaki, które nie gniazdują, widuje się stale nad oceanami półkuli południowej. 

 

Taksonomia

 Po raz pierwszy gatunek opisał René Primevère Lesson w 1825; nie podano lokalizacji holotypu. Autor nadał nowemu gatunkowi nazwę Diomedaea epomophora. Podgatunek D. (e.) sanfordi został opisany w 1917 przez Murphy’ego na podstawie holotypu odłowionego blisko 64 km od wybrzeża Corral (Chile). Bywa uznawany za osobny gatunek na podstawie różnic w morfologii i wielkości kolonii.

Podgatunki i zasięg występowania

Opisano następujące podgatunki:

• albatros królewski (D. (e.) epomphora) – Ocean Antarktyczny, gniazdują na Wyspie Campbella i Wyspach Auckland;
• albatros ciemnoskrzydły (D. (e.) sanfordi) – Ocean Antarktyczny, gniazdują na Nowej Zelandii (Półwysep Otago na Taiaroa Head), Enderby i Wyspach Chatham (Forty-Fours, Sisters' Islands).

Morfologia

 Wymiary dla ptaków podgatunku nominatywnego: długość ciała 107–122 cm; masa ciała samca 8,1–10,3 kg, samicy 6,52–9 kg, rozpiętość skrzydeł 290–351 cm. Masa ciała ptaków podgatunku D. (e.) sanfordi wynosi 6350–8804 g. Głowa i ciało u ptaków podgatunku nominatywnego są czystobiałe. Skrzydła są czarne z białą krawędzią. Sterówki białe, u młodych ptaków z czarnym końcem. Samice są nieco bardziej matowe i mniejsze. Osobniki młodociane mają ciemniejsze skrzydła oraz czarne plamki na grzbiecie, bokach ciała, wierzchu głowy i ogonie. Dorosłe osobniki D. (e.) sanfordi mają białe całe ciało z wyjątkiem czarnych skrzydeł oraz ciemnej tylnej krawędzi i końcówki spodu skrzydła. Osobniki młodociane wyróżniają się mało widocznym brązowym znakowaniem na wierzchu głowy, wyraźniej zaznaczonym czarnym znakowaniem w dolnej części grzbietu i na kuprze oraz czarnym paskiem na końcu ogona. Dziób albatrosów tego podgatunku jest duży, różowy z bulwiastą końcówką i czarnymi krawędziami na górnej szczęce. U ptaków w okresie lęgowym dziób może przybrać intensywniejszą barwę. Tęczówka brązowa, stopy od różowych po niebieskobiałe z niebieskawą błoną pławną

 

Ekologia i zachowanie

 Albatrosy królewskie lęgną się na pokrytych kępami traw zboczach, grzbietach i płaskowyżach. Na Wyspie Campbella gnieżdżą się między 180 a 350 m n.p.m. Żerujące na oceanie ptaki odnotowywane są zwykle na wodach Nowej Zelandii i państw południowoamerykańskich. Przedstawiciele D. (e.) sanfordi pojawiają się nad wodami o temperaturze 6–20 °C. Albatrosy królewskie żywią się kałamarnicami (jak Onykia ingens i Histioteuthis atlantica), rybami, skorupiakami, osłonicami Salpida i martwymi pingwinami. Albatrosy królewskie odzywają się chrypliwym trajkotem i jękliwymi dźwiękami, przedstawiciele obydwu podgatunków nie różnią się znacząco głosem. 

 Lęgi

 Albatrosy królewskie wyprowadzają lęgi co dwa lata. Jaja składane są pod koniec listopada lub na początku grudnia. Zniesienie liczy 1 jajo. Przeważnie ptaki te łączą się w pary na całe życie. Wysiadują oboje rodzice; inkubacja trwa blisko 79 dni. Młode są karmione przez obu rodziców. Opierzają się w pełni po 236–244 dniach życia. Pewna samica podgatunku D. (e.) sanfordi z Taiaroa Head, nazwana „Grandma”, przeżyła przynajmniej 51,5 roku (szacunkowo w 1993 miała minimum 61 lat). Ostatni raz widziana była w kolonii w 2010, prawdopodobnie już nie żyje

Status zagrożenia

 IUCN uznaje odmienne statusy zagrożenia dla obydwu podgatunków (2016): narażony (VU, Vulnerable) dla D. (e.) epomophora i zagrożony (EN, Endangered) dla D. (e.) sanfordi. Populacje z wysp Enderby i Auckland (Wyspy Auckland) były niegdyś (do lat 30. XX wieku) trzebione przez ludzi, rozwój rolnictwa i introdukowane ssaki. Na Auckland świnie i koty nadal zjadają jaja i pisklęta. Na Campbell i Enderby rozprzestrzeniają się krzewy Dracophyllum, które mogą ograniczać albatrosom miejsce do rozrodu. Albatrosy królewskie łapią się również we włoki i linki haczykowe przy okazji połowów ryb. W 1985 na wyspach Chatham wystąpił sztorm, który częściowo zmył glebę z wysp i zniszczył większość roślinności w obszarach lęgowych tego ptaka. W latach ok. 1980–2000 stwierdzano występowanie stosunkowo cienkich skorupek i obumierania piskląt w jajach u ptaków D. (e.) sanfordi, jednak nie stwierdzono związku z zanieczyszczeniami. Na Taiaroa Head stwierdzono drapieżnictwo ze strony introdukowanych gronostajów (Mustela erminea) i kotów. 

  

 

  

 

 

 

Pa, Pa don't copy