Serwal sawannowy

Hej

Szczęśliwego i strasznego Halloween.

Wczoraj zapomniałam dać, że tamten post jest ostatni z serii Mało znane koty.

Serwal sawannowy

Serwal sawannowy, serwal (Leptailurus serval) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny kotowatych.

Występowanie

Jest spotykany na południe od Sahary. Niegdyś zamieszkiwały również okolice gór Atlas w północno-zachodniej Afryce, ale nie widziano ich tam od 20 lat.

Siedlisko

Najchętniej żyją na terenach porośniętych wysoką trawą (głównie obszary stepowe), z łatwym dostępem do wody. Nie występuje w lesie tropikalnym ani na terenach pustynnych.

Charakterystyka ogólna

Jest kotem średniej wielkości. Ma smukłe ciało osadzone na długich kończynach. Na małej głowie, osadzonej na długiej szyi, znajdują się duże uszy, które wychwytują każdy dźwięk. Sierść serwala jest jasnożółta, ozdobiona czarnymi cętkami. Dość krótki, sięgający pięt ogon zdobią czarne plamki i pierścienie. Nogi serwala przypominają kończyny geparda, ale mają inne zadanie do spełnienia. Są one najdłuższe w stosunku do wielkości ciała u kotów. Gepard posiada długie kości przedramienia, które sprawiają, że jest świetnym sprinterem. Serwal za to ma długie stopy, co czyni z tego kota wspaniałego skoczka a także zwiększa zakres widoczności w bardzo wysokich trawach, w których czuje się zdecydowanie najlepiej.

Wymiary

Wysokość:
45-90 cm

Długość bez ogona
100 cm

Długość z ogonem:
125-145 cm

Masa ciała:
9-18 kg

Pokarm

Żywi się gryzoniami i innymi drobnymi kręgowcami (zającowate, wiewiórkowate, góralki, kretoszczury), a także ptakami (flamingami, wikłaczami czerwonodziobymi, cyraneczkami), łowi ryby i nie gardzi małymi gadami i płazami oraz owadami. Dietę uzupełniają świeżą trawą i owocami. Poluje prawie wyłącznie z ziemi. Atakuje skacząc wysoko, odrywając wszystkie 4 kończyny. Skacze także w celu wypłoszenia zwierzyny z gęstej roślinności. Gdy poluje na większą zwierzynę, atakuje wszystkimi czterema kończynami, gryzie i odskakuje. Serwal, aby zdobyć pokarm potrafi nawet kopać, aby wygrzebać ofiarę z podziemnego tunelu (np. po kretoszczura).

Tryb życia

Prowadzi samotniczy tryb życia. Samce mają zazwyczaj większe rewiry niż samice. Zdarza się, że terytoria kilku kotek nakładają się na siebie, jednak rzadko można spotkać dwa dorosłe osobniki chętnie przebywające ze sobą. Terytorium samca może nakładać się na rewiry kilku samic. Granice są utrzymywane przez częste znakowanie zapachowe i drapanie pni. Komunikują się za pomocą ostrych krzyków, warczenia, syczenia i mruczenia.

Rozród

Gody odbywają się w różnych porach roku. Po których następuje ciąża trwająca od 67 do 77 dni (około 2-2,5 miesiąca), a po niej rodzi się 1-5 młodych (ważą ok. 250 gramów), najczęściej troje. Rodzą się w opuszczonej norze lub szczelinie skalnej. Zaraz po porodzie samica większość czasu przebywa w gnieździe. Mleko ssą przez 4-7 tygodni. Samica z młodymi musi polować dwa razy więcej by wykarmić młode. Potomstwo zostaje z matką przez około rok (9-12 miesięcy). W tym czasie uczą się od niej. Samica z młodymi poluje zazwyczaj w dzień, chowając przedtem młode w norze lub w wysokiej, gęstej trawie, często zmieniając kryjówkę. Toleruje własnych synów tylko do chwili, gdy mogą się usamodzielnić, córki mogą przebywać na terenie matki dłużej, bo aż do osiągnięcia dojrzałości płciowej (osiągają ją po 2 latach).

Podgatunki

Wyróżnia się kilkanaście podgatunków serwala:

• L. s. beirae (Wroughton, 1910) – Mozambik
• L. s. brachyurus (Wagner, 1841) – zachodnia Afryka, Sahel, Etiopia
• L. s. constantinus (Forster, 1780) – Algieria
• L. s. faradjus (J. A. Allen, 1924)
• L. s. ferrarii (de Beaux, 1924)
• L. s. hamiltoni Roberts, 1931 – wschodni Transwal
• L. s. hindei (Wroughton, 1910) – Tanzania
• L. s. kempi (Wroughton, 1910) – Uganda
• L. s. kivuensis (Lönnberg, 1919) – Demokratyczna Republika Konga
• L. s. lipostictus (Pocock, 1907) – północna Angola
• L. s. lonnbergi (Cabrera, 1910) – południowa Angola
• L. s. mababiensis Roberts, 1932 – północna Botswana
• L. s. pantastictus (Pocock, 1907)
• L. s. phillipsi (G. M. Allen, 1914)
• L. s. pococki (Cabrera, 1910)
• L. s. robertsi Ellerman, Morrison-Scott & Hayman, 1953 – zachodnie Transwal
• L. s. serval (Schreber, 1776) - podgatunek nominatywny
• L. s. togoensis (Matschie, 1893) – Togo, Benin

Ochrona

Dawniej był obiektem polowań. Obecnie jest chroniony przepisami Konwencji Waszyngtońskiej (CITES). Pod ochroną znajduje się 13 podgatunków (w tym jeden jest na granicy wymarcia), ale tylko 9 na 41 krajów, w których występuje, obowiązuje całkowity zakaz polowania.

Ciekawostki

Kot ten łatwo daje się oswoić i niektórzy ludzie trzymają je jako zwierzęta domowe. Ludzie tworzą hybrydy serwali z kotami domowymi (w wyniku takiej krzyżówki powstaje Savannah). Serwal nie jest tępiony przez miejscowych, nieraz jest wręcz mile widziany jako tępiciel gryzoni. Choć oczywiście nie zawsze tak jest, czasami ludzie widzą w nich tylko morderców hodowlanego drobiu.

 

 

 



Pa, Pa don't copy

Ocelot pampasowy

Hej


Ocelot pampasowy

Ocelot pampasowy, kolokolo, kot pampasowy (Leopardus colocolo) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny kotowatych, zamieszkującego Amerykę Południową. Opisany w 1782 roku przez Juana Ignacio Molinę pod nazwą Felis colocolo. Proponowany jest podział gatunku na trzy osobne.

Występowanie i biotop
W stanie naturalnym występuje w następujących krajach Ameryki Południowej: Ekwador, Peru, Argentyna, Boliwia, Brazylia i w izolowanych populacjach w Chile. Zamieszkują tereny trawiaste i krzewiaste, sawanny, zimne półpustynie, lasy górskie. Żyją w Andach, do wysokości 5 tys. m n.p.m.

Charakterystyka ogólna
Krępa budowa ciała, przypominająca nieco europejskiego żbika, lecz kot pampasowy jest od niego mniejszy. W zależności od obszaru występowania głowa może być zaokrąglona lub lekko wydłużona. Kolor futra zróżnicowany w zależności od podgatunku, od szarego poprzez żółte do ciemnobrązowego, cętki duże, wyraźne, rozlewające się w duże plamy lub pasy. Brzuch i łapy jaśniejsze, ogon jasny, w wyraźne ciemne poprzeczne prążki. Uszy małe, lekko spiczaste, bez pędzelków. Na grzbiecie dłuższe włosy okrywowe tworzą grzywę.

Wymiary

długość ciała z głową, bez ogona

53-70 cm

 

długość ogona

27-35 cm

 

wysokość

30-35 cm

 

masa ciała

3-4 kg

Pokarm
Pożywienie: gryzonie (świnka morska) i naziemne ptaki.

Rozród
Ciąża trwa około 80-85 dni, w miocie jest od 1 do 3 młodych. Na temat biologii rozrodu tych zwierząt wiadomo niewiele. Samice osiągają dojrzałość płciową prawdopodobnie około 2. roku życia.

Długość życia
W niewoli koty pampasowe żyją do 17 lat, na wolności od 9 do 16.

Tryb życia
Tryb życia tych zwierząt jest słabo znany. Uważa się, że polują nocą, ale widuje się je również za dnia. Prawdopodobnie są zwierzętami naziemnymi, ale w niewoli często odpoczywają na gałęziach drzew.

Status
W latach siedemdziesiątych XX wieku skóry tych zwierząt osiągały wysoką cenę i eksportowano je z Ameryki Południowej dziesiątkami tysięcy sztuk. Pod koniec lat 80. handel ustał. Obecnie podstawowym zagrożeniem dla tych kotów jest ludzkie osadnictwo.
Wcześniej kota pampasowego zaliczano do rodzaju Felis, Lynchailurus i Oncifelis. Na podstawie 96 osobników z różnych kolekcji muzealnych Garcia-Perea zasugerował, że kot pampasowy występuje w trzech odrębnych gatunkach: Leopardus pajeros, Leopardus braccatus i Leopardus colocolo. Jednak analiza genetyczna umożliwia istnienie podziału w poszczególnych populacjach, ale nie na poziomie gatunku. Hipotezy ta oczekują na potwierdzenie.









Pa, Pa don't copy :)




       
      

Kotek rudy

Hej
Za dwa dni Halloween :))))))))))))))))))
Jak minęła wam sobota ?
Bo mi super :)
Miałam dziś kurs 1 pomocy dla zwierząt, który trwał 6 godzin ale dzięki temu dowiedział się dużo rzeczy na temat o których nie miałam pojęcia. 

Kotek rudy

Kotek rudy, kot rudy, kot rdzawy (Prionailurus rubiginosus) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny kotowatych. Zamieszkuje Indie, gdzie konkuruje z kotkiem bengalskim i Cejlon, na którym konkuruje z chausem.

Charakterystyka ogólna
Niewielkie koty, blisko spokrewnione z kotem bengalskim, z którym jednak się nie krzyżują. Kot rdzawy ma głowę okrągłą z dość wąskimi kośćmi nosowymi. Sierść brunatnoszara (poza brzuchem, gdzie jest biała) z dużymi cętkami. Na grzbiecie wydłużone cętki mają kolor rdzawy i układają się w rzędy. Uszy małe, zaokrąglone. Na krótkim, sięgającym pięt, dość puszystym ogonie ciemne pręgi.

Systematyka
Wyróżnia się dwa podgatunki: Prionailurus rubiginosus rubiginosus (Indie) i Prionailurus rubiginosus phillipsi (Sri Lanka). Różnice polegają przede wszystkim na preferowaniu zupełnie odmiennego siedliska.

Pokarm
Ich pokarm stanowią przede wszystkim ptaki, owady i drobne ssaki.

Rozród
Ciąża trwa 67 dni, w miocie zazwyczaj 2 kocięta; długość okresu ssania i czas osiągania dojrzałości płciowej nie zostały ustalone.

Tryb życia
Prawdopodobnie prowadzą samotniczy, nocny tryb życia; ich behawior jest słabo poznany.

Siedlisko
Koty rdzawe żyjące na terenie Indii zamieszkują suche łożyska zbiorników wodnych i otwarte przestrzenie w okolicy ludzkich osiedli. Populacje cejlońskie zamieszkują dżungle, występują do wysokości 2000 m n.p.m. .

Status
Koty te są uważane za rzadkie, a zagrożenie dla nich stanowi wylesianie i rozszerzanie terenów uprawnych. Łatwo krzyżują się z kotami domowymi; są tępione ze względu na szkody jakie wyrządzają w hodowlach drobiu. Status z punktu widzenia ochrony przyrody: narażony. Gatunek jest objęty konwencją waszyngtońską CITES (załącznik I).






Pa, Pa don't copy :)

Ocelot chilijski

Hej

Więc polecam bardzo film  5 Seconds of Summer - how did we end up here.

 

Jeśli jesteście ich fanami to na serio bardzo bardzo  polecam :)

Film jest MEGA najlepszy zespół ( KOCHAM ICH <3)

 

 

Ocelot chilijski

 

Ocelot chilijski, kot górski, kodkod, kot chilijski (Leopardus guigna) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny kotowatych. Jest najmniejszym kotowatym półkuli zachodniej.

 

Występowanie

Żyje na terenie lasów Chile i Argentyny. Podgatunek L. guigna guigna występuje na terenie Argentyny i południowego Chile, a L. guigna trigillo wyłącznie w centralnym Chile.

 

Charakterystyka ogólna

Koty tego gatunku osiągają długość ciała 55-68 centymetrów i wagę 1-2 kg. Mają sierść szarobrązową lub rdzawobrązową pokrytą małymi ciemnymi plamkami. Odżywiają się drobnymi gryzoniami, ptakami i gadami. Prowadzą nocny i okazjonalnie nadrzewny tryb życia.
Rozwój i życie kodkodów nie są do końca znane, jednak przypuszcza się, że w jednym miocie rodzi się od jednego do trzech młodych, a przeciętny osobnik żyje około 11 lat. Niewiele wiadomo o liczebności populacji tego gatunku, jednak przypuszcza się, że ze względu na karczowanie lasów może być gatunkiem zagrożonym. Jest chroniony zarówno w Chile jak i w Argentynie.

 

 

 

 

I znowu mało zdjęć co do tego postu :(

 

Pa, Pa don't copy :)

 

Jaguarundi amerykański

 

Hej

 

Do końca tej serii zostały 3 koty. Niedzielny post zakończy to :)

 

 





Jaguarundi amerykański

Jaguarundi amerykański, jaguarundi (Puma yagouaroundi) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny kotowatych (Felidae). Budową wewnętrzną, jak i zarówno wyglądem przypomina łasicę, gdyż ma spiczasty pysk, długie ciało i krótkie nogi. Jego zasięg obejmuje tereny od Paragwaju aż po południowo-wschodnią część Stanów Zjednoczonych.

Długość tułowia:
Około 65 cm

Długość ogona:
Około 45 cm

Pożywienie
Jaguarundi żywi się małymi ssakami, stawonogami, ptakami, oposami, owocami, również królikami, pancernikami i małpami.

Wygląd ogólny
Jaguarundi jest umaszczony jednolicie, ma futro koloru rdzawego, szarego lub czarnego. Charakterystyczna jest jego sylwetka przypominająca nieco łasicę. Głowę ma niewielką, spłaszczoną, uszy małe i okrągłe, ogon długi.

Dojrzałość płciowa:
Prawdopodobnie 2 lata.

Rozród
Ciąża trwa około 70 dni.Rodzą się 2, czasem 3 cętkowane młode. Cętki szybko znikają. Kocięta zaczynają jeść stały pokarm w wieku 6 tygodni.

Biotop
Zamieszkuje obrzeża lasów deszczowych, gęste zarośla położone najczęściej w pobliżu wody i jałowe suche obszary.

Tryb życia
Wydaje się prowadzić bardziej dzienny tryb życia.

Status
Nie poluje się na niego ze względu na futro nienadające się do obróbki, lecz z powodu wycinki lasów deszczowych kotu można by nadać status bliskiego zagrożeniu. Wymaga to jednak większej ilości danych.

Podgatunki:

• Puma yaguarondi armeghinoi – zachodnia Argentyna
• Puma yaguarondi carcomitli – południowy Teksas i Meksyk
• Puma yaguarondi eyra – Brazylia, Paragwaj i Argentyna
• Puma yaguarondi fossata – Meksyk i Honduras
• Puma yaguarondi melantho – Peru i Brazylia
• Puma yaguarondi panamensis – Nikaragua i Ekwador
• Puma yaguarondi tolteca – Arizona i Meksyk
• Puma yaguarondi yaguaroundi – Gujana i Amazonia

  






Pa, Pa don't copy :)