Głuptak niebieskonogi

Hej w 4 i ostatnim postem dzisiaj ale także kończącym styczeń :)

A od jutra mamy Luty :) i coraz bliżej wakacji :)


Głuptak niebieskonogi

Głuptak niebieskonogi, gap niebieskonogi (Sula nebouxii) – gatunek dużego ptaka morskiego z rodziny głuptaków (Sulidae), zamieszkujący zachodnie wybrzeże Ameryki Środkowej i Południowej oraz wyspy Galapagos.

Charakterystyka

Wygląd zewnętrzny
Samice nieco większe od samców. Głowa brązowawa, biało prążkowana, na części twarzowej naga, szaroniebieska skóra. Jasnoniebieskie nogi. Długie, brązowe skrzydła. Pierś i spodnia część ciała oraz środkowe sterówki białe. Dziób niebieskawy, ma ząbkowane krawędzie ułatwiające chwytanie ryb.

Rozmiary
dł. ciała ok. 76-84 cm
rozpiętość skrzydeł ok. 152 cm

Waga
ok. 1,3-1,8 kg

Zachowanie
Żyje samotnie lub w stadach.

Długość życia
Do 17 lat.

Środowisko
Tropikalne i subtropikalne wyspy na Pacyfiku.

Pożywienie
Żywi się rybami, po które nurkuje, czasem z dużej wysokości. Poluje pojedynczo, parami lub w większych grupach - ptaki współpracują wtedy ze sobą przy chwytaniu zdobyczy.

Lęgi

Zachowania godowe
Samiec odbywa loty godowe wokół terytorium oraz tańczy przed samicą prezentując swoje niebieskie nogi. Przynosi samicy materiał na gniazdo.

Gniazdo
Na ziemi. Gniazduje kolonijnie, ale zachowuje dystans pomiędzy poszczególnymi gniazdami.

Jaja
Samica składa 2-3 jaja.

Wysiadywanie
Jaja są wysiadywane przez oboje rodziców przez ok. 41 dni. Jako że głuptak niebieskonogi nie posiada plamy lęgowej (fragmentu nagiej skóry na brzuchu), ogrzewa jaja stopami.

Pisklęta
Aż do wieku 1 miesiąca pisklęta nie potrafią kontrolować temperatury swojego ciała, muszą więc być często karmione.

Status i ochrona
Liczebność gatunku to ok. 40 tysięcy par, z czego połowa gniazduje na wyspach Galapagos i jest tam prawnie chroniona. Nie jest zagrożony wg danych IUCN (status LC - least concern).

 

 

Pa, Pa don't copy :)

Uchatka kalifornijska

Hej w 3 poście, który miał być o rasie psa ale nie wiedziałam o jakiej zrobić więc ten i następny post będą o inny zwierzętach.

Uchatka kalifornijska


Uchatka kalifornijska (Zalophus californianus) – gatunek ssaka morskiego z rodziny uchatkowatych (Otariidae) często nazywany lwem morskim. Jest jednym z najinteligentniejszych płetwonogich.

Biotop
Żyje w Pacyfiku, w 3 izolowanych populacjach: u wybrzeży Ameryki, wokół wysp Galapagos i u południowych wybrzeży Japonii.

Opis

Zwierzę to jest dość duże, osiąga długość do 2,5 metra i masę 280 kg. Ciemnobrunatna sierść.

Wielkość
Długość − samiec do 240 cm, samica do 200 cm.
Masa ciała − samiec 390 kg, samica do 110 kg.

Tryb życia
Uchatka kalifornijska jest bardzo towarzyska. Żyje w koloniach liczących setki, czasem nawet tysiące osobników. Najliczniejsze grupy tworzy w okresie rozmnażania, kiedy na miejscach porodów gromadzi się ogromna liczba zwierząt. Uchatki dzielą swój czas między polowanie w wodzie i odpoczynek na lądzie. Mimo walcowatego ciała również na ziemi są bardzo ruchliwe i potrafią się szybko przemieszczać. Odbijają się przednimi i zadnimi płetwami, zachowując wyprostowane ciało. Gromadzą się na brzegu lub na skałach w grupach liczących kilkadziesiąt sztuk. Pod wodą pozostają kilka minut, po czym wynurzają się, by nabrać powietrza.

Zachowanie
Często wychodzi na ląd, by tam odpocząć. Gdy czuje się zagrożony, potrafi być groźny i szybko przemieszcza się specyficznym ruchem: czołgania się i kuśtykania. Jest bardzo łatwy w tresurze. Potrafi nurkować na głębokość 300 metrów i wstrzymać oddech na 15 minut.
 Pożywienie i polowanie
Uchatka kalifornijska ma duży apetyt. Przeciętny dorosły osobnik, ważący ok. 250 kg w ciągu dnia zjada ponad 30 kg pożywienia, co stanowi 14% jego masy. Uzupełnia w ten sposób energię, jaką musi wydatkować w formie ciepła podczas pływania w zimnej wodzie. Poluje w ten sposób, że swą zdobycz zagania na głębinę lub zanurza się aż do dna i uważnie przeszukuje szczeliny między kamieniami. Oprócz ryb łowi też ośmiornice i inne głowonogi, czasem skorupiaki. Uchatka kalifornijska pod wodą świetnie widzi i zdobyczy poszukuje głównie wzrokiem. Dużą rolę odgrywają zapewne podczas połowów długie, rosnące wokół paszczy wąsy czuciowe.

Rozmnażanie
W Kalifornii okres rozmnażania uchatek trwa od maja do sierpnia. Miejsca parzenia się i narodzin młodych znajdują się na plażach. Wkrótce po narodzeniu się młodych dorosłe samce rozpoczynają walki o terytorium. Najpierw każdy stara się wystraszyć rywala groźną postawą i zachowaniem. Najczęściej się to udaje, do prawdziwych walk dochodzi rzadko. Każdy dorosły samiec ma wokół siebie harem założony z kilku samic i ich młodych. Samiec w tym okresie nie ma prawie czasu na zdobywanie pożywienia i żyje z wytworzonych wcześniej zapasów tłuszczu. Ciąża foki trwa 11-13 miesięcy, po których na świat przychodzi jedno młode ważące 6-8 kg. Uchatki osiągają dojrzałość płciową w wieku 4 lat.

Uchatka i człowiek
Na początku XIX wieku na wybrzeżu kalifornijskim polowano na uchatki ze względu na ich tłuszcz. Rozkrawano tłuszcz martwych zwierząt na kawałki i gotowano, by uzyskać olej. Z trzech zabitych zwierząt osiągano jedną beczkę oleju. Skórę wykorzystywano do produkcji kleju. Dziś uchatki kalifornijskie często pojawiają się w ogrodach zoologicznych (w Polsce można je oglądać w opolskim zoo), cyrkach i akwariach. Znane są ze swej inteligencji i skłonności do zabawy, cieszą się dużą sympatią u dorosłych i dzieci. 16 kwietnia 2008 r. w opolskim zoo na wybiegu znaleziono martwego samca – George'a; dzień później padła samiczka. Sekcja zwłok wykazała, że obydwie uchatki miały żołądek pełen kamieni i monet. Obecnie w opolskim ogrodzie mieszkają 4 uchatki (w tym najstarsza samiczka Moli).

Ochrona
Kiedyś polowano często na uchatki, dziś są pod ochroną, dzięki czemu ich liczba ustabilizowała się. W Kalifornii żyje około 50 tysięcy zwierząt, na Galapagos 40 tysięcy.

 

 

 

Pa, Pa don't copy  :)

Doberman

Hej w 2 poście o dobermanie.

Doberman

Doberman – rasa psa zaliczana do grupy pinczerów. Krajem pochodzenia tej rasy są Niemcy. W klasyfikacji FCI zaliczona została do grupy 2 (pinczery i sznaucery, molosy, szwajcarskie psy górskie i do bydła, pozostałe rasy), sekcji 1 (pinczery i sznaucery). Psy tej rasy celem uzyskania kwalifikacji hodowlanych muszą być poddane próbom pracy. Typ wilkowaty.

  Rys historyczny
Rasa wywodzi się z Niemiec, nazwa pochodzi od nazwiska Fryderyka Ludwika Dobermanna  (2 stycznia 1834 – 9 czerwca 1894) jej twórcy, pierwszego hodowcy, który był również poborcą podatkowym, właścicielem zakładu przerobu odpadów rzeźnianych, a także hyclem. Przypuszczalnie najostrzejsze ze złapanych psów rozmnażał, kojarząc ze znanymi wówczas „psami rzeźnickimi” (pochodzącymi od dawnych rottweilerów pomieszanych z występującymi w Turyngii psami owczarskimi o maści czarnej z kasztanowym podpalaniem). Wyhodowane psy były czujne, często były używane jako psy stróżujące i policyjne, z czasem otrzymując przydomek „psów żandarmów”. Używano je również do tępienia dużych gryzoni.
Na początku zeszłego wieku doberman został oficjalnie uznany za psa policyjnego.
Typowy doberman to według wzorca pies średniej wielkości, silny i dobrze umięśniony. Zachowując moc, powinien być jednocześnie elegancki i szlachetny w liniach. Powinien być dobrym psem rodzinnym, do towarzystwa, psem obronnym i psem służbowym. 
 Wygląd
Sylwetka dobermana powinna być zbliżona do kwadratu (zwłaszcza u samca), szyja smukła i dobrze umięśniona. Dymorfizm płciowy powinien być wyraźnie zaznaczony, a wygląd jak u płci przeciwnej jest wadą dyskwalifikującą. Głowa dobermana powinna być sucha, (brak luźnej skóry), oczy o kształcie migdała, ciemnych tęczówkach i żywym wyrazie, barwa nosa zgodna z umaszczeniem. Mocne szczęki i dobrze wypełniona kufa. Uszy oklapłe, dosyć wysoko osadzone, często cięte na typ tzw. "wiewiórki". Tam, gdzie cięcie uszu jest niedozwolone – pożądane są średniej wielkości, przednimi krawędziami dobrze przylegające do policzków.

Budowa
Długość tułowia od rękojeści mostka do guza siedzeniowego nie powinna u psów przekraczać 5%, a u suk 10% wysokości w kłębie. Tył powinien być mocny, klatka piersiowa powinna sięgać za łokieć, przedpiersie dobrze rozbudowane.

 

Mechanizm ruchu
Ma on duże znaczenie zarówno dla zdolności użytkowej, jak i eksterieru psa. Chód jest elastyczny, zwinny, swobodny i obszerny. Przednie kończyny wyrzucane są możliwie jak najdalej. Kończyny tylne zapewniają wydajną i elastyczną siłę napędową. Ogólne wrażenie chodu dobermana przypomina chód rasowego konia dorożkarskiego.
Szata i umaszczenie
Sierść powinna być krótka, gęsta i ściśle przylegająca do ciała psa. Podszerstek jest niedopuszczalny. Najpopularniejsze umaszczenie dobermanów to czarne podpalane. W Polsce równie znaną odmianą umaszczenia jest czekoladowe podpalane.

 Zachowanie i charakter

Doberman to urodzony stróż. Jest psem o zrównoważonym, silnym charakterze. Mimo swego temperamentu i ruchliwości potrafi zachować spokój. Jest psem przywiązującym się silnie do członków rodziny, jego kontakty z dziećmi powinny być pod nadzorem osób dorosłych. Wymaga bliskiego kontaktu z człowiekiem oraz szkolenia w zakresie posłuszeństwa ogólnego. Pełen temperamentu i energii, wymaga sporej, codziennej porcji ruchu.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Pa, Pa don't copy