Pingwin białooki

Hej w dzisiejszym poście.
Jutro nareszcie piątek środa mi się masakrycznie dłużyła tak samo jak dziś ciągle mam wrażenie, że to już leci drugi tydzień jak do szkoły chodzimy XD
Możliwe, że w poniedziałek będę miałą swojego laptopa :) i  w tedy pojawią się zdjęia :)

Pingwin białooki

Pingwin białooki, pingwin Adeli (Pygoscelis adeliae) – gatunek dużego, nielotnego ptaka wodnego z rodziny pingwinów, zamieszkujący wody wokół Antarktydy. To jeden z pięciu gatunków pingwina żyjących na Antarktydzie. Jest blisko spokrewniony z pingwinem białobrewym i pingwinem antarktycznym.W większości krajów jest to gatunek chroniony.


Występowanie i biotop
Gnieździ się na Antarktydzie oraz Orkadach Południowych i Szetlandach Południowych. Największe zagęszczenie pingwinów białookich obserwuje się na Morzu Rossa.
Poza okresem lęgowym (zima) pingwiny białookie zajmują ogromne przybrzeżne platformy lodowe, żeby mieć lepszy dostęp do pokarmu. W okresie lęgowym przenoszą się na skaliste plaże, gdzie budują swoje gniazda na wolnym od lodu gruncie. Dzięki bliskości otwartej wody pingwiny mają natychmiastowy dostęp do jedzenia dla siebie i swoich młodych.

Charakterystyka ogólna

Podstawowe dane
Długość ciała	60 – 75 cm
Masa ciała	3,62 – 4,99 kg
Dojrzałość płciowa	8 lat
Liczba młodych w miocie	1 – 3

Wygląd

Wierzch ciała, ogon, głowa i szyja oraz wierzch skrzydeł czarne, reszta biała. Wokół oka biała obrączka. Dziób i nogi różowawe. Czarny spód stóp. Brak dymorfizmu płciowego.

Pożywienie

Podstawę pożywienia stanowi kryl (głównie kryl antarktyczny i Euphausia crystallorophias). Pingwiny jedzą też ryby, na przykład Pleuragramma antarcticum i przedstawicieli z rodziny świetlikowatych. Żywią się także głowonogami, obunogami i innymi morskimi bezkręgowcami. Nawyki żywieniowe pingwinów białookich zmieniły się ok. 200 lat temu, kiedy to zmniejszyła się liczba wielorybów fiszbinowych i fok jedzących głównie kryl. Z tego powodu powstała „nadwyżka” kryla, którą wykorzystały pingwiny, jako łatwiejsze źródło pokarmu niż ryby. Potrafią one przechowywać pokarm, który potem zwracają, by nakarmić nowo wyklute młode.

 

Tryb życia

Pingwin białooki jest bardzo społecznym gatunkiem. Osobniki żyją w małych grupach lub koloniach. Razem podróżują z platform lodowych do miejsc lęgu, kiedy okres lęgowy ma się rozpocząć. Również w czasie polowania pingwiny białookie pozostają w grupie, co zmniejsza ryzyko ataku ze strony drapieżników i zwiększa efektywność znalezienia pożywienia.

W wodzie poruszają się szybko i zwinnie, potrafią wyskoczyć z wody na kilka metrów. Nurkują po pokarm na głębokość 20m. Głębokość i czas trwania nurkowania zależy od stopnia oblodzenia zbiornika. Na lądzie mogą poruszać się na różnie sposoby: z wyprostowaną postawą kaczkowatym chodem lub skokami, albo mogą ślizgać się brzuchem po śniegu i lodzie odpychając się nogami.

Rozmnażanie

Okres godowy

Wczesną wiosną (wrzesień - październik) pingwiny białookie powracają na tereny lęgowe. Samce przybywają pierwsze. Każda para rozpoznaje się po godowym wezwaniu i miejscu, gdzie rok wcześniej miała gniazdo. Te pary mogą połączyć się na kolejne sezony, chyba że jedno z nich nie wróciło. Samce, aby zwrócić uwagę samicy, stają od niej w odległości 4m i rozpoczynają „salutowanie”: wyginają w łuk szyję, poruszają dziobem i wyciągają się w pionie najwyżej jak mogą. Takie zachowanie może służyć także jako oznaczenie terytorium samca, a kłapanie dziobem i krzyczenie są oznaką działań obronnych.

Rozród

Wydłużenie dni wiosną stymuluje pingwiny do wzmożenia przyjmowania pokarmu, wręcz żarłoczności, aby magazynować tłuszcz, który potrzebny im będzie w czasie rozrodu i ogrzewania jaj. Osobniki, które wcześniej rozpoczynają rozmnażanie, mają mniejsze szanse na przetrwanie, jednak w przyszłości rozmnażają się z większym powodzeniem. Budują gniazdo obłożone kamieniami. Najczęściej pingwiny białookie mają dwa młode na sezon lęgowy. Dwa jaja składane są w listopadzie, oba wysiadują rodzice na zmianę przez około 36 dni. Również przez kolejne 4 tygodnie po wykluciu rodzice opiekują się młodymi – gdy jedno pilnuje pisklęcia drugie się pożywia i dostarcza pokarm rodzinie. Po tym czasie młode dołączają do innych piskląt w żłobku, gdzie są chronione razem przez część dorosłych pingwinów. Reszta w tym czasie rusza do morza w celu zdobycia pokarmu. Po około 56 dniach w żłobku młode stają się samodzielne.

Drapieżniki
Typowymi drapieżnikami polującymi na pingwiny Adeli są lamparty morskie, orki i wydrzyki antarktyczne. Lamparty morskie są zagrożeniem jedynie w wodzie, ponieważ na ląd udają się tylko w celu odpoczynku i snu. Pingwiny białookie nauczyły się wymykać tym drapieżnikom przez pływanie w grupach, unikanie cienkiego lodu i krótkie przebywanie w wodzie w odległości do 200m od brzegu. Orki, chociaż zazwyczaj polują na większe gatunki pingwinów, mogą także zapolować na pingwiny Adeli. Wydrzyki oraz rzadziej pochwodzioby żółtodziobe  żywią się jajami oraz niestrzeżonymi przez rodziców pisklętami.

Zagrożenia
Obecnie największe zagrożenie dla gatunku stanowią zmiany klimatyczne. Powodują one spadek ilości lodu morskiego, gdzie pingwiny przebywają poza okresem lęgowym oraz zmniejszanie przydatności miejsc gniazdowania przez ciężkie opady śniegu. Pingwiny są zmuszone migrować na duże odległości, co uniemożliwia im skuteczne rozmnażanie się i odpowiednie odżywianie.
Innym zagrożeniem jest bliskość przy koloniach pingwinów stacji badawczych, które powodują niszczenie miejsc lęgowych, a ciągła obecność ludzi oraz ruch powietrzny zakłócają naturalne środowisko gatunku. Zanieczyszczenie oceanu oraz nadmierne połowy kryla i ryb w wodach otaczających Antarktydę również negatywnie wpływają na liczebność pingwinów.

Ciekawostki
Adela, na cześć której nazwano gatunek, była żoną francuskiego odkrywcy Julesa Dumont d'Urville'a.

Znaczenie
Obecność pingwinów białookich należy do dobrych wskaźników zmian klimatu. Pojawiają się na niegdyś pokrytych lodem terenach, co wskazuje na ocieplenie środowiska Antarktyki. Stanowią główną atrakcję ekoturystyki w Antarktyce. Do XX wieku stanowiły źródło pożywienia, oleju i przynęty. Ich odchody były wykorzystywane jako nawóz . Pingwin białooki to najczęściej badany gatunek pingwina.















Pa, Pa don't copy :)
 

Border terrier

Hej  dzisiejszym poście.
Na samym poczatku chce powiedzieć, że jutro nie będzie postu z serii. Ponieważ ja te zdjęcia napierw te zdjęcia na leptop kopjuje a potem przesyłam i dlatego czasem zajmuje mi to aż 2 godziny.
A na tym starym laptonie zdjęcia nie chcą się przesłać ( i to jest jedyny post gdzie kopjuje zdjecia na laptopa).
I dlatego też wczoraj postu nie było ze zdjęcami :(
Ale i tak ten komputer się dobrze trzyma a mam go od 2009 dotałam na Komunię i nawet po usunieciu niektórych rzeczy się tak nie zacina.
Ten drugi też jest super ale najorsze jest to, że nie miał ochrony włączonej i dlatego się ktoś wkradł.
Najlepsze laptopy to Toshiba, Asus i Lenowo (moi dziadkowie mają i jest dobry)

Border terrier

Border terrier – jedna z ras psów, należąca do grupy terierów, zaklasyfikowana do sekcji terierów wysokonożnych. Typ wilkowaty Nie podlega próbom pracy.


Rys historyczny
Przodkowie border terrierów pochodzą z rejonu granicznego pomiędzy Anglią a Szkocją. Blisko spokrewnionymi rasami psów są: bedlington i Dandie Dinmont terrier. Przed rokiem 1880 psa tego często nazywano reedwater terierem. Przez Kennel Club rasa ta została uznana w roku 1920.

Szata i umaszczenie
Włos sztywny i twardy (szorstki), odporny na warunki atmosferyczne i przemoczenie. Umaszczenie: najpopularniejszy - grizzle (brązowy przesiany szarym i czarnym), blue&tan-czarny przesiany siwym (blue) z brązowym podpalaniem (tan), rudy we wszystkich odcieniach.

Zachowanie i charakter
Od dawna border teriery wykorzystywano w polowaniach jako doskonałe norowce. Pracowały także ze sforami psów gończych, głównie z angielskimi foxhoundami polującymi na lisy. Współcześnie najczęściej występuje jako pies towarzyszący.

Zdrowie i pielęgnacja
Włos wymaga regularnego trymowania,oraz wyczesywania co najmniej dwa razy w tygodni,u a duża ruchliwość wymaga zaspokojenia na długich spacerach.

Ciekawostki
Border terier to rasa psów, u których najlepiej zachował się pierwotny dla terierów rodzaj włosa.


 








Pa, Pa don't copy :)

zdjęcia i małe info 😉

Hej w dzisejszym poście.
Na samym początku chce przeprosić za to, że nie będzie zdjęć ale  przez stary laptop nie chce coś przesłać a na telefonie to bym musiała cały czas każde zdjęcie zaznaczyć więc post pojawi się jak będzie tamten mój laptop ale to trochę może potrwać.
Mam nadzieję że zrozumiecie 😄
Pa, pa don' t copy 😚

Australian Stock Horse

 Wszystkiego dobrego, jajka wielkiego, malowanego, zielonej łączki, na której zajączki jedzą makowce i pasą owce!

Wesołego jajka, kurczaków, baranka, ciasta z rodzynkami, ostrego chrzanu, tęczowych mazurków, mokrego Dyngusa i ode mnie całusa.

Wesołego zająca,
co śmieje się bez końca.
Szczerbatego barana,
co beczy od rana.
Radości bez liku,
pisanek w koszyku.
I wielkiego lania w dniu mokrego ubrania!

Żeby śmiały się pisanki, uśmiechały się baranki, mokry Śmigus zraszał skronie, dużo szczęścia sypiąc w dłonie.


Hej w dzisiejszym poście sorry, że dopieo teraz coś daje ale od 10 w domu mnie nie było i niedawno co wróciliśmy do domu od dziadków.
Jutro jedziemy nad morze więc napewno pojawią się fotowarsztaty :)
Ja dostałam na Wilkanoc słodyczei pieniądze. Ale jutro jest drugi dzień świąt to może dam dwa postu bo siedzimy w domu a potem idziemy nad morze.

Australian Stock Horse

Australian Stock Horse  jedna z gorącokrwistych ras koni. Są to średniej wielkości konie robocze australijskich hodowców bydła, odznaczające się odpornością. Rasa jest mało ujednolicona.
Znanym koniem tej rasy był Regal Realm, na którym amazonka Lucinda Green zdobyła mistrzostwo świata w dyscyplinie WKKW.

Historia rasy
Jest to potomek walera z Nowej Południowej Walii z domieszką krwi koni południowoafrykańskich, chillijskich, koni pełnej krwi angielskiej oraz czystej krwi arabskiej. Konie te służyły jako konie kawaleryjskie oraz ranczerskie, wszechstronnie użytkowe. Wygląd i budowa koni w ramach rasy były zróżnicowane; rozróżniano odmianę lekką i ciężką.

Pokrój
 Głowa średniej wielkości, szyja krótka i mocna, kłąb mało wydatny. Szerokie i dobrze ułożone łopatki, kończyny suche, kopyta świetnej jakości. Maść najczęściej gniada lub kasztanowata. Wysokość w kłębie: 145-160 cm. Chody płaskie i pewne, bardzo duża zwrotność.

Hodowla
Od początku XX wieku rasę krzyżowano z końmi pełnej krwi, Quarter Horse, a nawet perszeronami. Hodowla jest nadzorowana przez Australian Stock Horse Society i odbywa się w kierunku uzyskania konia bardziej zbliżonego do konia pełnej krwi czy Quarter Horse.












Pa, Pa don't copy :)