Wczoraj niebyło posta bo zbierałam info na dzisiaj :)
Dziś z mamą i babcią był w E.leclerku po spodnie więc tak mama kupiła mi 3 pary spodni jedną parę butów adidasów sznurowane i kurtkę na wiosnę.
A oto one
Były jeszcze szaro niebieskie jak u mnie jest ten różowy to tam był niebieski i czarno fioletowe było więcej kolorów ale już nie pamiętam
Buty kosztowały 55zł one naprawdę są bardzo wygodne i jak będę jechała na Mazury to będą dobre do chodzenia po Puszczy Białowieskiej. :)
A dziś w tym poście zobaczycie zwierzęta takie jak :
- Koń Belgijski
- Koń Trakeński
- Chart Szkocki
- Cocker spaniel angielski
- Żółw Olbrzymi
- Gwanako
I będą po kolei tak jak wypisałam :)
Mam nadzieję, żę post spodoba się :)
KOŃ BELGIJSKI
Koń belgijski (belgi, konie brabanckie) – najstarsza zimnokrwista rasa
konia domowego, wyhodowana w Belgii w wyniku krzyżowania koni
miejscowych z dawnymi rycerskimi końmi flamandzkimi, masywnymi
brabanosami i ardenami. Uzyskane w wyniku tych kojarzeń trzy odmiany
koni, nieznacznie różniące się od siebie, uznano w 1885 za jedną rasę.
Konie belgijskie są rasą o ustalonym typie, jedną z najpopularniejszych na
świecie ras koni o ogromnej sile i niezwykle łagodnym usposobieniu.
Wykorzystuje się je do ciężkiego transportu oraz do poprawiania różnych
hodowli ras ciężkich (przy ich użyciu wytworzono m.in. w Niemczech
konie reńskie, a w Polsce konie sztumskie i łowickie).
Konie belgijskie mają umaszczenie najczęściej dereszowate,
także kasztanowate, gniade oraz kare, lekką głowę głęboką klatkę piersiową,
na nogach obfite szczotki pęcinowe. Osiągają wysokość w kłębie do 170 cm,
masa: 750 do 1200 kg.
W Polsce przed II wojną światową było bardzo dużo koni tej rasy.
Były one sprowadzane do Polski, aby umasywnić rasę naszych
zimnokrwistych koni.
Po wojnie jako pierwszy prywatny hodowca kupił ogiera tej rasy
i przywiózł go do Polski Michał Mateńko z Łęgowa. Dziś konie belgijskie
można oglądać w wielu hodowlach Polaków.
KOŃ Trakeński
Koń trakeński - rasa konia pochodzenia staropruskiego.
Przodkiem konia trakeńskiego jest schweiken – silny pruski kuc,
wyhodowany przez Prusów ale przywłaszczony jak wszystko na tym terenie
przez zakon krzyżacki. Schweikeny/trakeny zawsze były w centrum
zainteresowania, dlatego też poddawano je krzyżówkom uszlachetniającym,
aby połączyć cechy wytrwałego konia prymitywnego ze wzrostem, wytrzymałością,
szybkością oraz dobrym charakterem koni pełnej krwi angielskiej i czystej arabskiej.
W 1732 roku została założona przez Fryderyka Wilhelma I Pruskiego Królewska
Stadnina Trakenów w Trakenach, skąd wzięła się nazwa tego konia.
Koń ten posiada szlachetną głowę z dużymi oczami, długą, dobrze
ukształtowaną szyję, kłąb dość krótki, ale wysoki i dobrze zarysowany.
Jego pierś jest szeroka, a łopatki długie i skośne. Średnio długi, silny grzbiet
kończy się lekko opadającym i dobrze umięśnionym zadem. Jego nogi są
delikatne, ale suche i o mocnej kości. Jego wysokość w kłębie wynosi zazwyczaj
160-175 cm. Umaszczenie ma jednolite, ale raczej nie siwe.
Schweikeny/trakeny są końmi wszechstronnego użytku –
potrafią świetnie skakać, sprawdzają się w konkurencjach WKKW
oraz w ujeżdżeniu. Konie tej rasy mają spokojny charakter, są przyjazne,
chętne do pracy i szybko się uczą.
Następuje odradzanie tej rasy na terenie Polski, gdzie potomkowie
Prusów odnawiają tą staropruską rasę.
Przodkiem konia trakeńskiego jest schweiken – silny pruski kuc,
wyhodowany przez Prusów ale przywłaszczony jak wszystko na tym terenie
przez zakon krzyżacki. Schweikeny/trakeny zawsze były w centrum
zainteresowania, dlatego też poddawano je krzyżówkom uszlachetniającym,
aby połączyć cechy wytrwałego konia prymitywnego ze wzrostem, wytrzymałością,
szybkością oraz dobrym charakterem koni pełnej krwi angielskiej i czystej arabskiej.
W 1732 roku została założona przez Fryderyka Wilhelma I Pruskiego Królewska
Stadnina Trakenów w Trakenach, skąd wzięła się nazwa tego konia.
Koń ten posiada szlachetną głowę z dużymi oczami, długą, dobrze
ukształtowaną szyję, kłąb dość krótki, ale wysoki i dobrze zarysowany.
Jego pierś jest szeroka, a łopatki długie i skośne. Średnio długi, silny grzbiet
kończy się lekko opadającym i dobrze umięśnionym zadem. Jego nogi są
delikatne, ale suche i o mocnej kości. Jego wysokość w kłębie wynosi zazwyczaj
160-175 cm. Umaszczenie ma jednolite, ale raczej nie siwe.
Schweikeny/trakeny są końmi wszechstronnego użytku –
potrafią świetnie skakać, sprawdzają się w konkurencjach WKKW
oraz w ujeżdżeniu. Konie tej rasy mają spokojny charakter, są przyjazne,
chętne do pracy i szybko się uczą.
Następuje odradzanie tej rasy na terenie Polski, gdzie potomkowie
Prusów odnawiają tą staropruską rasę.
CHART SZKOCKI
Chart szkocki (oryginalna nazwa deerhound) – rasa psa zaliczana do grupy chartów,
wyhodowana w Wielkiej Brytanii, użytkowana jako pies myśliwski,
wyścigowy i towarzyszący. Typ chartowaty.
wyhodowana w Wielkiej Brytanii, użytkowana jako pies myśliwski,
wyścigowy i towarzyszący. Typ chartowaty.
Klasyfikacja FCI
W klasyfikacji FCI rasa ta została zaliczona do grupy X – charty, sekcja
chartów szorstkowłosych[3]. Nie podlega próbom pracy.
W klasyfikacji FCI rasa ta została zaliczona do grupy X – charty, sekcja
chartów szorstkowłosych[3]. Nie podlega próbom pracy.
Rys historyczny
Chart szkocki jest prawdopodobnie potomkiem dawnych chartów
celtyckich. Strebel podaje, że wilczarz irlandzki i psy rasy deeerhound
pochodzą od jednego, wspólnego praprzodka będącego formą pośrednią
pomiędzy tymi psami. Hans Räber. przytacza nie tylko opinie Strebela,
ale także kilku innych kronikarzy i autorów zachowanych dokumentów o
deerhoundzie (m.in. Haucka, Hickmana, Walkera). Stwierdza, że nie jest w
literaturze przedmiotu przedstawione jednoznacznie stanowisko w sprawie
pochodzenia tej rasy, ani udowodnione bezpośrednie pochodzenie deerhounda
od wilczarza irlandzkiego, czy od dawnego greyhounda szorstkowłosego.
Pojawiły się także teorie, że ten ostatni był tylko drugą, większą, przeznaczoną
na grubą zwierzynę odmianą charta szkockiego. Dodatkowo problematyczne staje
się nazewnictwo, które nie jest jednorodne i tak jak pisał w 1838 roku w "The Art
of Deerstalking" Archibald M'Neil of Colonsay : "... pies na jelenie był znany jako
irish wolfhound, irish greyhound, highland deerhound i scotch greyhound".
Jednymi z pierwszymi zachowanych wzmianek o deerhoundzie są opisy psów
określanych "deirhounds" w "History of Scotland", która została napisana w
1528 roku przez Pitscottie'a. Od tego okresu pojawiały się już regularne
wspomnienia w literaturze o rasie psów wykorzystywanych do polowań na
jelenie. Psy te były ulubieńcami przywódców klanowych w Szkocji, a król Jakub
I Stuart przekazał dziesięć sztuk deerhoundów m.in. do Danii.
Na upadek hodowli chartów szkockich na przełomie XVIII i XIX wieku,
wpływ miało kilka czynników:
sukcesywne karczowanie lasów pod tereny pastwiskowe,
podział ziem niektórych ze starych rodów szlacheckich,
rozwój w dziedzinie udoskonalania broni, w tym także broni myśliwskiej,
rozbicie systemu klanowego na skutek działań wojennych i przegranej
przez Szkotów bitwie pod Culloden Moor.
Charty szkockie były bliskie wyginięcia, lecz zostały odratowane między
innymi dzięki promującemu je poecie – Walterowi Scottowi. Nie
do końca są znane procesy hodowlane, jakie prowadzono w celu uzyskania
współczesnego deerhounda. Hans Räber podaje, że dokonywano krzyżówek
z mastifami, pirenejskimi psami na wilki i posokowcami kubańskimi.
Wprowadzano także do pierwszych hodowli krew chartów rosyjskich oraz
chartów macedońskich.
Księgę hodowlaną deerhoundów otworzono w roku 1870, a pierwszy
zaakceptowany wzorzec pochodzi z roku 1892.
Wygląd
Budowa
Dorosłe osobniki są przyjacielskie i spokojne, młodsze mogą wykazywać
zachowania
destrukcyjne, jeśli poświęca się im za mało uwagi. Nie są zbyt czujne i rzadko
szczekają.
Dorosłe osobniki są przyjacielskie i spokojne, młodsze mogą wykazywać
zachowania
destrukcyjne, jeśli poświęca się im za mało uwagi. Nie są zbyt czujne i rzadko
szczekają.
Użytkowość
Chart szkocki był użytkowany do polowania na jelenie i wilki, najczęściej pracował
w parach. Dobrze sprawdza się w coursingu.
Teraz jest głównie psem towarzyszącym, choć o silnym instynkcie myśliwskim
Chart szkocki był użytkowany do polowania na jelenie i wilki, najczęściej pracował
w parach. Dobrze sprawdza się w coursingu.
Teraz jest głównie psem towarzyszącym, choć o silnym instynkcie myśliwskim
COCKER SPANIEL ANGIELSKI
Cocker spaniel angielski – jedna z ras psów, należąca do
grupy psów aportujących, płochaczy i psów wodnych.
Zaklasyfikowana do sekcji płochaczy. Typ wyżłowaty.
Według klasyfikacji FCI podlega próbom pracy.
grupy psów aportujących, płochaczy i psów wodnych.
Zaklasyfikowana do sekcji płochaczy. Typ wyżłowaty.
Według klasyfikacji FCI podlega próbom pracy.
Rys historyczny
Cocker spaniel angielski został wyhodowany jako pies myśliwski do
wypłaszania ptactwa łownego.
Początkowo słowo "spaniel" było terminem ogólnym i oznaczało
psa myśliwskiego określonego typu. W końcu zaczęto rozróżniać
spaniele służące do pracy w wodzie (dowodne) i inne, które pomagały
myśliwym na lądzie (lądowe). Spaniele lądowe zostały później podzielone
na wystawiające zwierzynę (setery) i springery, które wypłaszały ptaki z
zarośli, umożliwiając myśliwym ich ustrzelenie. Te dawne springer spaniele
są przodkami wszystkich obecnie uznawanych ras spanieli użytkowanych.
Zdarzało się, że z jednego miotu szczeniąt pochodziły psy większe - springery,
używane do wypłaszania dużych ptaków, i mniejsze których zadaniem było
zmuszanie do lotu drobniejsze ptactwo, takie jak słonki. Właśnie od słonki (ang.
woodcock) pochodzi pierwszy człon nazwy rasy.
Rasa cocker spaniel angielski znana jest od XIX wieku, chociaż jej początki
sięgają kilkuset lat wcześniej, u ówczesnych psów w typie spaniela.
Ogólnie przyjmuje się, że nazwa "spaniel" pochodzi od starofrancuskiego
słowa "espaigneul", oznaczającego psa hiszpańskiego co wskazuje na pochodzenie
spanieli od psów, hodowanych w Hiszpanii - specjalnie do polowania i
aportowania.
Spaniele przybyły do Anglii wraz ze swoimi hiszpańskimi właścicielami, a niektórzy
angielscy arystokraci kupili lub otrzymali je jako podarki. Wykorzystywali te
psy w swoich posiadłościach do celów myśliwskich. Wzrost popularności spanieli
odzwierciedlają liczne wzmianki w literaturze angielskiej, w tym w dziełach
Geoffreya Chaucera z XIV wieku i w sztukach William Shakespeare`a w
XVI wieku.
W roku 1893 Kennel Club w Wielkiej Brytanii uznał cocker spaniele
za odrębną rasę (określenie "angielski" dodano do nazwy rasy później).
W 1902 wydano oddzielny jego wzorzec. Od tego czasu obowiązkowo
prowadzone są osobne linie hodowlane dla springer spanieli i cocker
spanieli. Ta rasa znalazła licznych zwolenników także w Ameryce,
ale już na początku XX wieku zaczęto hodować cocker spaniele w typie
amerykańskim. Te psy były trochę mniejsze od angielskich cockerów, a
amerykańscy hodowcy zwracali większą uwagę na walory wystawowe niż
użytkowe tych psów. W tym czasie w Ameryce oba typy cocker spanieli
konkurowały ze sobą.
Dopiero w 1946 roku American Kennel Club (AKC) uznał oba typy cockerów
za odrębne rasy i przyjął dla nich nazwy cocker spaniel angielski i cocker
spaniel amerykański. Pod koniec lat 50 XX wieku cocker spaniel angielski
cieszył się już dużą popularnością na całym świecie.
Cocker spaniel angielski został wyhodowany jako pies myśliwski do
wypłaszania ptactwa łownego.
Początkowo słowo "spaniel" było terminem ogólnym i oznaczało
psa myśliwskiego określonego typu. W końcu zaczęto rozróżniać
spaniele służące do pracy w wodzie (dowodne) i inne, które pomagały
myśliwym na lądzie (lądowe). Spaniele lądowe zostały później podzielone
na wystawiające zwierzynę (setery) i springery, które wypłaszały ptaki z
zarośli, umożliwiając myśliwym ich ustrzelenie. Te dawne springer spaniele
są przodkami wszystkich obecnie uznawanych ras spanieli użytkowanych.
Zdarzało się, że z jednego miotu szczeniąt pochodziły psy większe - springery,
używane do wypłaszania dużych ptaków, i mniejsze których zadaniem było
zmuszanie do lotu drobniejsze ptactwo, takie jak słonki. Właśnie od słonki (ang.
woodcock) pochodzi pierwszy człon nazwy rasy.
Rasa cocker spaniel angielski znana jest od XIX wieku, chociaż jej początki
sięgają kilkuset lat wcześniej, u ówczesnych psów w typie spaniela.
Ogólnie przyjmuje się, że nazwa "spaniel" pochodzi od starofrancuskiego
słowa "espaigneul", oznaczającego psa hiszpańskiego co wskazuje na pochodzenie
spanieli od psów, hodowanych w Hiszpanii - specjalnie do polowania i
aportowania.
Spaniele przybyły do Anglii wraz ze swoimi hiszpańskimi właścicielami, a niektórzy
angielscy arystokraci kupili lub otrzymali je jako podarki. Wykorzystywali te
psy w swoich posiadłościach do celów myśliwskich. Wzrost popularności spanieli
odzwierciedlają liczne wzmianki w literaturze angielskiej, w tym w dziełach
Geoffreya Chaucera z XIV wieku i w sztukach William Shakespeare`a w
XVI wieku.
W roku 1893 Kennel Club w Wielkiej Brytanii uznał cocker spaniele
za odrębną rasę (określenie "angielski" dodano do nazwy rasy później).
W 1902 wydano oddzielny jego wzorzec. Od tego czasu obowiązkowo
prowadzone są osobne linie hodowlane dla springer spanieli i cocker
spanieli. Ta rasa znalazła licznych zwolenników także w Ameryce,
ale już na początku XX wieku zaczęto hodować cocker spaniele w typie
amerykańskim. Te psy były trochę mniejsze od angielskich cockerów, a
amerykańscy hodowcy zwracali większą uwagę na walory wystawowe niż
użytkowe tych psów. W tym czasie w Ameryce oba typy cocker spanieli
konkurowały ze sobą.
Dopiero w 1946 roku American Kennel Club (AKC) uznał oba typy cockerów
za odrębne rasy i przyjął dla nich nazwy cocker spaniel angielski i cocker
spaniel amerykański. Pod koniec lat 50 XX wieku cocker spaniel angielski
cieszył się już dużą popularnością na całym świecie.
Wygląd
Budowa
Niewielki pies o wyważonej i zwartej sylwetce. Długość mierzona od kłębu
do nasady ogona powinna odpowiadać wysokości psa w kłębie.
Głowa: wydłużona, sucha, delikatnie rzeźbiona. Czaszka dobrze rozwinięta,
w górnej części lekko wysklepiona w formie kopuły. Guz potyliczny średnio
rozwinięty, łuki brwiowe dobrze rozwinięte. Kufa kwadratowa, w górnej części
prosta i szeroka, lekko zwężająca się w kierunku nosa. Stop jest wyraźny, zgryz
nożycowy. Oczy: rozwarte, ale nie wypukłe, błyszczące. Kolor ciemnoorzechowy,
brązowy lub prawie czarny dostosowany do umaszczenia, nigdy jasny.
Uszy: zwisające i nisko osadzone, na poziomie oczu lub niżej. Ich długość powinna
sięgać minimum końca nosa. Pokryte długim, jedwabistym włosem, który może być
skręcony.
Tułów: mocny i zwarty, linia grzbietu krótka, opadająca lekko ku tyłowi. Kłąb
wyraźny. Klatka piersiowa jest głęboka, dobrze rozwinięta, sięga do połowy łokcia.
Łopatki długie, skośnie ustawione, cienkie. Zad szeroki, zaokrąglony, muskularny.
Kończyny przednie: proste, mocne, stosunkowo krótkie, z umiarkowanym piórem
z tyłu.
Kończyny tylne: proste i mocne. Staw skokowy mocny, wyraźny. Podudzie
nisko kątowane.
Ogon: osadzony na przedłużeniu linii grzbietu, pozostawiony w stanie naturalnym.
Nie podniesiony, raczej na linii grzbietu, jednak im niżej, tym lepiej. Ogon w
czasie pracy psa powinien być nieustannie w ruchu. Wszystkie psy urodzone w
Polsce po 01.01.2012r. muszą mieć pozostawione naturalne uszy i ogony.DZ.U.
2011,nr 230, poz.1373.
Niewielki pies o wyważonej i zwartej sylwetce. Długość mierzona od kłębu
do nasady ogona powinna odpowiadać wysokości psa w kłębie.
Głowa: wydłużona, sucha, delikatnie rzeźbiona. Czaszka dobrze rozwinięta,
w górnej części lekko wysklepiona w formie kopuły. Guz potyliczny średnio
rozwinięty, łuki brwiowe dobrze rozwinięte. Kufa kwadratowa, w górnej części
prosta i szeroka, lekko zwężająca się w kierunku nosa. Stop jest wyraźny, zgryz
nożycowy. Oczy: rozwarte, ale nie wypukłe, błyszczące. Kolor ciemnoorzechowy,
brązowy lub prawie czarny dostosowany do umaszczenia, nigdy jasny.
Uszy: zwisające i nisko osadzone, na poziomie oczu lub niżej. Ich długość powinna
sięgać minimum końca nosa. Pokryte długim, jedwabistym włosem, który może być
skręcony.
Tułów: mocny i zwarty, linia grzbietu krótka, opadająca lekko ku tyłowi. Kłąb
wyraźny. Klatka piersiowa jest głęboka, dobrze rozwinięta, sięga do połowy łokcia.
Łopatki długie, skośnie ustawione, cienkie. Zad szeroki, zaokrąglony, muskularny.
Kończyny przednie: proste, mocne, stosunkowo krótkie, z umiarkowanym piórem
z tyłu.
Kończyny tylne: proste i mocne. Staw skokowy mocny, wyraźny. Podudzie
nisko kątowane.
Ogon: osadzony na przedłużeniu linii grzbietu, pozostawiony w stanie naturalnym.
Nie podniesiony, raczej na linii grzbietu, jednak im niżej, tym lepiej. Ogon w
czasie pracy psa powinien być nieustannie w ruchu. Wszystkie psy urodzone w
Polsce po 01.01.2012r. muszą mieć pozostawione naturalne uszy i ogony.DZ.U.
2011,nr 230, poz.1373.
Szata i umaszczenie
Szata jest jedwabista, gładka, przylegająca. Krótka na głowie, niezbyt długa
na grzbiecie i obfita na łapach. Nie może być sztywna ani skręcona.
Maść jest jednokolorowa (złota, czarna, czekoladowa, sobolowa,
czarna-podpalana, czekoladowo-podpalana) lub kolorowa (biało-czarna,
biało-złota, biało-pomarańczowa, biało-czekoladowa, blue roan, orange roan,
lemon roan, liver roan, tricolour). U psów jednokolorowych kolor biały
dopuszczalny jest tylko na klatce piersiowej (przedpiersi).
Szata jest jedwabista, gładka, przylegająca. Krótka na głowie, niezbyt długa
na grzbiecie i obfita na łapach. Nie może być sztywna ani skręcona.
Maść jest jednokolorowa (złota, czarna, czekoladowa, sobolowa,
czarna-podpalana, czekoladowo-podpalana) lub kolorowa (biało-czarna,
biało-złota, biało-pomarańczowa, biało-czekoladowa, blue roan, orange roan,
lemon roan, liver roan, tricolour). U psów jednokolorowych kolor biały
dopuszczalny jest tylko na klatce piersiowej (przedpiersi).
Zachowanie i charakter
Cocker spaniel angielski jest to pies wesoły i energiczny, dobry towarzysz
dla ludzi lubiących ruch. Jest psem ciekawym i śmiałym, z dużą skłonnością
do zabaw. Ze względu na ustawiczne merdanie ogonem zwany jest wesołym
cockerem. Potrafi być jednak czasem dość upartym.
Spontanicznie reaguje merdając nie tylko ogonem, lecz i całą tylną
częścią ciała. Alarmuje właściciela o wtargnięciu kogoś obcego na jego teren.
Cocker spaniel angielski jest to pies wesoły i energiczny, dobry towarzysz
dla ludzi lubiących ruch. Jest psem ciekawym i śmiałym, z dużą skłonnością
do zabaw. Ze względu na ustawiczne merdanie ogonem zwany jest wesołym
cockerem. Potrafi być jednak czasem dość upartym.
Spontanicznie reaguje merdając nie tylko ogonem, lecz i całą tylną
częścią ciała. Alarmuje właściciela o wtargnięciu kogoś obcego na jego teren.
Użytkowość
Cocker spaniel angielski jest psem myśliwskim (płochacz), lecz sprawdza
się również jako aporter drobnej zwierzyny. Do II wojny światowej był najbardziej
cenionym psem do towarzystwa. Obecnie najczęściej hodowany jako pies rodzinny.
Cocker spaniel angielski jest psem myśliwskim (płochacz), lecz sprawdza
się również jako aporter drobnej zwierzyny. Do II wojny światowej był najbardziej
cenionym psem do towarzystwa. Obecnie najczęściej hodowany jako pies rodzinny.
Zdrowie i pielęgnacja
Wymaga regularnego czesania i szczotkowania. W razie potrzeby można kąpać
lub używać suchego szamponu. Włosy na stopach należy szczesywać na palce
i przycinać równolegle do podeszew. Należy wyskubać włosy wokół poduszeczek,
ale nie spomiędzy palców.
Posiada skłonności do schorzeń oczu i stanów zapalnych uszu z powodu
ograniczonej wentylacji kanału słuchowego.
Wymaga regularnego czesania i szczotkowania. W razie potrzeby można kąpać
lub używać suchego szamponu. Włosy na stopach należy szczesywać na palce
i przycinać równolegle do podeszew. Należy wyskubać włosy wokół poduszeczek,
ale nie spomiędzy palców.
Posiada skłonności do schorzeń oczu i stanów zapalnych uszu z powodu
ograniczonej wentylacji kanału słuchowego.
ŻÓŁW OLBRZYMI
rodzaju Aldabrachelys, jeden z największych żółwi na świecie.
Podobny rozmiarem do żółwi słoniowych z Galapagos. Jego karapaks przeciętnie
ma 120 cm długości, a dochodzi nawet do ok. 150 cm. Przeciętna masa ciała
samca to około 250 kg, chociaż jeden samiec w ZOO Fort Worth w Teksasie
ważył ponad 360 kg.
Opis
Skorupa jest ciemnoszara albo czarna, silnie wysklepiona. Karapaks pokrywają
duże, gładkie tarcze i mimo że ma tylko około 1-1,5 cm grubości, jest niezmiernie
wytrzymały na ucisk. Budowa krępa, nogi grube, słupowate, pokryte dużymi
tarczkami. Szyja, otoczona miękką skórą, jest bardzo długa, dzięki niej zwierzę
może sięgać gałęzi drzew do metra od ziemi.
Samice są na ogół mniejsze niż samce, przeciętnie mierzą około 90 cm długości
i ważą około 150 kg.
Żółwie olbrzymie są jednymi z najbardziej długowiecznych zwierząt na ziemi.
Dożywają ponad 100 lat, najstarszy potwierdzony wiek żółwia o imieniu Harriet
wynosi 176 lat, natomiast najstarszy przedstawiciel tego gatunku, zmarły w 2006
żółw o imieniu Adwaita, żył prawdopodobnie 255 lat, ale dane te nie zostały
potwierdzone.
Pożywienie
Jest głównie roślinożerny, przeważnie zjada pędy traw, liście krzewów i
drzew oraz zdrewniałe łodygi roślin. Od czasu do czasu zdarza mu się zjeść
małe bezkręgowce i padlinę, nawet ciała innych martwych żółwi.
W niewoli żółwie olbrzymie lubią soczyste owoce takie jak jabłka i banany,
jak również warzywa. Są żarłoczne: dorosłe osobniki zjadają do 25 kg
pożywienia na dobę.
Nie muszą dużo pić, bo większość wody wykorzystują z pożywienia.
Rozmnażanie
Żółwie olbrzymie osiągają seksualną dojrzałość, kiedy osiągną około połowę
swego docelowego rozmiaru. Interesujące jest to, że seksualna dojrzałość
jest określona przez rozmiar, a nie przez wiek.
Po okresie godowym, który trwa od lutego do maja, samice składają od 9 do 25
gumowatych jaj w płytkim, suchym gnieździe (2 lub 3 kolejno wygrzebane
przez siebie dołki o głębokości do 40 cm). Po złożeniu jaj samica przykrywa
je ziemią, wielokrotnie obracając się wkoło, nogami i plastronem ubija i wygładza
powierzchnię ziemi. Jeżeli nie ma możliwości zakopania jaj, znosi je w skalnej
szczelinie. Złożone jaja są okrągłe, białe o średnicy około 5 cm i mają twardą,
wapienną skorupę. Zwykle mniej niż połowa jaj jest zapłodnionych.
Samice mogą składać jaja wiele razy w roku. Proces inkubacji trwa około 8
miesięcy (w zależności od warunków klimatycznych trwa 95-245 dni )
więc młode żółwie wychodzą na świat między październikiem a grudniem.
Żółwiki zaraz po wylęgu ważą ok. 55-78 gramów, ich pancerz jest jeszcze miękki i
dopiero z czasem stwardnieje. Są bardzo ruchliwe i płochliwe. Pancerz jest
barwy szarobiałej i po roku osiągnie 15 cm długości. Osiągną dojrzałość w wieku
10-15 lat.
Występowanie
Główna populacja żółwi olbrzymich zamieszkuje atol Aldabra, należący
do Republiki Seszeli. Inna mniejsza grupa zwierząt zamieszkuje wyspę Zanzibar.
Dawniej występowały na Maskarenach, ale zostały wytępione najpierw przez
żeglarzy arabskich, a następnie głównie przez holenderskich, którzy traktowali je
jak "żywe konserwy".
Środowisko życia
Żółwie wykorzystują wiele rodzajów środowiska włączając łąki, niski zagajnik,
mangrowe bagna i przybrzeżne wydmy. Są zwierzętami o aktywności dziennej,
ale w najgorętszej porze dnia chowają się i leżą, ukryte w zagłębieniach terenu w
okolicy porośniętej krzewami.
Szczególny rodzaj środowiska rozwinął się z powodu przystosowania do
koegzystencji z żółwiami: "żółwia darń," około 21 gatunków traw i ziół.
Wiele z tych roślin skarłowaciało i wytwarzają nasiona nie u szczytów roślin,
ale bliżej gruntu, tak by uniknąć zjedzenia przez żółwie.
Jako największe zwierzę w swoim środowisku, żółwie odgrywają podobną rolę
do słoni. Poszukując żywności tworzą ścieżki używane przez inne zwierzęta.
Zachowanie
Żółwie olbrzymie są obserwowane pojedynczo i w stadach, które zbierają się
przeważnie na otwartych łąkach. W XVII i XVIII w. obserwowano
ich stada liczące po kilka tysięcy sztuk. Najbardziej aktywne są rankiem,
kiedy spędzają czas na żerowaniu. Kopią pod ziemią jamy albo odpoczywają
w bagnistych miejscach, by się ochłodzić i nie przegrzać organizmu podczas
gorącego dnia.
Podczas gdy są charakterystycznie powolne i ostrożne, są zdolne do pokaźnej
szybkości, przeważnie kiedy są podniecone. Potrafią stawać na tylnych nogach,
by dosięgnąć niskich gałęzi, ale może to skończyć się ich śmiercią gdyby przewróciły
się na plecy, gdyż nie są zdolne same się odwrócić.
Są też doskonałymi pływakami, co by mogło tłumaczyć ich rozpowszechnienie
w przeszłości na wyspach Oceanu Indyjskiego.
Żółwie, mimo że są zwierzętami dzikimi, są zupełnie obojętne na obecność ludzi.
Nie wydają się mieć jakiejkolwiek obawy przed nimi. Niektóre zdają się lubić by
je poklepać po głowie, inne są zadowolone, kiedy są drapane po szyi w miejscu,
gdzie styka się ona z plastronem.
Ochrona
Żółwie olbrzymie mają niezwykle długą historię zorganizowanej ochrony.
Sam Karol Darwin pracował z rządem z Mauritiusa, by założyć rezerwat w
końcu XIX w.
GWANAKO
Gwanako, guanako (Lama guanicoe) – gatunek południowoamerykańskiego,
roślinożernego ssaka z rodziny wielbłądowatych (Camelidae). Żyje w niewielkich
stadach w Andach i w Patagonii.
Charakterystyka
Długość ciała 153–200 cm, wysokość w kłębie 90–125 cm. Długa, płowa sierść
na grzbiecie i bokach, krótsza, jasna na brzuchu. Kończyny smukłe, szyja długa,
cienka, ogon bardzo krótki długości 22–25 cm, zaokrąglony i puszysty.
Masa ciała 80–120 kg.
Ubarwienie
Sierść w różnych odcieniach brązu – na grzbiecie długa, ciemniejsza,
na brzuchu krótka, wyraźnie jaśniejsza.
Pożywienie
Rośliny trawiaste, krzewy i porosty.
Występowanie
Gwanako, podobnie jak wigoń, występuje na rozległych przestrzeniach.
Zwierzę to zamieszkuje zazwyczaj suche tereny, szczególnie w pobliżu równika
na południe od równiny Gran Chaco. Dawniej gwanako występowało również na
sawannach i półpustynnych terenach Patagonii i Ziemi Ognistej, obecnie prawie
całkowicie zniknęło z tych obszarów, pojawiając się tylko lokalnie wysoko w
Andach od południowego Peru do Ziemi Ognistej.
Życie w stadzie
Gwanako żyje w małych stadach, liczących najwyżej 20–30
osobników. Jeden samiec pełni funkcję przewodnika i opiekuna takiej grupy.
Rozmnażanie
Po okresie ciąży trwającym 11 miesięcy samica rodzi jedno
młode, które karmi mlekiem przez 4 miesiące.
Status
Gatunek zaliczany w Czerwonej Księdze do kategorii niskiego ryzyka (LC).
I TO JUŻ NA DZIŚ NAPEWNO POST POJAWI SIĘ W PONIEDZIAŁEK A JUTRO TO ZOBACZĘ JESZCZE
PA,PA DON'T COPY
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz