Ostatni post na dziś.
Nornik śpiewający
Nornik śpiewający(Microtus miurus) – gatunek gryzonia z rodziny chomikowatych, występujący na Alasce i w północno-zachodniej Kanadzie.Pokrewieństwo
Gatunek został opisany naukowo w 1901 roku przez W.H. Osgooda. W przeszłości był łączony w jeden gatunek z azjatyckim nornikiem wąskogłowym, ale analizy chromosomowe i DNA mitochondrialnego nie potwierdzają bliskiego pokrewieństwa. Blisko spokrewnionym gatunkiem jest natomiast nornik wyspowy.
Biologia
Zwierzęta te zamieszkują tundrę, przeważnie suche miejsca w pobliżu wody i zarośla karłowatych wierzb. Norniki śpiewające tworzą kolonie; kopią własne nory, ale mogą także zamieszkać w opuszczonych norach susłów północnych. Gryzonie te zjadają łubin, ostrołódkę, skrzypy i turzyce, oraz gałązki i liście wierzb. Na zimę norniki budują kopce ze ściętych części roślin, o objętości sięgającej 30 litrów.
Rozród ma miejsce od czerwca do sierpnia, w miocie jest od 4 do 12 młodych. Na Alasce stwierdzono, że ich zachowania seksualne cechuje promiskuityzm. Na początku sezonu rozrodczego zachowanie terytorialne wykazują samce, później samice. Szczególną cechą tych norników są wydawane przez nie dźwięki, którym zawdzięczają nazwę, opisywane jako „metaliczne”; mogą one służyć do oznaczania terytorium, bądź do ostrzegania przed drapieżnikami.
Samice norników śpiewających mierzą od 126 do 168 mm długości, typowo 148 mm; masa ciała zawiera się od 28 do 52 gramów, typowo 38 g. Samce są nieznacznie mniejsze: mierzą od 125 do 163 mm długości, typowo 147 mm; masa ciała zawiera się od 22,5 do 60 gramów, typowo 39 g. Nie występuje dymorfizm płciowy.
Populacja
Nornik śpiewający jest uznawany za gatunek najmniejszej troski, nie są znane zagrożenia dla tego gatunku.
Pa, Pa don't copy
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz