Hej

Kot singapurski

Kot singapurski – jedna z najmniejszych ras kota, ceniona za duże oczy i uszy oraz krótkie futro z wyraźnym tickingiem. Za rok powstania rasy uznaje się 1975, kiedy Tommy Meadow zabrał ze sobą 3 kocięta z Singapuru do Stanów Zjednoczonych. Koty te stały się bazą hodowlaną dla nowej rasy. Ich nazwa pochodzi od nazwy miasta Singapur w języku malajskim (Singapura), która oznacza Miasto Lwa.

 

Historia

Za rok powstania rasy kot singapurski uznaje się 1975 r., kiedy Tommy Meadow zabrał ze sobą 3 kocięta z Singapuru do Stanów Zjednoczonych. Koty te stały się bazą hodowlaną dla nowej rasy. Ich nazwa pochodzi od nazwy miasta Singapur w języku malajskim (Singapura), która oznacza Miasto Lwa. Według legendy kot singapurski jest oryginalną rasą kota południowo-wschodnioazjatyckiego, którego w obecnej postaci spotkać można na ulicach Singapuru. Najpierw był znany w Stanach Zjednoczonych, gdzie go rozpowszechnił Tommy Meadow, jednak eksperci od kotów abisyńskich, dr Brigitte Leonhardt i Harald Fuchs, którzy odbyli wiele podróży studyjnych na Daleki Wschód, nie mieli okazji zobaczyć ani jednego dziko żyjącego kota tego typu. W końcu tajemnicę odkrył nowozelandzki genetyk i hodowca kotów Terry Lomax. Koty singapurskie powstały podczas programu hodowlanego z kotami burmańskimi i abisyńskimi, przy niewątpliwym udziale kotów syjamskich tabby, które wniosły do rasy element srebrzystości.

Wzorzec

• ochodzenie: Stany Zjednoczone, Tajlandia
• Charakter: cichy, spokojny, oddany opiekunowi
• Wielkość: mały
• Waga: samice 2,5-4 kg, samce 3-5 kg
• Wygląd ogólny: ciało mocne i muskularne, z lekko wypukłym grzbietem
• Głowa: mała, zaokrąglona, z płaskim pyszczkiem, dodatkowo uwydatnionym przez zagłębienie poduszeczek z wąsami; podbródek dobrze rozwinięty
• Uszy: duże, u nasady otwarte, a ich wypukłość powoduje, że wyglądają na jeszcze większe; linia uszu tworzy przedłużenie linii policzków
• Oczy: duże, w kształcie migdałów, skośnie ustawione; dopuszczalne kolory: zielony, brązowy jak orzech laskowy, złocisty. Tym różni się singapurczyk od srebrzystego burmańczyka, do którego pod względem innych cech jest trochę podobny.
• Nos: niezbyt długi, z lekkim zagłębieniem u nasady, lusterko nosa ceglastoczerwone i czarnobrązowo obrzeżone
• Tułów: kształt prostokąta, dobrze rozwinięta klatka piersiowa; kończyny średniej długości, łapy małe, owalne
• Ogon: o właściwych proporcjach, z tępym końcem
• Szata: krótka, bardzo delikatna i jedwabista, jednak nie może być napuszona z powodu nadmiaru podszycia; zawsze ma delikatny połysk i przylega do ciała; na każdym włosie muszą być co najmniej dwa pasemka; podszycie w jasnym odcieniu barwy kości słoniowej, nasada włosów prawie biała
• Maść: czubki włosów czarnobrązowe, co wywołuje efekt srebrzystości: z daleka kot wygląda jak zanurzony w płynnym srebrze, dopiero bliska widoczne czarne cieniowanie na jasnym futrze. Na czole i wzdłuż kręgosłupa pasemka na włosach intensywniej zabarwione, dając wzdłuż kręgosłupa pręgę grzbietową, ciągnącą się od nasady szyi do nasady ogona. U idealnie zabarwionych kotów biegnie ona aż do czarnego końca ogona. Kończyny nie powinny mieć pręg ani śladów rysunku tabby, jedynie na tylnych kończynach pożądany jest znany u abisyńczyków ciemny spód łap. Opuszki łap zabarwione jednolicie ciemnobrązowo. Podbródek, pierś i brzuch w ciepłym kolorze brązowawym

 

 
 

  

 

 

 

Pa, Pa don't copy