Hej

Drętwokształtne

Drętwokształtne(Torpediniformes) – rząd ryb chrzęstnoszkieletowych (Chondrichthyes), obejmujący około 70 gatunków zamieszkujących litoral ciepłych mórz.

Cechy charakterystyczne

Ciało silnie grzbietobrzusznie spłaszczone, bez łusek. Głowa, tułów i płetwy piersiowe są ułożone w kształt dysku. Oczy małe do szczątkowych, 4 gatunki są ślepe. Tryskawki położone tuż za oczami. Od 0–2 płetw grzbietowych. Dobrze rozwinięta płetwa ogonowa.
Drętwokształtne mają wyspecjalizowane narządy elektryczne umiejscowione pomiędzy głową a płetwami piersiowymi, najlepiej rozwinięte u Torpedinidae, zdolne do wytwarzania prądu (8–230 V, ok. 30 A). Ich porażenie może być niebezpieczne dla człowieka.
Prowadzą przydenny tryb życia. Są jajożyworodne.

Systematyka

Do drętwokształtnych zaliczane są rodziny:

• Hypnidae
• Narcinidae
• Narkidae
• Torpedinidae – drętwowate

Torpedinidae charakteryzują się owalnym kształtem dysku, Hypnidae mają krótki ogon, a Narkidae – krótki pysk.

 




Pa, Pa don't copy

Hej

Rajokształtne

Rajokształtne (Rajiformes) – rząd ryb chrzęstnoszkieletowych (Chondrichthyes) o ciele silnie spłaszczonym grzbietobrzusznie, kształtu tarczowatego lub romboidalnego, przystosowanym do życia przy dnie. Oczy położone są po stronie grzbietowej, a otwory gębowy i skrzelowe leżą po stronie brzusznej. Ogon silnie wydłużony. Płetwy grzbietowe 0–2. Jajorodne, z jajami otoczonymi rogowymi kapsułkami z czterema długimi końcówkami

Systematyka

Dawniej do Rajiformes zaliczane były wszystkie płaszczki, a rząd był i często nadal jest określany nazwą płaszczkokształtne. Obecnie płaszczki w dawnym rozumieniu Rajiformes dzielone są na rzędy: orleniokształtne (orlenie, w tym ogończe), rajokształtne (raje), piłokształtne (piły) i drętwokształtne (drętwy).

Wielu autorów do rajokształtnych zalicza niżej wymienione, żyjące współcześnie rodziny. Niejasną pozycję ma rodzina Rhinidae zaliczana przez niektórych do odrębnego rzędu Rhiniformes.
Do rajokształtnych zaliczane są rodziny:

• Anacanthobatidae
• Arhynchobatidae
• Rajidae – rajowate
• Rhinobatidae – rochowate

 




Pa, Pa don't copy

Hej

Theodoxus

Theodoxus (Rozdepka) – jeden z rodzajów w rodzinie rozdepkowatych, obejmujący liczne gatunki małych, skrzelodysznych, słodko- i słonawowodnych ślimaków. W faunie Polski reprezentowany przez jeden gatunek: rozdepkę rzeczną.

Cechy morfologiczne i anatomiczne

 Muszla stosunkowo grubościenna, półkolista lub łódkowata, zbudowana z niewielu skrętów, z których ostatni jest rozdęty i obejmuje skręty poprzedzające. Bez dołka osiowego i przegród wewnętrznych, które są resorbowane w trakcie wzrostu. Powierzchnia muszli gładka lub delikatnie prążkowana, zwykle żywo ubarwiona, duży polimorfizm barw. Otwór muszli półkolisty, płytka parietalna (przy brzegu kolumienkowym) szeroka, perłowa. Wieczko wapienne, o budowie spiralnej, z błoniastym brzegiem zewnętrznym, zaopatrzone w wyrostek wewnętrzny służący jako miejsce przyczepu mięśnia. Radula typu rhipidoglossa, ząb środkowy drobny, zęby boczne silnie zróżnicowane (1. i 4. bardzo duże, 2. i 3. bardzo małe), zęby brzeżne liczne. Rozdzielnopłciowe. Samica posiada dwa otwory płciowe i złożony, dwudzielny układ rozrodczy. Pomiędzy jajowodem a jelitem tylnym znajduje się woreczek krystaliczny, w którym gromadzone są drobne cząstki stałe (pancerzyki okrzemek, ziarenka mineralne), wyłapywane z mas kałowych. Służą one do wzmacniania kokonów jajowych. U samców prącie leży u podstawy prawego czułka.

Występowanie

Przedstawiciele rodzaju występują w Europie, zachodniej Azji i północnej Afryce. W Europie reprezentowane przez około 20 gatunków, z których w Polsce występuje tylko jeden: rozdepka rzeczna (Theodoxus fluviatilis)

Biologia i ekologia

Zamieszkują litoral różnych typów słodkowodnych i słonawowodnych zbiorników wodnych i cieków. Najczęściej występują na i pod kamieniami, na zanurzonych przedmiotach, podwodnych częściach budowli hydrotechnicznych, rzadziej na hydrofitach. Zdrapywacze, są roślinożerne, żerują na peryfitonie. Rozwój prosty.




 

Pa, Pa don't copy

Hej

Melanoides tuberculata

Melanoides tuberculata – inwazyjny gatunek małego, słodkowodnego, szeroko rozprzestrzenionego ślimaka płucodysznego z podrzędu przodoskrzelnych, w języku polskim znanego pod potoczną nazwą świderek. Bywa hodowany w akwariach. Może być wektorem wielu chorób, w tym również groźnych dla człowieka.

Taksonomia

Gatunek został opisany w Indiach pod nazwą Nerita tuberculata. Po przeniesieniu do rodzaju Melanoides pojawił się problem nomenklatoryczny, ponieważ zgodnie z zasadami kodeksu nomenklatury zoologicznej, nazwy rodzajowe z końcówką -oides są rodzaju męskiego (jeśli autor nazwy nie ustalił inaczej, a autor nazwy Melanoides – Olivier, 1804 – tego nie zrobił), a dotychczasowy epitet gatunkowy tuberculata jest rodzaju żeńskiego. W literaturze pojawiły się dwie wersje nowej nazwy: Melanoides tuberculatus i Melanoides tuberculata. Pod koniec XX wieku taksonomowie uznali na podstawie analizy oryginalnego opisu Oliviera, że Melanoides jest rodzaju żeńskiego, ponieważ autor przyjął formę żeńską dla M. fasciolata – gatunku typowego nowego rodzaju. Tym samym poprawną nazwą gatunku jest Melanoides tuberculata.

Morfologia

Wysokość muszli wynosi 30–45 mm, spotykane są też większe – do 50 mm. Na terenie Stanów Zjednoczonych spotykano osobniki mierzące do 80 mm. Muszla podłużna spiralnie i prawoskrętnie skręcona, barwy od czarnej do jasnobrązowego, z ciemnymi czerwono-rdzawymi plamami.

Tryb życia

Przebywa w płytkich i wolno płynących wodach o piaszczystym lub lekko żwirowym podłożu. Aktywny głównie w nocy, przekopując dno odżywia się detrytusem. Parametry wody: odczyn pH 7–8, twardość 8–12°n, temperatura 20–28 °C, w części tropikalnej nawet do 35 °C. Krytyczną temperaturą, poniżej której giną jest 18 °C.

Choroby

Melanoides tuberculatus jest pośrednim nosicielem przywr wywołujących choroby groźne również dla człowieka: Clonorchis sinensis wywołującej klonorchozę, Paragonimus westermani wywołującą paragonimozę, oraz Metagonimus trematode i Diorchitrema formosanum.

Hodowla w akwarium

W dzień zakopuje się w piasku lub żwirku na dnie zbiornika. W podłożu poszukuje odpadów roślinnych, zwierzęcych i resztek pokarmowych wzruszając go i napowietrzając. Drążenie to wpływa korzystnie na korzenie roślin.

Rozmnażanie

Gatunek żyworodny, rozmnażanie może odbywać się płciowo jak i partenogenetycznie. Dojrzałość rozrodczą osiągają osobniki o długości ok. 3 cm i wieku 1 roku. Najchętniej rozmnaża się na miękkim, piaszczystym podłożu, gdzie młode ukrywają się przez 3–4 miesiące. Plenny, przy nadmiernym rozmnożeniu się może być uciążliwym mieszkańcem. Młode w chwili narodzin mają 1–2 mm długości. Dorosły świderek może urodzić do 70 młodych
 


Pa, Pa don't copy 

Hej

Drewniak dwubarwny

Drewniak dwubarwny (Bunocephalus coracoideus) − gatunek słodkowodnej ryby sumokształtnej z rodziny Aspredinidae.

Występowanie

Żyje w Ameryce Południowej, od Amazonki po La Plata.
Dorosłe osobniki osiągają długość do 10 cm. Żeruje w nocy, za dnia zakopuje się w piasku. Formy dziko żyjące, zaatakowane potrafią zadać bolesne rany za pomocą twardych promieni płetw piersiowych.

Hodowla w akwarium

Świetnie nadająca się ryba do akwarium wielogatunkowego. Nie jest agresywna wobec ryb lecz nie należy umieszczać jej ze zbyt małymi rybami. Drewniak jest ryba nocną toteż należy pamiętać, by karmić ją po zgaszeniu światła w akwarium.

  

Pa, Pa don't copy

Hej

Brzanka różowa

Brzanka różowa (Pethia conchonius) – gatunek słodkowodnej ryby z rodziny karpiowatych (Cyprinidae). Spotykana w hodowlach akwariowych. 

 

Występowanie

Gatunek szeroko rozprzestrzeniony w kilku krajach Azji (Afganistan, Pakistan, Indie, Nepal i Bangladesz). Występuje licznie w jeziorach i strumieniach. W wielu krajach została introdukowana.

Opis

 Ryba stadna, powinna przebywać w grupie co najmniej 5–10 osobników. Łagodna, ruchliwa, wymaga dużej przestrzeni do pływania. Brzanki różowe osiągają przeciętnie około 8 cm długości, ale zdarzają się osobniki osiągające nawet 14 cm. Jest jedną z bardziej odpornych ryb akwariowych.
Łatwo rozmnażają się w akwarium z kępą drobnolistnych roślin. W hodowlach akwariowych popularna jest odmiana welonowa. Słoweński biolog Borut Žener wśród hodowanych przez siebie ryb w stawie ogrodowym wyodrębnił i wyhodował również odmianę o teleskopowych oczach. 

 

Dymorfizm płciowy

Młode samce mają czarną płetwę grzbietową. Dojrzałe samce mają opalizująco miedzianą barwę, a w okresie tarła intensywną barwę różową. Samice mają barwę szarobrązową do złotobrązowej.

Pokarm

Zjada praktycznie każdy pokarm dla ryb akwariowych, ale w jej diecie nie powinno zabraknąć pokarmów pochodzenia roślinnego, np. glonów.

 

 

 

  

 

 

Pa, Pa don't copy :)

 

Hej

Bocja wspaniała

Bocja wspaniała (Chromobotia macracanthus) – gatunek słodkowodnej ryby karpiokształtnej z rodziny Botiidae, wcześniej klasyfikowanej w randze podrodziny Botiinae w piskorzowatych. Bywa hodowany w akwarium domowym.

Występowanie

Sumatra i Borneo. Środowisko życia – słodkowodne zbiorniki wodne o zamulonym dnie.

Charakterystyka

Charakterystyczną cechą wszystkich bocji są 4 pary wąsów znajdujące się w okolicach otworu gębowego.
Bocja wspaniała jest rybą stadną. Największą aktywność wykazują o zmierzchu i w ciągu nocy. W towarzystwie ryby są ciekawskie, wykazują dużą aktywność, trzymane pojedynczo są ospałe, mogą również zachowywać się agresywnie. W warunkach naturalnych ryby te osiągają długość 30 cm, w warunkach akwariowych rzadko przekraczają 20 cm.

Warunki hodowlane

Akwarium powinno być gęsto obsadzone roślinnością oraz powinno posiadać szereg kryjówek w postaci zatopionych korzeni, skorup orzechów kokosowych itp.

Rozmnażanie

Rozmnażanie w warunkach akwariowych jest trudne.

 

 

 

 

 

Pa, Pa don't copy :)

Hej

Akara błękitna

Akara błękitna, akara zielona, akara modra (Andinoacara pulcher) – słodkowodna ryba z rodziny pielęgnicowatych. Bywa hodowana w akwariach.
Gatunek ten bardziej znany był pod wcześniejszą nazwą Aequidens pulcher 
Nazwa Akara błękitna jest nazwą kontrowersyjną. Wcześniej nazwa ta była użyta do gatunku Aequidens latifrons (Steindachner 1878), która dziś występuje pod nazwą Andinoacara latifrons

Występowanie

 Występuje wśród kryjówek z kamienia, korzeni w wodach stojących Kolumbii (rzeka Magdalena), Panamy, Trynidadu i Wenezueli. Wykorzystywane były do kontrolowania populacji komarów.

Charakterystyka

Ciało niebiesko-zielone, o połyskującej łusce. Stosunkowo spokojna, jedynie w okresie tarła bywa agresywna. Najlepiej jest hodować w akwarium jednogatunkowym, gdzie jest rybą terytorialną.
Dorasta przeciętnie 10 cm, maksymalnie 16 cm długości.

Dymorfizm płciowy

Samice są bardziej matowe i mniejsze, samce barwniejsze, mają dłuższe końcówki płetwy grzbietowej i odbytowej.

Rozmnażanie

Dojrzałość płciową osiągają po osiągnięciu 7-8 cm długości. Pary dobierają się same. Częstotliwość przystępowania do tarła jest mała. Potrzebują piaszczystego dna i płaskich lub okrągłych kamieni, na których samica składa kilkaset ziaren ikry. Opieka nad jajeczkami jak i nad potomstwem przypada na obydwoje rodziców. Larwy wykluwają się po trzech dniach i są przenoszone do wcześniej wykopanych w piasku dołków. Po kolejnych czterech dniach młode ryby zaczynają pływać samodzielnie. W pierwszych dniach karmiony jest słonaczkiem (artemią), i drobnym planktonem. Przed kolejnym tarłem narybek należy oddzielić od rodziców.
Zdarza się, że samice wcześniej "odtrącone" przez samca same prowadzą sztuczne tarło składając niezapłodnioną ikrę.
Dużą rolę na płeć przyszłego narybku ma jakość wody, szczególnie pod względem pH. Badania takie zostały przeprowadzone w Clark University w USA przez Dawida Rubina. Wykazały one, że im niższa skala pH tym większe prawdopodobieństwo wyklucia się samców.

Choroby

Gatunek ten jest podatny na choroby zakaźne. W przypadku ospy rybiej wykazuje dużą odporność.
 

Pa, Pa don't copy :)

Hej

Pielęgnica pawiooka

  Pielęgnica pawiooka, ocznik (Astronotus ocellatus) – słodkowodna ryba z rodziny pielęgnicowatych. Lokalnie poławiana jako ryba konsumpcyjna. Hodowana w akwariach. 

 

Zasięg występowania

 Tropikalne wody Ameryki Południowej – dorzecze Amazonki na terenie Peru, Kolumbii, Brazylii i Gujany Francuskiej. Do Europy została sprowadzona w 1929 roku

Opis

Ciało krępe, wysokie. Duży otwór gębowy z grubymi wargami. Ubarwienie ciemne, zależne od wieku i miejsca pochodzenia. Długość do 35 cm (rekord 45,7 cm i 1,58 kg). Dojrzałość płciową osiągają ok. 1 roku życia.

Warunki w akwarium

 Ryba bardzo terytorialna i napastliwa. Przekopuje podłoże, przez co może niszczyć rośliny. Kamienne konstrukcje w wystroju akwarium powinny być solidnie umocowane, a rośliny – wyłącznie o mocnych liściach – sadzone w pojemnikach. Jest rybą stosunkowo odporną na zmiany warunków panujących w zbiorniku, ale wymaga wydajnego systemu filtrującego. Pielęgnice te można łączyć z innymi dużymi i silnymi rybami, potrafiącymi się obronić. Samica składa od 1000–3000 jaj. Pierwszym pokarmem larw jest wydzielina skórna rodziców. Wyhodowano wiele odmian barwnych, w tym Red Oscar, Red Tiger Oscar oraz Albino Oscar. Istnieją również odmiany ze zmienionym kształtem np. Veiltail Oscar i Baloon Oscar. 

  

 

 

 

 

 

Pa, Pa don't copy