Furcifer balteatus

Furcifer balteatus – gatunek jaszczurki z rodziny kameleonowatych, endemit Madagaskaru. Został opisany przez Dumérila i Bibrona w 1851.

Klasyfikacja

 Gatunek został opisany po raz pierwszy przez w 1851. Autorami byli Duméril i Bibron. Powtórnie opisał go w 1865 Gray, nadając mu nazwę Dicranosaura bifurca var. crassicornis. Następnie odkrywca ten popełnił jeszcze jeden opis, tworząc tym razem nazwę Chamaeleon balteatus. Publikacja ukazała się w 1865. Następnego opisu dokonał Angel w 1942. Ukuł on miano Chamaeleo balteus. Później, w 1911, Werner opisał zwierzę pod nazwą Chamaeleon bifidus. minęło 55 lat, nim pojawiła się kolejna nazwa Chamaeleo bifidus, której autorem został Mertens w 1966. Brygoo i Domergue opisali go jako Chamaeleo balteatus w 1969, a następnie Brygoo pisał o zwierzęciu pod tą samą nazwą. Prace te ukazały się w latach 1971 i 1978. W 1986 gatunek stał się znany jako Furcifer balteatus. Klaver i Böhme opisali go pod tą nazwą w 1986, a później użyli jej również Glaw i Vences w 1994. Furcifer balteatuszostał bardziej współcześnie opisany przez Necas w 1999 jako Furcifer balteatus

Budowa

Podstawowa barwa ciała tego zwierzęcia to zieleń. Jednakże Furcifer balteatus potrafi zmienić swe kolory i dobrze kamufluje się wśród swego leśnego otoczenia. Często nosi ciemniejsze zielone przekątne prążki z bledszymi paskami pomiędzy nimi, zazwyczaj ma charakterystyczną płowożółtą przekątną pręgę. Długość ciała może sięgać 234 cm, a ogon może być przynajmniej tak samo długi. Samce noszą na swych głowach parę rogowych wypustek mierzących 1,5 cm długości. W języku angielskim określa się go mianem „two-banded chameleon” ("dwupaskowy kameleon") bądź "rainforest chameleon" ("kameleon lasu deszczowego).

Rozmieszczenie geograficzne i siedlisko

 Furcifer balteatus jest endemitem południowego wschodu Madagaskaru. Spotyka się go w Ranomafana, gdzie średnia temperatura wynosi pomiędzy 14 a 20 °C, a opad deszczu to około 4000 mm rocznie. Obserwowano go na obszarze o szacunkowej powierzchni 1971 km², ale jego zasięg występowania charakteryzuje się fragmentarycznością i International Union for Conservation of Nature uznaje, że całkowita liczebność jego populacji obniża się. Większość obserwacji pochodzi z wysokości pomiędzy 800 a 1050 m n.p.m., niektóre poczyniono na terenach leżących niżej. Jest to gatunek rzadki, zazwyczaj spotykano pojedyncze osobniki. Pewne wyprawy nie zdołały zlokalizować żadnych osobników i IUCN przyznaje mu status gatunku zagrożonego (Endangered – EN). Największym zagrożeniem dla tego gada jest degradacja środowiska naturalnego, które zamieszkuje. Jak wspomniano, znajduje się on liście IUCN i eksport tego zwierzęcia z Madagaskaru został zabroniony w 1994. Niemniej uważa się, że jest nader atrakcyjnym obiektem handlowym jako zwierzę domowe i podlega nielegalnemu eksportowi, co stanowi zagrożenie dla tego gatunku. 

  

 

 Pa, Pa don't copy