Halloween

  

Hej 

Mam nadzieje, że minął wam przyjemnie Halloween. 

Dodaje ten post osobno bo pewnie post z serii pojawi się po północy a to jest takie zakończenie tego kalendarza bo robiłam go przez cały tydzień. 

Przepraszam ze wcześniej nie dałam ale pomagałam rodzicom  

Pa, Pa don't copy

 

Żółwiak chiński

Żółwiak chiński, miękkoskóry żółw chiński (Pelodiscus sinensis) – gatunek gada z podrzędu żółwi skrytoszyjnych z rodziny żółwiaków.

Opis 

Karapaks barwy oliwkowo-zielonej z żółtymi plamami jest mocno spłaszczony o owalnym kształcie. Plastron skrócony. Oba pokryte grubą, miękką i gładką skórą, brak rogowych tarcz. Na tylnej krawędzi karapaksu skóra tworzy gruby fałd. Karapaks połączony z plastronem tylko skórą. Szczęki ostre osłaniają mięsiste wargi. Pysk wyciągnięty w długi ryjek, na końcu którego mieszczą się otwory nosowe. Oczy mocno wystające. Głowa mała, mocno wydłużona, pokryta gładką skórą. Ogon krótki.

 

Rozmiary 

Długość karapaksu do 33 cm
Masa ciała do 10 kg.

Biotop 

Rzeki i jeziora z dnem o dnie ilasto-piaszczystym i poszarpanych brzegach.

 

Pokarm 

Głównie ryby oraz skorupiaki, mięczaki, owady i robaki.

 

Behawior 

Świetnie pływa i nurkuje. Aktywny w nocy. Zimuje na dnie zbornika wodnego głęboko zagrzebany w mule.

 

Rozmnażanie 

Samica 2 do 3 razy w roku składa do jam wygrzebywanych w piasku nad brzegiem wody o głębokości ok. 20 cm (rocznie ok. 70) jaj o średnicy ok. 2 cm.

 

Występowanie 

Duże obszary Dalekiego Wschodu – wschodnie Chiny, Japonia, Korea, Tajwan Wschodnia Rosja (rzeka Amur).

 

  

 

 

 

 

 

Pa, Pa don't copy

 

Furcifer balteatus

Furcifer balteatus – gatunek jaszczurki z rodziny kameleonowatych, endemit Madagaskaru. Został opisany przez Dumérila i Bibrona w 1851.

Klasyfikacja

 Gatunek został opisany po raz pierwszy przez w 1851. Autorami byli Duméril i Bibron. Powtórnie opisał go w 1865 Gray, nadając mu nazwę Dicranosaura bifurca var. crassicornis. Następnie odkrywca ten popełnił jeszcze jeden opis, tworząc tym razem nazwę Chamaeleon balteatus. Publikacja ukazała się w 1865. Następnego opisu dokonał Angel w 1942. Ukuł on miano Chamaeleo balteus. Później, w 1911, Werner opisał zwierzę pod nazwą Chamaeleon bifidus. minęło 55 lat, nim pojawiła się kolejna nazwa Chamaeleo bifidus, której autorem został Mertens w 1966. Brygoo i Domergue opisali go jako Chamaeleo balteatus w 1969, a następnie Brygoo pisał o zwierzęciu pod tą samą nazwą. Prace te ukazały się w latach 1971 i 1978. W 1986 gatunek stał się znany jako Furcifer balteatus. Klaver i Böhme opisali go pod tą nazwą w 1986, a później użyli jej również Glaw i Vences w 1994. Furcifer balteatuszostał bardziej współcześnie opisany przez Necas w 1999 jako Furcifer balteatus

Budowa

Podstawowa barwa ciała tego zwierzęcia to zieleń. Jednakże Furcifer balteatus potrafi zmienić swe kolory i dobrze kamufluje się wśród swego leśnego otoczenia. Często nosi ciemniejsze zielone przekątne prążki z bledszymi paskami pomiędzy nimi, zazwyczaj ma charakterystyczną płowożółtą przekątną pręgę. Długość ciała może sięgać 234 cm, a ogon może być przynajmniej tak samo długi. Samce noszą na swych głowach parę rogowych wypustek mierzących 1,5 cm długości. W języku angielskim określa się go mianem „two-banded chameleon” ("dwupaskowy kameleon") bądź "rainforest chameleon" ("kameleon lasu deszczowego).

Rozmieszczenie geograficzne i siedlisko

 Furcifer balteatus jest endemitem południowego wschodu Madagaskaru. Spotyka się go w Ranomafana, gdzie średnia temperatura wynosi pomiędzy 14 a 20 °C, a opad deszczu to około 4000 mm rocznie. Obserwowano go na obszarze o szacunkowej powierzchni 1971 km², ale jego zasięg występowania charakteryzuje się fragmentarycznością i International Union for Conservation of Nature uznaje, że całkowita liczebność jego populacji obniża się. Większość obserwacji pochodzi z wysokości pomiędzy 800 a 1050 m n.p.m., niektóre poczyniono na terenach leżących niżej. Jest to gatunek rzadki, zazwyczaj spotykano pojedyncze osobniki. Pewne wyprawy nie zdołały zlokalizować żadnych osobników i IUCN przyznaje mu status gatunku zagrożonego (Endangered – EN). Największym zagrożeniem dla tego gada jest degradacja środowiska naturalnego, które zamieszkuje. Jak wspomniano, znajduje się on liście IUCN i eksport tego zwierzęcia z Madagaskaru został zabroniony w 1994. Niemniej uważa się, że jest nader atrakcyjnym obiektem handlowym jako zwierzę domowe i podlega nielegalnemu eksportowi, co stanowi zagrożenie dla tego gatunku. 

  

 

 Pa, Pa don't copy

Hej

Rhampholeon 

Rhampholeon – rodzaj jaszczurki z rodziny kameleonowatych (Chamaeleonidae).

Zasięg występowania

 Rodzaj obejmuje gatunki występujące w Afryce Środkowej

Charakterystyka

 Osiągają do 10 cm długości. Prowadzą naziemny tryb życia.

Systematyka

Etymologia

Rhampholeon: gr. ῥαμφος rhamphos „dziób, zakrzywiony dziób”; λεων leōn, λεοντος leontos „lew” (używane w odniesieniu do rodzajów kameleonów).

Podział systematyczny

Do rodzaju należą następujące gatunki:

• Rhampholeon acuminatus
• Rhampholeon beraduccii
• Rhampholeon boulengeri
• Rhampholeon bruessoworum
• Rhampholeon chapmanorum
• Rhampholeon gorongosae
• Rhampholeon hattinghi
• Rhampholeon marshalli
• Rhampholeon maspictus
• Rhampholeon moyeri
• Rhampholeon nchisiensis
• Rhampholeon nebulauctor
• Rhampholeon platyceps
• Rhampholeon spectrum – kameleon liściowaty
• Rhampholeon spinosus
• Rhampholeon temporalis
• Rhampholeon tilburyi
• Rhampholeon uluguruensis
• Rhampholeon viridis  

 

  

  

 

 

Pa, Pa don't copy

 

Hej 

W końcu mam laptopa i będę mogła robić normalnie posty. 

Informacje do tego posta wzięte z strony Lykoi (Kot wilkołak) 

Lykoi

Lykoi (Kot wilkołak) - rasa, która na pierwszy rzut oka przywodzi na myśl kolejną hollywoodzką, nieco ekstrawagancką wersję wilkołaka. Niektórym trudno uwierzyć, że kot o takim wyglądzie naprawdę istnieje.

Wygląd

Jak sama nazwa wskazuje – lykos ze starogreckiego oznacza „wilka” – Lykoi przypomina wilka czy też wilkołaka w niewielkim formacie i kształcie kota domowego. Naturalna mutacja genetyczna spowodowała, że zupełnie zwyczajny domowy kot przeobraził się w tę nietypowo wyglądającą rasę. Wskutek mutacji kotom tej rasy sierść w okolicy oczu przerzedza się lub zupełnie wypada.
Również na łapkach Lykoi brakuje sierści, gdyż kanalikom brakuje zdolności do produkcji włosia lub do długotrwałego zakorzenienia go w skórze. Jest to jednocześnie przyczyna dwukrotnego w ciągu roku linienia, przypominającego pierzenie się ptaków: W czasie tej fazy Lykoi są przez jakiś czas półnagie, bądź niemal zupełnie łyse.
Z racji niesprawnych lub ograniczonych funkcji mieszków włosowych Lykoi nie posiada także zupełnie podszerstka. Fenomen ten związany jest po części z naturalną mutacją, która doprowadziła do powstania tej wyjątkowej rasy kota. Tego, czy zmutowany gen jest recesywny czy dominujący, nie udało się jeszcze jednoznacznie stwierdzić.
Lykoi wykazuje podobieństwa do oposa. Niektórzy są zdania, że przypomina małpkę lub znanego z legend miejskich gremlina. Według pierwszego hodowcy tej rasy, Johnny’ego Gobble’a, Lykoi miał przypominać raczej małego myśliwskiego psa. Odstająca od skóry, rzadka, szara sierść przyniosła w końcu Lykoi przydomek „kot wilkołak”.
W jednym z artykułów w niemieckiej gazecie „Bild” opisano wzrok Lykoi jako badawczy i przenikliwy, a oczy jako błyszczące złowrogo.
U Lykoi waga ciała osobników płci żeńskiej wynosi przeciętnie do 3,2 kg, natomiast osobniki płci męskiej ważą z reguły od 3,5 do 4,5 kg.

Usposobienie

Kot wilkołak jest z natury z jednej strony chętny do zabaw i bardzo ciekawski, z drugiej opanowany i spokojny. Usposobienie ma, jak na „wilkołaka”, zaskakująco pogodne i przyjazne. Lubi być w centrum uwagi człowieka. John Gobble opisuje koty tej rasy jako „inteligentne, podobne do psów myśliwskich” oraz jako „z reguły przywiązujące się”. Relacjonuje także, że koty Lykoi chętnie przebywają w pobliżu swoich właścicieli, którzy często określają je wiernymi i przywiązanymi do człowieka zupełnie na modłę psa.John Gobble stwierdza też, że koty tej rasy są rzekomo niezwykle wrażliwe na zapachy i są w stanie wytropić przedmiot podążając za swoim węchem, z nosem przy podłożu.

Historia

Rasa Lykoi istnieje od około 20 lat, kiedy to pojawiła się u kotów odpowiedzialna za zmiany w wyglądzie mutacja genetyczna. Odkryta została w stanie Virginie w Stanach Zjednoczonych.
Dwa różne mioty kotów domowych, które nosiły w sobie gen Lykoi, zostały przejęte wówczas przez ratowników zwierząt. Odkrywcą tej niezwykłej rasy była Patti Thomas, która adoptowała je ze schroniska. Można powiedzieć, że jest współzałożycielką rasy oraz na pewno twórcą jej nazwy. W roku 2011 wspomniany już Johnny Gobble, aktywny zawodowo weterynarz, sprowadził do Tennessee parę Lykoi i rozpoczął pierwszą hodowlę celową. Jego żona Brittney, zajmująca się fotografowaniem zwierząt, aktywnie prezentuje zdjęcia kotów Lykoi z krzykliwymi ozdobami na szyjach w mediach społecznościowych.

Kot wilkołak nie jest jednak wytworem przemysłu filmowego, ale naturalną mutacją domowego kota krótkowłosego, która dziś jest celowo hodowana. W Stanach Zjednoczonych kot wilkołak staje się coraz bardziej popularnym trendem wśród miłośników kotów rasowych, co widać choćby w mediach społecznościowych, gdzie coraz wyraźniej zaznacza swoją obecność.

Zdrowie

Jak zapewniają lekarze kliniki uniwersyteckiej w Tennessee koty rasy Lykoi są generalnie zdrowe. Kocięta Lykoi wykazują jednak niekiedy problemy ze zgrubioną skórą, co sprzyja infekcjom uszu oraz rozwojowi roztoczy.

 

  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Pa, Pa don't copy