Koń achał-tekiński

Hej

Dwa poty dam jeszcze po południu i dwa wieczorem :)

Koń achał-tekiński

Koń achał-tekiński – rasa konia domowego.

Historia, pochodzenie
Informacje na temat ich pochodzenia są sprzeczne i niejasne. Wiadomo jednak, że konie te wywodzą się od koni turkmeńskich. Podczas licznych wojen i grabieży, ich hodowla zaczynała się chylić ku upadkowi. Udało się ją odbudować dzięki arabskim klaczom (1336 r. – 1405 r.). Krew achał-tekińska płynie w żyłach wielu ras koni europejskich, dzięki ogierowi Turkmain Atti i jego 17 synom, kryjącym we wschodniopruskiej hodowli koni gorącokrwistych. Ogier Byerley Turk (prawdopodobnie rasy turkmeńskiej lub czystej krwi arabskiej) dał początek jednemu z podstawowych rodów hodowli pełnej krwi angielskiej.



Budowa, pokrój, eksterier
Rasa tych koni zwraca uwagę swoją suchą budową ciała i lekkimi chodami. Jego kończyny są długie i smukłe, z wysoko osadzonymi stawami. Długi jest również grzbiet, a zad szeroki i silny. Pierś jest głęboka i muskularna, lecz wąska. Długa i prosta szyja nadaje achał-tekinowi dumny wygląd. Głowa jest sucha i zgrabna, o prostym profilu. Uszy są długie i drobne; oczy duże i pełne wyrazu.


Opis, użytkowość
Konie te słyną z wytrzymałości. Jest to rasa pustynna, więc przystosowała się zarówno do bardzo wysokich temperatur, jak i wyjątkowo niskich. Umie pokonywać bardzo długie dystanse bez odpoczynku czy pojenia. W 1935 r. odbył się bieg z Aszchabadu do Moskwy. Startowały tam konie achał-tekińskie oraz spokrewnione z nimi – jońskie. Trasa wynosiła 4128 km, z czego 960 km prowadziło przez pustynię. Wyścig trwał 84 dni. Tego rekordu nigdy nie udało się pobić.W 1960 roku, na igrzyskach achał-tekiński ogier Absent, zdobył złoty medal w ujeżdżeniu, dosiadał go Siergiej Fiłatow.                                                                                                                                                     

Wzrost

klacze: 150-166 cm

ogiery: 154-168 cm

Maść
Zwykle gniada, kasztanowata, rzadziej siwa, kara lub bułana, z charakterystycznym dla tej rasy miedzianym połyskiem. Krótka, miękka sierść, cienka skóra oraz delikatna, jedwabista grzywa i ogon

Varia
Tradycyjną paszą konia achałtekińskiego w jego ojczyźnie jest wysuszona lucerna, jęczmień, a także jaja i pieczone ciasto. Turkmeni preferują achał-tekiny o ciemnym umaszczeniu, zaś jasne uważają za mankament urody. Achał-tekin dysponuje elastycznymi, wydajnymi chodami; świetnie galopuje.

Miejsce hodowli
Hodowane w Turkmenistanie, nazywane "skrzydłami Turkmenów". Co roku w kwietniu mają się odbywać konkursy piękności tych koni.
 



 







Pa, Pa don't copy :)