Post z okazji 10000 wyświetleń : struś, Tygrys indochiński, waran z komodo, Ognica pstra

Hej w dzisiejszym poście

Pierwszy będzie Struś

Struś czerwonoskóry , struś, struś masajski , struś północnoafrykański
 (Struthio camelus) – gatunek dużego, nielotnego ptaka z rodziny strusi
 (Struthionidae).


Występowanie
Struś czerwonoskóry zamieszkuje w zależności od
podgatunku różne rejony Afryki.
struś syryjski (S. c. syriacus) – pustynie Syrii i Półwyspu Arabskiego –
wymarł w 1940 lub 1941 – był najmniejszym podgatunkiem strusia;
struś czerwonoskóry (S. c. camelus) – płn. Afryka na południe od Atlasu po
Senegal, Nigerię, Sudan i Etiopię – szyja o barwie żywoczerwonej;
struś masajski (S. c. massaicus) – wsch. Kenia i część Tanzanii – szyja czerwona
jedynie w okresie godowym, poza nim bladoróżowa;
struś brązowosterny (S. c. australis) – płd. Afryka, na południe od rzeki Zambezi
 – w okresie godowym zarówno głowa i szyja, jak i nogi, żywoczerwone;
Ponadto występuje również struś afrykański czarny – mieszaniec
 s. północnoafrykańskiego ze s. południowoafrykańskim – cechuje go
krępa budowa ciała, jest to najczęstsza forma w hodowli. Rozpowszechniony jest
pogląd, że strusie żyją w Australii. Zostały tam jednak introdukowane.

 Morfologia
Ubarwienie: samiec – czarne, jedynie pióra na końcach skrzydeł i ogona
białe; samica – cała brązowa, końce wszystkich piór jasne. Głowa, górne
 2/3 szyi i nogi nagie. Barwa skóry pozwala odróżnić poszczególne podgatunki.
 Posiada dwa palce u stopy; większy – odpowiednik palca środkowego – potężny,
zaopatrzony w pazur, mniejszy – odpowiednik palca zewnętrznego, pozbawiony
pazura. W żołądku mięśniowym zwanym mielcem znajdują się gastrolity pomagające
 w trawieniu pokarmu. Ma doskonały wzrok – widzi dobrze na odległość do 5 km.
Zwykle w stadach po 5–6 osobników (jeden samiec z haremem), w towarzystwie
innych zwierząt. Rzadko stada do 50 sztuk. Są to największe i najszybsze nielotne
ptaki lądowe. Na dłuższych dystansach biegają z prędkością 50 km/h, a w sprincie
nawet 70 km/h. Mogą żyć do 75 lat.
Zagrożony, struś ucieka, ale może też zadać obrażenia, a nawet zabić swoimi silnymi
 nogami. Może kopać tylko do przodu. Wbrew powszechnemu przekonaniu
strusie nie zakopują głowy w piasek, aby uniknąć niebezpieczeństwa. Ten mit
 prawdopodobnie pochodzi od Pliniusza Starszego (23–79 n.e.), który napisał,
 że strusie "wyobrażają sobie, kiedy wetkną głowę i szyję w krzaki, że całe ich
ciało jest ukryte". Opinia ta może być skutkiem błędnej interpretacji wkładania
przez strusie głowy w piasek, aby połykać piasek i otoczaki, lub, jak sugeruje
National Geographic, ich obronnego zachowania leżenia nisko, tak że z
 pewnego dystansu może się wydawać, że zakopały głowę.

Wymiary średnie
długość ciała: 210-275 cm samce, 175-190 cm samice
długość czaszki: 17,9 cm
długość dzioba: 10,4 cm
masa ciała: 100-156 kg samce, 90-110 kg samice
Największy obecnie żyjący ptak. Samice są nieco mniejsze od samców.
Tryb życia

Biotop
Pustynie i półpustynie o skąpej roślinności. Struś masajski – sawanna.

Gniazdo
W formie płytkiego dołu o średnicy 3 m wykopane przez samce w piasku lub ziemi.
W gnieździe jaja wszystkich samic haremu (główna samica składa 5-11 jaj,
pozostałe samice ze stada 2-6 jaj)

Jaja
Duże (średnica 159 x 130 mm),  o barwie żółtawej, nawet do półtora kilograma,
 o objętości kilkudziesięciu kurzych jaj.

Wysiadywanie
Jaja wysiadywane są od zniesienia pierwszego jaja przez okres 42-46 głównie
przez samca (w dzień czasem zmieniany przez główną samicę). Rodzice wykazują
silny instynkt opiekuńczy. Młode opuszczają gniazdo po 3-5 dniach od wylęgu
opiekuńczy. Młode opuszczają gniazdo po 3-5 dniach od wylęgu.
Okres pierzenie trwa 4-5 miesięcy. Dojrzałość płciową młode uzyskują
w wieku około 3-4 lat.
Długość życia 30-40 lat.

Pożywienie
Roślinne, czasem łapią niewielkie gady.

 

 

 

Drugi tygrys indochiński

 

Tygrys indochiński (Panthera tigris corbetti) – drapieżny ssak z rodziny kotowatych

(Felidae), podgatunek największego ze współcześnie żyjących wielkich kotów –
 tygrysa. Nazwę corbetti nadano dla upamiętnienia hinduskiego myśliwego
pochodzenia irlandzkiego i naturalisty Jima Corbetta.

Zasięg występowania

Kraje leżące w granicach współczesnego zasięgu występowania tego tygrysa to:
Mjanma, Laos, Tajlandia, Kambodża i Wietnam.
 W większości tygrysy indochińskie występują na wyżynnych i górskich terenach
wzdłuż granic tych krajów. Ze względu na utrudniony dostęp do tych terenów
niewiele wiadomo o stanie ich populacji.

Charakterystyka

Tygrys indochiński jest najbardziej zbliżony budową do tygrysa sumatrzańskiego.
Czaszkę ma mniejszą niż podgatunek nominatywny P. t. tigris, a ubarwienie ma
pomarańczowo-brązowe ciemniejsze niż tygrysa bengalskiego, z krótszymi i
węższymi, rzadko rozdwojonymi pręgami.
Dojrzały samiec osiąga przeciętnie długość 270 cm (razem z ogonem) przy średniej
 masie ciała ok. 180 kg. Samice osiągają odpowiednio 240 cm i 115 kg
Liczebność populacji pod koniec XX wieku była szacowana –
w zależności od źródła – na 736–1225 lub 1200-1800 osobników. Jej stan w
2010 roku pozostaje słabo poznany.

 

 

 

Trzecim zwierzakiem będzie waran z komodo

 

Waran z Komodo (Varanus komodoensis) – gatunek gada z rodziny waranów

 nazywany smokiem z Komodo. To największa współcześnie żyjąca jaszczurka.
 Odkryta w 1910 r. Aby ją chronić, założono w 1980 r. Park Narodowy Komodo.
Opis

 Głowa duża i szeroka, szyja gruba i masywna, baryłkowaty tułów, ogon gruby

u nasady, a w dalszej części bocznie spłaszczony, równy połowie długości ciała.
 Szeroka szczęka uzbrojona w 60 zębów. Ciało pokryte ziarnistymi łuskami.
Grzbiet ciemnobrązowy, pokryty czarnymi plamkami.

Rozmiary



Długość do 2,5-3,0 m (rekord – 3,65 m)
 Masa ciała ok 79-90 kg (dorosły samiec na wolności).
 Samice są mniejsze od samców.

Biotop
Tereny z roślinnością krzewiastą i zadrzewione.

Pokarm
Większe kręgowce, głównie ptaki i ssaki
 (konie, bawoły wodne, świnie, jelenie, kangury)
odnotowano także kilka śmiertelnych ataków na ludzi, warany są
także kanibalami. Warany z Komodo nie mają wrogów naturalnych w ogniwie
 pokarmowym, jedynym zagrożeniem dla młodych waranów są dorosłe osobniki.
Zachowanie
Aktywny w dzień, a noc spędza w wygrzebanych przez siebie norach.
 Poluje z zasadzki, do upatrzonej zdobyczy zakrada się od tyłu. Atakując mniejszą
 zdobycz, może rzucić się wprost do jej szyi; większą ofiarę (np. jelenia czy dziką
 świnię) stara się powalić na ziemię (m.in. przy użyciu potężnego ogona, którego
 siła uderzenia równa się sile 2 ton), a następnie rozedrzeć na strzępy lub
 doprowadzić do jej wykrwawienia. Badania wykazały, że w ślinie warana żyje
 ok. 50 różnych szczepów bakterii, rozwijających się dzięki resztkom mięsa
 pozostającym między zębami warana; sugerowano,
że bakterie te przy ukąszeniu dostają się do krwi zaatakowanego
 zwierzęcia, powodując infekcję prowadzącą do śmierci ofiary. Z drugiej strony,
 Fry i in. (2006) odkryli, że inny przedstawiciel rodziny waranów, waran kolorowy,
 wytwarza prawdziwy jad; twierdzą przy tym, że ukąszenia dwóch innych
 przedstawicieli tej rodziny – Varanus scalaris i warana z Komodo –
wywołują u ukąszonego objawy wskazujące bardziej na działanie jadu niż
 na infekcję bakteryjną. Późniejsze badanie Frya i współpracowników
potwierdziło fakt wytwarzania przez warany z Komodo prawdziwego jadu;
 autorzy kwestionują też wpływ występujących w ślinie waranów bakterii
 na śmierć ich ofiar. Na krótkim odcinku waran z Komodo może biec z
szybkością do 20 km/h. Potrafi też pływać w pogoni za ofiarą.

Rozmnażanie
Pomiędzy majem a sierpniem przebiegają gody, a we wrześniu samice składają do
 wykopanych jam w ziemi po kilkanaście i więcej jaj o długości 12 cm w
pergaminowatych osłonkach. Wyklute warany ważą ok. 100 g i mają 40 cm
długości. potrzebują ok. pięciu-sześciu lat, by urosnąć do 2 metrów długości,
a mogą żyć do ponad 50 lat.
 Samice waranów z Komodo prawdopodobnie przy braku samców mogą
 rozmnażać się partenogenetycznie. Opisano przypadki dwóch samic, które
złożyły niezapłodnione jaja – fingerprinting genetyczny potwierdził, że genotyp
 wyklutych z nich młodych jest identyczny, jak ich matek. Jedna z tych samic
później rozmnażała się płciowo.

Występowanie
Na należących do Indonezji wyspach Archipelagu Sundajskiego żyje ok. 6
 tysięcy waranów: Komodo (1700), Rinca (1300), Gili Motang (100) i Flores
 (ok. 2 tys.). Najstarsze znane skamieniałości należące do waranów z Komodo
odkryto w osadach z pliocenu w Australii, znane są też z tego kraju z utworów
 plejstocenu; sugeruje to, że gatunek ten wyewoluował w pliocenie właśnie na
tym kontynencie i stamtąd skolonizował niektóre wyspy indonezyjskie.
 Kręg przedstawiciela tego lub bardzo podobnego gatunku odkryto też w osadach
 ze środkowego plejstocenu na Jawie
W Polsce warany można oglądać — Starym Zoo w Poznaniu,
gdzie mieszkają od 2005 r, oraz w Zoo we Wrocławiu od lipca 2014.

 

 

Ostanie zwierzę to Ognica pstra

 

Ognica pstra, skrzydlica ognista, skrzydlica pstra, ryba motyl
(Pterois volitans) – drapieżna ryba morska z rodziny skorpenowatych. Poławiana
jako ryba konsumpcyjna, często trzymana w akwariach.

Występowanie

Wschodnia część Oceanu Indyjskiego i zachodnia część Oceanu Spokojnego.
Występuje przy twardym dnie oraz na obrzeżach lagun i raf. Spotkać ją można
zarówno w wodach płytkich 1–2 m jak i głębokich do 60 m. Introdukowana na
Florydzie, skąd rozprzestrzeniła się wzdłuż wschodnich wybrzeży Stanów
Zjednoczonych. Od 2006 roku zaobserwowana u wybrzeży Bahamów.

Nazwy

skrzydlica i motyl morski nawiązują do wyglądu płetw piersiowych,
 natomiast ognica i (skrzydlica) ognista – do ognistego bólu jaki wywołuje u
 człowieka jej jad. Nazywana bywa też smokiem morskim.

 

Charakterystyka

Ognica pstra jest rybą osiągającą do ok. 45 cm długości. Jej ciało jest dość silnie
bocznie spłaszczone. Promienie płetw piersiowych i pierwszej płetwy grzbietowej
mogą osiągać podobną długość. Są połączone ze sobą tylko u nasady, przez co
 rozkładają się szeroko nadając rybie charakterystyczny wygląd.
Ciało ubarwione jaskrawo, z poprzecznymi
pręgami występującymi również na promieniach płetw.
Ubarwienie jest zmienne, zazwyczaj biało-czerwone-czarne,
 przystosowane do otoczenia. Osobniki spotykane w wodach przybrzeżnych są
 zwykle ciemniejsze. Jaskrawe barwy jej ciała ostrzegają wrogów, że jest jadowita i
 może zadać ukłucia o skutkach groźnych nawet dla człowieka. Kolce
(promienie twarde) w płetwach ryby łączą się z gruczołami jadowymi.
Gatunek różni się od pozostałych przedstawicieli rodzaju Pterois liczbą promieni
w płetwach, ubarwieniem i łuskami.
Ognice są samotnikami łączącymi się w grupy jedynie na czas tarła. Jeden samiec
 łączy się z kilkoma samicami tworząc grupę 3–8 osobników. Samica składa od
2000 do 15000 jajeczek ikry.
Ognica pstra rozpoczyna aktywność o zmierzchu, dzień spędza ukryta w
 rozpadlinach skalnych, niemal nieruchomo, z głową lekko pochyloną w dół.
 Żywi się rybami, krabami oraz krewetkami. Strategia łowcza ognic opiera się na
 wykorzystaniu rozłożystych płetw brzusznych w celu zapędzenia ofiary w miejsce
bez wyjścia. Innym sposobem jest raptowny atak na samotnie płynące zwierzę.
 Wówczas skrzydlica pochłania ofiarę swoim szerokim pyskiem.

Zagrożenie dla człowieka

Skrzydlice potrafią zaatakować nurka, który podpływa zbyt blisko i "zakłóca
 im spokój". Pierwszym symptomem niespodziewanego ataku jest charakterystyczne
zachowanie ryby. Skrzydlica unosi płetwę grzbietową i spuszcza głowę w ten
sposób, aby kolce były skierowane w stronę osoby podpływającej. Należy wtedy
 szybko oddalić się ponieważ istnieje prawdopodobieństwo raptownego
 podpłynięcia skrzydlicy oraz wbicia jadowitych kolców w ciało przeciwnika.
 Trucizna ognicy powoduje u człowieka silny ("ognisty") i długotrwały ból,
 a w przypadku wystąpienia reakcji alergicznej jest potencjalnie niebezpieczny
 dla życia człowieka.

 

 

Pa, Pa don't copy