Dydelf wirginijski

Hej byłam dziś u dziadków od 17 do 20 i  z dziadkiem oglądałam duże dzieci część 1 ale, że dziadek oglądał skoki to doglądnęliśmy tylko 46 minut filmu a potem już do domu wracałam z rodzicami.

A i dziś tak od 12:45 na Disney Channel leciało 5 odcinków  Jessie z tego tygodnia.

Dydelf wirginijski (Didelphis virginiana syn. Didelphis marsupialis virginiana) zwany też oposem – gatunek torbacza z rodziny dydelfowatych, wcześniej klasyfikowany jako podgatunek dydelfa północnego (Didelphis marsupialis).

Występowanie
Jest to jedyny torbacz szeroko występujący w Ameryce Północnej powyżej Rio Grande. W 1910 został introdukowany w Kalifornii. Obszar jego występowania ulega systematycznemu powiększeniu, pojawiają się nawet doniesienia o obserwacjach pojedynczych osobnikach przy granicy z Kanadą. Zwierzę o dużych możliwościach przystosowawczych, raczej nie zagrożone wyginięciem.


Wygląd
Kształtem ciała przypomina szczura, pysk wydłużony, ogon długi, nagi, chwytny. Sierść barwy szarej, czarnej, rudawej, rzadziej białej. Włosy sierści wełniste, długie z białymi zakończeniami. Wzdłuż głowy przechodzą trzy ciemniejsze pasy.

• Długość ciała: 33 - 55 cm
• Długość ogona: 25 - 54 cm
• Masa ciała: 1,9 - 6 kg

Dydelf wirginijski posiada 50 zębów, więcej niż jakikolwiek inny ssak Ameryki Północnej. Ponadto tylne kończyny dydelfów wirginijskich wyposażone są w przeciwstawne kciuki, całkowicie pozbawione pazurów.


 

Tryb życia
Dydelf wirginijski jest ssakiem wszystkożernym, preferującym jaja ptaków, owady, padlinę, owoce, kwiaty.
Prowadzi samotny tryb życia z wyjątkiem okresu rozmnażania, aktywny nocą, dzień spędza w ukryciu. Występuje na terenach leśnych i zakrzewionych, jest zwierzęciem nadrzewnym. Dydelf wirginijski nie jest zwierzęciem terytorialnym, ale poza okresem rozmnażania unika innych przedstawicieli swego gatunku. Dydelf wirginijski ma duże zdolności adaptacyjne, dlatego zwierzę to systematycznie rozszerza obszar swego występowania. Jest też zwierzęciem synantropijnym.
Ciąża trwa 12-13 dni, samica może w nią zajść do trzech razy w roku. W jednym miocie rodzi się od 4 do 25 młodych. Samica dydelfa ma tylko 13 sutków - reprodukcyjna "nadwyżka" musi zginąć (nawet 60% młodych osobników). Młode przez okres ok. 50 dni przebywają w torbie matki przyczepione do sutek, po tym okresie - do ok. 70 dnia życia - żywią się pokarmem stałym, wędrują przyczepione do sierści matki. Dojrzałość płciową osiągają w pierwszym roku życia, samice tracą zdolność reprodukcyjną w wieku 2 lat. Średnio żyją od 3 do 4 lat.
Dydelfy wirginijskie charakteryzuje się najniższym stopniem encefalizacji wśród ssaków, ich mózg jest objętościowo najmniejszy wśród wszystkich torbaczy i ok. pięć razy mniejszy niż należałoby oczekiwać od zwierzęcia tych rozmiarów (np.: w porównaniu do szopa). Wbrew obiegowej opinii opisywanego oposa nie można nazwać szkodnikiem, bowiem nie przenosi chorób którymi mógłby zarazić się człowiek, a także jest prawie całkowicie odporny na wściekliznę. Nie zmienia to faktu, że jako gatunek jest jedynym z dwóch nosicieli ostatecznych groźnego pasożyta Sarcocystis neurona, który potrafi w kilka godzin zdziesiątkować populacje koni, wydr morskich i innych. Interesującym faktem jest również sposób obrony przed drapieżnikami. W chwili śmiertelnego zagrożenia, dydelf wirginijski potrafi udawać martwego, przewraca się na grzbiet i wysuwa język a z gruczołów przyodbytniczych wydziela specjalną substancję nadającą mu nieprzyjemny zapach padliny. 

 

 

 

 

Pa, Pa don't copy

Dydelf północny

tulipanka2000.blogspot.com wczorajszy post :)