Post z okazji 2000 wyś

Hejo dziś zaczoł się kolejny rok szkolny.
Od dziś zaczęłam chodzić do IIbg 

A teraz powróćmy już do postu.XD

Najpierw Żubr Żubr (Bison bonasus) - gatunek ssaka łożyskowego z rodzaju Bison, należący do parzystokopytnych.

Występowanie, siedliska: Kraje Europy Wschodniej: Polska, Litwa, Ukraina, Białoruś, Rosja. Żyje na terenach lasów mieszanych oraz terenach podmokłych.

Cechy charakterystyczne

Wysokość w kłębie     170-200 cm samce
                                       160-190 cm samice

Waga                             500-1000 kg samce
                                       350-600 kg samice

Żubr jest z budowy podobny do północnoamerykańskiego bizona. Posiada masywną, dużą, rozbudowaną klatkę piersiową, talię wąską. Wrażenie dużego kłębu potęguje porastająca w tym miejscu gęsta i długa sierść o kolorze brunatnym, w lecie jaśniejsza. Głowa jest duża z rogami zaokrąglonymi do środka, czoło szerokie, duże podgardle.

Tryb życia: Powadzą stadny tryb życia, stada złożone są z kilku lub kilkunastu sztuk, w tym jednego dorosłego byka. Są aktywne w dzień.

Odżywianie: Rośliny, głównie trawy, liście krzewów i drzew oraz kora, żołędzie, zioła, zimą żubry dokarmiane są sianem. W ciągu doby spożywają do 60 kg paszy.

Rozmnażanie: W czasie rui tworzą duże stada do 40 sztuk. Ciąża trwa przez okres 265 dni, młode żubry po przyjściu na świat ważą do 35 kg i są pod opieką matki przez 2 lata życia.

Ochrona: W Polsce żubry są pod ścisłą ochroną określoną ustawą o ochronie przyrody z 1991r. oraz Rozporządzeniem Ministra Środowiska z 2001 r w sprawie określenia listy gatunków zwierząt rodzimych dziko występujących objętych ochroną gatunkową ścisłą i częściową.

Teraz kilka zdjęć

 

 

 

 

Drugi

Świstak Świstak (Marmota marmota) - gatunek z rodziny wiewiórkowatych należący do rzędu gryzoni.

 

 

 

Występowanie, siedliska: Tereny górskie. Głównie Alpy, Karpaty, Pireneje, Tatry wysokie.

Cechy charakterystyczne:

Długość                    42-54 cm
Długość ogona       13-16 cm
Waga                         2,3-5,7 kg

Ubarwienie żółto-brązowe do czerwono-szarego, Głowa na górze zawsze czarna. Kończyny i podbródek żółtawe. Głowa niewielka, zwężająca się ku nosowi, kończyny masywne, na dole cienkie, zakończone palcami.

Tryb życia: Świstaki są zwierzętami stadnymi. Mają dobrze wykształcone systemy ostrzegania się przed niebezpieczeństwem. Kiedy stado żeruje, jeden z osobników stoi na czatach i w razie zagrożenia alarmuje świstem resztę stada, które natychmiast chowa się do swoich kryjówek. Zerowanie odbywa się tylko za dnia i przy dobrej pogodzie, najbardziej intensywne jest w okresie jesiennym, kiedy to gromadzone są zapasy tłuszczu na zimę. Przesypiają okres jesienno zimowy, trwający od września do kwietnia, w specjalnie przygotowanych norach, zabezpieczonych przed wejściem intruzów.

Odżywianie: Rośliny górskie

Rozmnażanie: Ciąża trwa 33 dni, młode rodzą się w ilości 1-7, są bezbronne i ślepe przez ok. 20 dni, po 40 dniach wychodzą z nory. Karmienie mlekiem trwa ok. 2 miesiące.

Ochrona: Świstak podlega całkowitej ochronie prawnej.

 

Teraz kilka zdjęć

 

 

 

Trzeci Koń pełnej krwi angielskiej

 

 

 Koń pełnej krwi angielskiej – jedna z podstawowych ras koni gorącokrwistych pochodząca z Anglii. Potocznie nazywany "folblutem" (z niem. voll - pełny, Blut - krew). Obecnie są to najszybsze konie na świecie, a rasa rozpowszechniła się na całym globie, wywierając wielki wpływ na niemalże wszystkie rasy obecnie hodowanych koni sportowych. Konie te hodowane są głównie w Anglii, Irlandii, USA, Japonii i Francji.^[1]
Często stosowane oznaczenie rasy: "xx". Napisy na tabliczkach imienia są czerwone.

Pokrój, charakterystyka

Koń pełnej krwi angielskiej jest eleganckim koniem o najwyższej wartości hodowlanej, długich kończynach oraz sierści o delikatnym, krótkim włosie. Głowa jest pełna wyrazu, mała lub średnia, sucha i zwykle o prostym profilu. Jest to koń sportowy o lekkiej budowie ciała. Jego cechą charakterystyczną jest skośnie położona łopatka, która umożliwia większą szybkość w galopie. Pęciny są długie, suche i elastyczne. Wysokość w kłębie wynosi ok. 150-170cm. Występują wszystkie podstawowe rodzaje umaszczenia, najczęściej gniade i kasztanowate.Ze względu na sposób selekcji w hodowli, nastawiony głównie na dzielność konia i szybkość w galopie i cwale, a nie na cechy fizyczne, u rasy tej występują częste wady postawy. Konie z częstymi kontuzjami kończyn przednich. Ich wyścigowy temperament jest bardzo widoczny na otwartych przestrzeniach.






                                                 Teraz kilka zdjęć

 

 

Czarty Mustang

 

 

Mustang – rasa zdziczałych koni, wywodzących się od koni przywiezionych do Ameryki Północnej z Hiszpanii w XVI wieku przez hiszpańskich konkwistadorów. Część przywiezionych przez nich koni, w różnych okolicznościach dostała się na wolność i wtórnie zdziczała, tworząc na prerii nową rasę.
Mustangi żyją w niewielkich stadach. W XVIII wieku bardzo liczna rasa występująca w USA (około 5 mln osobników). Obecnie prawie wytępiony, nieliczne osobniki (około 10 000) znajdują się pod ochroną od 1971 r. Pomimo tego nadal padają ofiarą farmerów i hodowców bydła. Słowo mustang pochodzi od hiszpańskiego mesteno, co oznacza bez właściciela.
 Pochodzenie i populacja
 Mustangi pojawiły się na skutek działalności człowieka. Pierwsze konie uciekały z od czasu przybycia konkwistadorów, jednak na dobre Mustangi pojawiły się w 1680 r. w wyniku powstania indian Pueblo, którzy zniszczyli prawie wszystkie hodowle, a konie w większości uciekły na północ. Swoim działaniem człowiek o mało nie doprowadził do ich wyginięcia. Pod koniec XVIII w. było ich około 5 mln. Kiedy zaczęto uprawiać prerię, zaczęto również zabijać mustangi. Ginęły one tysiącami. Najwięcej zabito ich jednak w XX w., kiedy to w trakcie I wojny światowej strzelano do nich ze względu na ich skórę oraz żeby zapewnić pokarm zwierzętom domowym. Od 1971 r. mustang jest pod ochroną. Z 5 mln populacji mustangów zostało dziś tylko około 10 000 osobników.
Wygląd
Mustang, który jest spokrewniony ze wszystkimi rasami koni, niewiele się od nich różni. Przeciętna wysokość w kłębie 142 cm, lepiej zbudowane, wytrzymalsze i mają silniejsze uzębienie niż konie udomowione. Krzyżówki z innymi rasami koni spowodowały, że mustangi nie mają określonej maści. Średnia długość życia mustanga wynosi około 20 lat.


Teraz kilka zdjęć

 

 

 

 

Piąty Buldog Angielski
 Buldog angielski – rasa psa zaliczana do grupy molosów, wyhodowana w XVIII wieku w Anglii, użytkowana jako pies do towarzystwa i odstraszający. Typ dogowaty.
Rys historyczny
Buldogi angielskie to stara rasa wywodząca się z linii buldogów. Buldogi wyodrębniły się z mastifów około 1100 lat temu.
Na początku XVIII wieku w Anglii, w wyniku krzyżówek powstała ta rasa, niepodobna wyglądem do dawnego buldoga i spełniająca inne zadania. Od połowy XIX wieku sylwetka buldoga angielskiego uległa znacznej zmianie, upodabniając się do obecnego wzorca. Buldog stał się znacznie wyższy, szerszy, masywniejszy, o dużej głowie, zachowując krótką kufę z odkładającymi się do tyłu uszami w tzw. płatek róży. Z czasem zaczęto też odchodzić od fałd skórnych, pozostawiając tylko jedną, za nosem.
Teraz kilka zdjęć

 



Szusty Bulterier

Bulterier (ang. bull terrier) – rasa psa, należąca do grupy terierów, zaklasyfikowana do terierów w typie bull. Typ wilkowaty. Nie podlega próbom pracy.
Rys historyczny
Pierwsze opisy psów walczących, podobnych do bulteriera spotykane są w literaturze dużo wcześniej, zanim nazwany ojcem rasy James Hinks przyprowadził je w roku 1862 na wystawę. Taplin (cytowany u Backmana) w 1803 roku pisze o terierach krzyżowanych z buldogiem wśród niższych warstw społecznych, których używano do polowań. Z roku 1808 pochodzi obraz Jamesa Warda przedstawiający bulteriera maści czarno podpalanej z białymi znaczeniami. Według Edwarda C. Asha były już w roku 1819 białe psy nazwane Bulterierami Paddington, ważyły około 30 kilogramów. Głowy miały podobne do boksera.
Około roku 1830 studenci z Oksfordu (Freeborns) wyhodowali białe bulteriery a w roku 1842 Sir Richard Burton zabrał takiego psa do Indii, gdzie rasa ta stała się jedną z najbardziej lubianych przez kolonistów.
James Hinks – hodowca zwierząt – około 1850 roku zaczął krzyżować bulteriery ze staroangielskimi białymi terierami. Wspomina się także o chartach angielskich (greyhoundach) i dalmatyńczykach. Swój udział w powstaniu rasy miał także z pewnością pointer, Bedlington Terrier i Staffordshire bulterier. Hinks miał ambicję by wyhodować rasę o białej maści. Jego psy miały być nie tylko piękniejsze od dawnych bulterierów, ale musiały także posiadać ich cechy charakteru – waleczność i zwinność. Pierwsze wzmianki na temat bulterierów w Polsce pochodzą ze Lwowa z okresu międzywojennego. Niestety brak jakichkolwiek dokumentów na ten temat. Po drugiej wojnie kilka egzemplarzy pojawiło się w ambasadzie brytyjskiej w Warszawie.

Teraz kilka zdjęć

  




Papatki don't copy:) :*