Burmilla

Hej w ostatnim  poście w tym roku

Burmilla

Burmilla – rasa kota z grupy azjatyckiej (ang. Asian Group). Nazywany jest również kotem azjatyckim cieniowanym (srebrzystym) (ang. Asian Shaded). Końcówki włosów kotów tej rasy, ok. 1/8 długości włosa, mają ciemniejsze zabarwienie, powodując złudzenie aureoli dookoła sylwetki

Historia
Pochodzenie – Wielka Brytania
Rok powstania rasy – 1981
Charakter
Zachowanie – średnio aktywny, czuły, towarzyski

Wygląd
Głowa – zaokrąglona z szeroko rozstawionymi uszami i oczami
Oczy – duże trochę skośne
Uszy – zaokrąglone na końcach szerokie u nasady
Sierść – krótka, gęsta, szaro biała z czarnymi pręgami




Do zobaczenia w 2018 roku !!!!!!!!!! ♡♡♡♡♡♡♡♡

Pa, Pa don't copy :)

Kłusak rosyjski

Hej

Kłusak rosyjski

Kłusak rosyjski (metis, ang. Russian Trotter lub Métis Trotter) powstał ze skrzyżowania kłusaka orłowskiego z kłusakiem amerykańskim. Jest to koń o mocnej konstytucji, przypominający typem i sylwetką kłusaka orłowskiego, ale lżejszy i szybszy od niego. Kłusak rosyjski dojrzewa dosyć późno jak na konia sportowego. Nawet gdy szybko się rozwija, najwyższą sprawność sportową osiąga w wieku 5-6 lat.

Użytkowość
Mimo, że nie jest tak szybki jak kłusak amerykański, bardzo dobrze sprawdza się w wyścigach. Z sukcesami startuje w międzynarodowych zawodach na torach w Szwecji, Norwegii, Niemczech, a także Rosji i innych krajach.

Budowa, pokrój, eksterier
Głowa prosta, ładnie ukształtowana, osadzona na długiej i proporcjonalnej szyi. Klatka piersiowa głęboka, a zad szeroki i lekko ścięty. Kłąb wydatny, kłoda długa. Kończyny dobrze umięśnione, z ukośnymi łopatkami, ale czasami mogą mieć krowią postawę. Ścięgna mocne, a kopyta zaokrąglone o bardzo wytrzymałym rogu.

Ogólne dane

Typ rasowy - ciepłokrwisty (półkrwi)
Pochodzenie - Rosja
Występowanie - Rosja i część byłych republik radzieckich
Maść - gniada, karogniada, kara, siwa lub kasztanowata
Wysokość w kłębie - 1,52 - 1,63 m
Typ użytkowy i przydatność - wyścigi kłusaków
Waga - lekka

Pa Pa don't copy

Koń pleweński

Hej

Koń pleweński

Koń pleweński – bułgarska rasa konia domowego.
Na rasę tę miała duży wpływ czysta krew arabska i pełna krew angielska. Odmiana z Plewen jest w umaszczeniu kasztanowata, a konie o maści od ciemnokasztanowatej do karej są rasą naddunajską. Użytkowane są pod siodło i prac polowych. Średnia wysokość w kłębie to około 154 cm. 

Pa, Pa don't copy

Łajka wschodniosyberyjska

Hej

Łajka wschodniosyberyjska

Łajka wschodniosyberyjska (ros. Восточносибиpская лайка) to jedna z ras psów zaliczana do szpiców myśliwskich. Jest to największa i najcięższa z łajek, pochodząca z dalekiego wschodu Rosji. Podlega próbom pracy.

Budowa
Pies nieco powyżej średniej wielkości, o wysokości w kłębie 53-65cm i sylwetce zbliżonej do nieco wydłużonego prostokąta. Indeks (długość tułowia / wysokość w kłębie x 100) dla psów 104-108, dla suk 106-110. U psów kłąb wyniesiony jest o około 1-2 cm ponad krzyż, u suk wyniesienie kłębu do 1 cm.

Głowa
Głowa w widoku z góry ma kształt umiarkowanie ostrego klina. Mózgoczaszka szeroka, z lekko zaokrągloną potylicą i wyraźnie zaznaczoną guzowatością potyliczną. stop łagodny, linia grzbietu nosa równoległa do linii mózgoczaszki. Wargi suche i szczelnie przylegające. Nos w kolorze czarnym, u psów o jasnym umaszczeniu dopuszczalny jasnobrązowy kolor nosa. Oczy nieduże, owalne, skośnie osadzone, koloru piwnego lub ciemnopiwnego. Uszy stojące, w kształcie szpiczastego lub lekko stępionego trójkąta, niezbyt wysoko osadzone, ruchliwe.

Tułów
Grzbiet prosty, szeroki i muskularny, o lekkim nachyleniu w kierunku ogona. Klatka piersiowa szeroka i głęboka, sięgająca do łokci i poniżej. Brzuch nieznacznie podciągnięty.

Szata i umaszczenie
Umaszczenie jest bardzo różnorodne. Może być zarówno jednolite koloru szarego, jak i szare z białym znakowaniem, rude w różnych odcienaich, łacite lub całkowicie białe

Historia rasy
Rasa wywodzi się od psów myśliwskich występujących na rozległym terytorium wschodniej Syberii, w rejonie rzeki Amur, na wschód od Jeziora Bajkał, w okolicach Irkucka.





Pa, Pa don't copy

Łajka rosyjsko-europejska

Hej

Łajka rosyjsko-europejska

Łajka rosyjsko-europejska (ros. Русско-европейская лайка) – jedna z ras psów zaliczana do szpiców myśliwskich. Jest to średniej wielkości pies o mocnej budowie i żywym usposobieniu, wszechstronny myśliwsko, wykorzystywany głównie do polowania na grubą zwierzynę – dziki, łosie, ale również na zwierzęta futerkowe i ptactwo. Odznacza się dużą samodzielnością i wytrwałością podczas polowania. Podlega próbom pracy

Budowa
Pies średniej wielkości o wysokości w kłębie 50-58 cm i niemal kwadratowej sylwetce (indeks 100-105). U psów kłąb wyniesiony jest o około 1-2 cm ponad krzyż, u suk wyniesienie kłębu do 1 cm.
Głowa ma kształt klina, mocno zwężającego się w kierunku nosa, z łagodnym stopem i dość wyraźnie zaznaczonym przejściem pomiędzy kościami policzkowymi a kufą. Wargi suche i szczelnie przylegające. Oczy średniej wielkości, lekko skośnie osadzone, koloru piwnego lub ciemnopiwnego przy każdym umaszczeniu. Uszy trójkątne, stojące, niezbyt duże, dosyć wysoko osadzone, ruchliwe.
Korpus mocny, o szerokim i prostym grzbiecie, z głęboką i szeroką klatką piersiową oraz lekko opadającym zadem. Kończyny proste i równoległe, o stromym kątowaniu. Przednie łapy ustawione lekko odsiebnie, podczas gdy łokcie skierowane są dokładnie do tyłu. Łapy okrągłe, o zwartych palcach tworzących piąstkę. Ogon niedługi, zwinięty w ciasny pierścień i noszony nad grzbietem lub na biodrze. Rozprostowany sięga do stawu skokowego lub 1-2 cm wyżej.

Szata i umaszczenie
Sierść składa się z dwóch warstw – miękkiego i gęstego podszerstka, oraz twardych i prostych włosów okrywowych o różnej długości. Na głowie, uszach i po przedniej stronie nóg sierść jest krótsza, a na szyi, grzbiecie, barkach i tylnej powierzchni kończyn występują dłuższe włosy.
Najczęściej spotykane umaszczenie to czarno-białe, jednak wzorzec dopuszcza wiele kolorów, w tym całkowicie czarny, szary, biały, "pieprz i sól", oraz łaciaty z białym lub czarnym tłem. Niepożądany jest rudy kolor oraz obfite cętkowanie na nogach.
Historia rasy
Łajka rosyjsko-europejska jest rasą, która bazuje na pierwotnych psach myśliwskich, spotykanych w północnych rejonach europejskiej części Rosji, oraz psach użytkowanych przez myśliwych z plemienia Komi. Psy w tym typie były znane od wieków i wykorzystywane bardzo wszechstronnie w polowaniu na grubą zwierzynę, oraz zwierzęta futerkowe i ptaki. Ustalenie wzorca rasy nastąpiło dopiero w latach 50. XX wieku. Rasa zyskała dużą popularność w Rosji, także wśród myśliwych-amatorów, zamieszkujących miasta.

CiekawostkiŁajka rosyjsko-europejska jest bliźniaczą rasą karelskiego psa na niedźwiedzie. Chociaż selekcja psów i systematyzowanie obu ras odbywało się niezależnie i w oparciu o populacje psów występujących w różnych rejonach geograficznych, to wykazują one duże podobieństwo, tak w wyglądzie zewnętrznym (eksterierze), jak i cechach użytkowych 





Pa, Pa don't copy

Łajka karelo-fińska

Hej

Łajka karelo-fińska

Łajka karelo-fińska (fin. Karjalais-suomalainen laika) to jedna z ras psów, należąca do grupy szpiców myśliwskich. Jest najmniejszą z łajek. Użytkowana głównie do polowania na małe zwierzęta – kuropatwy, wiewiórki. Nazwa rasy pochodzi od Karelii – krainy historycznej w północnej Rosji, w pobliżu granicy z Finlandią, stanowiącej dziś autonomiczną Republikę Karelii.
Psy tej rasy cechuje wyjątkowo żywe usposobieniem i duża pobudliwość. Są bardzo towarzyskie, przyjazne dla znajomych osób i trochę nieufne wobec obcych. Wykazują instynkt stróżujący, głośno szczekając na wszystkich nieznajomych, zbliżających się do ich terytorium. Są inteligentne i bardzo wrażliwe na sposób traktowania. Nawiązują wyjątkowo mocną więź z właścicielem.

Budowa
Pies niedużego wzrostu, wysokość w kłębie 42-48cm dla psów i 40-46cm dla suk. Indeks (długość tułowia x 100 : wysokość w kłębie) u psów 100-102, u suk 100-103. Głowa w kształcie klina o kufie nieco krótszej od mózgoczaszki. Oczy nieduże, lekko skośnie osadzone, koloru piwnego lub ciemnopiwnego. Nos czarny, u psów z jaśniejszym umaszczeniem dopuszczalny jasnobrązowy kolor nosa. Uszy stojące, w kształcie lekko wyciągniętego trójkąta, o ostrych końcach, ruchliwe.
Grzbiet prosty, szeroki, o poziomej linii. Kłąb u psów wyniesiony o około 1cm powyżej krzyża, u suk na równej wysokości. Klatka piersiowa głęboka, lecz niezbyt szeroka. Brzuch wyraźnie podciągnięty. Ogon krótki, zakręcony w ciasny pierścień i noszony nad grzbietem lub przyciśnięty do biodra.
Szata i umaszczenie
Sierść złożona jest z dwóch warstw: miękkiego i gęstego podszerstka oraz twardych i prostych włosów okrywowych. Na głowie i uszach sierść krótka, na szyi dłuższy włos tworzący efektowny kołnierz, zwłaszcza u psów. Na tylnych powierzchniach nóg, oraz na pośladkach, włosy nieco dłuższe, tworzące frędzle. Maść ruda z różnymi odcieniami. Dopuszczalne są białe znakowania na piersi, brzuchu, nogach i końcu ogona.

Historia rasy
Rejon pochodzenia łajki karelo-fińskiej to północno-zachodnie obszary Rosji, graniczące z Finlandią. Rasa ta ma wspólne pochodzenie ze szpicem fińskim, do którego jest bliźniaczo podobna. Psy w takim typie występowały od dawna w tej części Europy i były chętnie wykorzystywane przez myśliwych. Wyodrębnienie rasy i usystematyzowanie hodowli nastąpiło dopiero w latach 40. XX wieku, kiedy to radzieckie władze zaczęły kłaść nacisk na zachowanie narodowych ras psów myśliwskich. Powstały wówczas pierwsze ośrodki hodowlane w Petrozawodzku i Mjedwjeżjegorsku. Hodowlę pomagali rozwijać miejscowi myśliwi i entuzjaści. Podczas II wojny światowej wiele z tych psów zginęło i w 1951 roku ich liczebność spadła do zaledwie 24. W latach 50. XX wieku rosyjscy kynolodzy wprowadzili do hodowli importowane szpice fińskie: dwa psy, Bodryj i Sokół, oraz jedną sukę o imieniu Pika. Pozyskiwano też kolejne psy w tym typie występujące w południowej Karelii i innych rejonach. Wzorzec rasy został przyjęty w 1959 roku przez Zarząd Rezerwatów i Łowiectwa Ministerstwa Rolnictwa ZSRR. Późniejsze próby rejestracji rasy w FCI spotkały się jednak z odmową ze względu na bardzo wysokie podobieństwo do już wcześniej zarejestrowanego szpica fińskiego.
Obecnie rasa ta jest popularna jedynie w Rosji, a poza nią prawie w ogóle nieznana. Znawcy odróżniają ją od szpica fińskiego głównie poprzez cechy charakteru tych psów, które były selekcjonowane pod kątem przydatności do polowania, podczas gdy szpice fińskie, hodowane poza Finlandią, utraciły w dużym stopniu tę zdolność, stając się psami do towarzystwa i wystawowymi. Różnice w eksterierze polegają głównie na większym zróżnicowaniu intensywności rudego koloru u łajki, występowaniu rozległych białych znaczeń na klatce piersiowej, oraz mniej regularnym kształcie i ułożeniu ogona. Ogólnie łajka karelo-fińska jest rasą mniej wyrównaną, o dużym zróżnicowaniu w wyglądzie poszczególnych psów. Poza Rosją rasa jest uznawana również przez Continental Kennel Club (USA).
5 lipca 2006 r. w Moskwie podpisane zostało porozumienie, na mocy którego łajka karelo-fińska i szpic fiński będą traktowane jako jedna rasa, zarejestrowana w FCI jak szpic fiński, pod numerem wzorca 49. Uzasadnieniem tej decyzji jest wysokie podobieństwo i wspólne pochodzenie obu ras, oraz potrzeba poszerzenia bazy genetycznej dla szpica fińskiego. Niektóre organizacje i kluby kynologiczne Rosji nie zaakceptowały tej decyzji i zalecają swoim członkom dalszą hodowlę łajki karelo-fińskiej jako osobnej rasy. 


 Pa, Pa don't copy

Hej

Łajka jakucka

Łajka jakucka (ros. Якутская лайка, ang. Yakutian Laika) - jedna z ras psów, należąca do szpiców, zaliczana do grupy łajek.

Ogólna charakterystyka
Jest to pies w typie pierwotnym, pochodzący z Jakucji na terenie Rosji. Pies średniej wielkości, o mocnej budowie. Wykorzystywany przede wszystkim do zaprzęgów oraz jako pies myśliwski. Jest żywy i energiczny, o dużej pasji myśliwskiej i przyjaznym nastawieniu do ludzi. Wysoko ceniony przez myśliwych, jako pies wytrwały w polowaniu, obdarzony dobrym węchem, słuchem i wzrokiem. Odporny na surowe warunki klimatyczne.

Opis budowy

Wielkość
Wysokość psów w kłębie 55-56 cm (optymalna 55 cm), dla suk 52-55 cm (optymalna 54 cm). Proporcje budowy ciała 1,15-1,26 (długość tułowia / wysokość w kłębie).

Głowa
Głowa w kształcie klina, o wielkości proporcjonalnej do ciała. Czoło zaokrąglone i dość wysokie. Wyraźnie zaznaczony stop. Nos duży i dobrze rozwinięty, czarny lub brązowy, u psów z białym umaszczeniem dopuszczalne obszary bez pigmentu. kufa dobrze wykształcona, pod linią oczu umiarkowanie szeroka, krótka (około połowy długości mózgoczaszki). Fafle zaokrąglone i suche, przylegające. Zęby duże i białe, zgryz nożycowy lub cęgowy. Oczy szeroko osadzone, w kształcie migdałów, nie wystające i niezbyt zagłębione. Kolor oczu niebieski lub ciemnobrązowy. Możliwe występowanie jednego oka w innym kolorze niż drugie. Oprawa oczu czarna lub brązowa, u psów o białym umaszczeniu dopuszczalne obszary pozbawione pigmentu. Uszy szerokie u podstawy, trójkątne, ruchliwe, stojące lub na wpół postawione. Pokryte gęstym podszerstkiem. Uszy mogą być lekko położone do tyłu.

Tułów
Tułów z zaokrąglonym łukiem żebrowym, mocny i muskularny. Biodra wydatne, lekko nachylone w kierunku nasady ogona. Grzbiet prosty, szeroki i umięśniony, o długości dwukrotnie większej od uda. Krzyż mocny, muskularny i zaokrąglony. Klatka piersiowa szeroka, głęboka, o okrągłym przekroju. Ogon wysoko osadzony i zakręcony nad grzbietem.

Kończyny
Kończyny przednie proste, równoległe, mocne i umięśnione. Łopatki ukośnie ustawione i muskularne, łokcie blisko tułowia, przedramię proste, śródstopie krótkie i mocne. Przednie łapy z ciemnymi poduszkami i pazurami, mocno owłosione pomiędzy palcami, zwarte. Kończyny tylne dobrze rozwinięte z mocnym kośćcem i muskulaturą. Oglądane od tyłu ustawione są równolegle. Uda mocne, szerokie, muskularne, podudzie umiarkowanie długie i umięśnione. Staw skokowy wydatny, stopa mocna i pochylona. Tylne łapy duże, zwarte, mocne, z wydatnymi poduszkami i owłosieniem pomiędzy palcami.

Szata i umaszczenie
Włosy grube, proste, lśniące, z gęstym podszerstkiem. Obwite owłosienie na nogach, wokół szyi okazały kołnierz. Ogon bogato owłosiony długą sierścią. Umaszczenie różnorodne: białe z czarnym, lub szarym, z rudymi łatami lub biało-rude.

Chody
Szybki sprężysty kłus przechodzący przy większej prędkości w galop

Historia rasy
Rasa ta opiera się na psach w typie pierwotnym, występujących w rejonie rzeki Kołyma w Jakucji, które były od wielu wieków wykorzystwane przez miejscową ludność do zaprzęgu i jako psy myśliwskie. Populacja tych psów stale się zmniejszała i ich przetrwanie zostało zagrożone. Rosyjscy kynolodzy podjęli starania objęcia ich ochroną i zorganizowania planowych hodowli, w celu zachowania cennego materiału genetycznego. Obecnie hodowla taka jest prowadzona w Jakucku, z zachowaniem użytkowego charakteru tych psów. W 2004 roku niemieccy hodowcy Erwin i Sabine van Wel sprowadzili łajki jakuckie do Europy. Udało im się rozmonożyć psy i obecnie prowadzą hodowlę łajek oraz samojedów, starając się również zachować obie rasy w typie pracującym, jako psy zaprzęgowe. Ich hodowla uczestniczy w naukowym programie zachowania tej rasy.
Rosyjscy kynolodzy rozpoznali łajkę jakucką jako odrębną rasę i przyjęli wstępny wzorzec. Wniosek o rejestrację rasy został zgłoszony również do FCI. Obecnie jest prowadzona procedura rejestracyjna, która trwa 10 lat i ma za zadanie między innymi uzyskanie kilku równoległych linii psów odpowiadających wzorcowi. W 2015 roku łajka jakucka ma zostać oficjalnie wpisana do V grupy FCI, do sekcji pierwszej ("północne psy zaprzęgowe"). Od kwietnia 2005 roku jest to rasa narodowa uznawana w Rosji, z prowadzoną księgą wstępną i możliwością wystawiania, bez prawa przyznawania CACIB. Ciekawostką jest fakt, że pierwszy pies tej rasy wystawiony w Rosji, zdobył od razu nagrodę najlepszego psa wystawy.

 

    Pa, Pa don't copy

Łajka zachodniosyberyjska

Hej

Łajka zachodniosyberyjska

Łajka zachodniosyberyjska (ros. западносибирская лайка, ang. Westsiberian Laika) – jedna z ras psów, należąca do grupy szpiców myśliwskich, zaliczana do grupy łajek. Podlega próbom pracy

Budowa

Wygląd ogólny

Pies średniej wielkości o mocnej budowie. Wysokość w kłębie 54-60 cm dla psów, suki 52-58 cm. Indeks (długość tułowia x 100 : wysokość w kłębie) u psów 103-107, u suk 104-108. U psów kłąb wyniesiony jest około 1-2 cm ponad krzyż, u suk wyniesienie kłębu do 1 cm
Głowa
W widoku z góry ma kształt ostrego klina o umiarkowanie szerokiej mózgoczaszce. kufa w przybliżeniu ma długość równą długości mózgoczaszki. Profil kufy umiarkowanie klinowaty. Linie grzbietu nosa i góry mózgoczaszki są równoległe do siebie. Stop łagodnie zaznaczony. Oczy nieduże i owalne, pożądane skośne ustawienie, kolor piwny lub brązowy przy każdym umaszczeniu. Uszy stojące w kształcie nieco wyciągniętego trójkąta, wysoko osadzone, ruchliwe.
Szyja o długości zbliżonej do długości głowy, muskularna, u psów otoczona kołnierzem z długiego włosa, noszona wysoko pod kątem 40-50° w stosunku do linii tułowia.
Tułów
Tułów o mocnym kośćcu i muskulaturze. Skóra gładka bez fałd. Grzbiet prosty, szeroki i muskularny. Zad umiarkowanie spadzisty. Klatka piersiowa głęboka, szeroka i długa. Spód klatki piersiowej sięga do łokci i niżej. Brzuch lekko podciągnięty.

Kończyny
Przednie i tylne proste, ustawione równolegle. Barki muskularne, kąt w stawie ramiennym 90-100°, łokcie ustawione wprost do tyłu, przedramiona proste, sródręcza ustawione lekko odsiebnie. Długie podudzia, palce ściśle zwarte, łapy o okrągłym kształcie. Wilcze pazury należy amputować
Ogon
Niezbyt długi, opuszczony w dół sięga do stawu skokowego lub jest o 1-2 cm krótszy. Ogon zwykle jest ciasno zakręcony i przyciśnięty do grzbietu lub biodra, albo zakręcony sierpowato i noszony nad grzbietem. Sporadycznie pies może nosić ogon opuszczony w dół.

Szata i umaszczenie
Szata składa się z włosów okrywowych oraz miękkiego, gęstego podszerstka. Włosy okrywowe grube i proste, ułożone równolegle do ciała. U psów na szyi i barkach włosy są odstające i tworzą kołnierz. Na nogach sierść jest krótka i ściśle przylegająca, jedynie po tylnej stronie kończyn może tworzyć dłuższe frędzle. Charakterystyczne jest występowanie sierści pomiędzy palcami. Ogon równomiernie porośnięty twardymi, prostymi włosami.
Maść różnorodna, koloru białego, kremowego ("kość słoniowa"), "pieprz i sól", rudy, szary, wilczasty, łaciaty i srokaty w wymienionych kolorach.
Charakterystyka psychiczna

CharakterPies samodzielny, niezależny, lecz równocześnie nawiązujący głęboką więź ze swoim właścicielem. Zawsze przyjazny w stosunku do ludzi, choć zdarza mu się, rzadko, wykazywać agresję wobec innych psów.
Temperament
Jak wszystkie szpice, łajka zachodniosyberyjska jest psem niepokornym, niechętnie wykonującym nużące polecenia. Wykazuje dużą wrażliwość na sposób traktowania. Pies ukarany przez właściciela, choćby podniesieniem głosu, może stracić do niego zaufanie i nabrać dystansu. Z drugiej strony jednak, właściwie układana i dobrze traktowana przez właściciela łajka, wiąże się z nim bardzo mocno emocjonalnie i staje się najwierniejszym przyjacielem.

Pielęgnacja
 Pomimo obfitej szaty łajka zachodniosyberyjska nie wymaga wielu zabiegów pielęgnacyjnych. Jedynie w okresie linienia należy regularnie szczotkować psa w celu usunięcia obumarłego włosa. W pozostałym okresie wystarczy sporadyczne szczotkowanie. Pies, który ma możliwość kąpieli w czystej rzece lub jeziorze, chętnie sam się kąpie i nie wymaga dodatkowych zabiegów pielęgnacyjnych. Nie należy czesać i szczotkować mokrej sierści. Opieka sanitarna i zapobieganie pasożytom skóry i owłosienia jak u innych psów, zgodnie z zaleceniami weterynarza.

Szkolenie
Łajka jest inteligentna i uczy się szybko, co nie oznacza, że chętnie wykonuje polecenia. W szkoleniu jako zasadę należy przyjąć stosowanie atrakcyjnych dla psa form, przypominających zabawę, częste zmienianie wykonywanych ćwiczeń, motywowanie psa nagrodami. Żadnych efektów nie przyniesie surowa dyscyplina i ostre traktowanie psa. W takich warunkach przestanie on współpracować z właścicielem.
Osobną kwestią jest szkolenie łajki do polowania. Polowanie z łajką jest o tyle specyficzne, że to nie myśliwy kieruje psem, ale łajka pracuje samodzielnie, nieraz w znacznym oddaleniu, a po wytropieniu głosi zwierzynę i prowadzi na nią myśliwego. W szkoleniu inicjatywa pozostaje po stronie psa, który sam wykorzystuje swój rozbudowany instykt łowiecki do nauki zachowania się w lesie i tropienia zwierzyny. Najlepszą nauką polowania jest wypuszczenie do lasu szczeniaka razem z dorosłą polującą łajką.
Historia
Łajka zachodniosyberyjska została wyodrębniona jako rasa w latach 50. XX wieku w wyniku krzyżowania występujących w stefie leśnej zachodniej Syberii, blisko spokrewnionych ze sobą odmian łajek, głównie mansijskiej i chantejskiej. Wpływ na rozwój rasy miały również psy myśliwskie zawiezione tam przez myśliwych z Rosji. Wzorzec łajki zachodniosyberyjskiej został opracowany w ZSRR w 1959 r. a zatwierdzony przez FCI jako rasa w 1980 r.



 


Pa, Pa don't copy :)

Łajka

Hej

Łajka

Łajka (ros. лайка – "oszczekiwacz") – ogólna nazwa psa, obejmująca wiele ras psów z grupy szpiców, z północy kontynentu eurazjatyckiego, hodowanych od Skandynawii po Ocean Spokojny. Typ lisowaty.

Ogólna charakterystyka
W grupie tej można wyróżnić kilkanaście różnych typów psów średniej wielkości lub małych, z uszami trójkątnymi stojącymi i ogonem najczęściej zawiniętym na grzbiet lub biodro. Występują one pod różnymi nazwami miejscowymi, używane są do polowań, do ciągnięcia sań, jako psy pasterskie i stróżujące. Są psami bardzo samodzielnymi i niezależnymi, ale przyjaźnie nastawionymi do człowieka. Do dzisiaj większość łajek zachowała wiele cech pierwotnych, ukształtowanych bardziej przez naturę niż przez człowieka – posiadają one wiele cech atawistycznych upodabniających je do wilków. W komunikacji między sobą łajki często używają gestów charakterystycznych dla ras pierwotnych, jak na przykład ssanie lub lizanie wargi. Gęste owłosienie często występuje na brzuchu i pomiędzy palcami na łapach. Wiele suk jest zdolnych do rozrodu tylko jeden raz w roku.

Budowa
Łajki to psy średniej wielkości, o mocnej budowie i wysokości w kłębie od 45-65 cm. Głowa ma najczęściej kształt ostrego klina z łagodnym stopem i kufą o długości zbliżonej do mózgoczaszki. Szyja jest muskularna, o długości podobnej do głowy, często otoczona kołnierzem z długiej sierści. Łajki mają grzbiet prosty, szeroki, muskularny z zadem lekko opadającym w dół, a klatkę piersiową głęboką i umiarkowanie szeroką. Kończyny przednie i tylne są proste, ustawione równolegle do siebie, z łapami zwartymi, o okrągłym kształcie. Ogon jest niezbyt długi, noszony na grzbiecie, zwinięty w pierścień lub sierpowaty, rzadziej noszony na dół. Oczy są nieduże, owalne, często skośnie osadzone, ciemnobrązowe lub piwne, rzadziej jasne (jak u łajki jakuckiej).

Szata i umaszczenie
Sierść łajek zwykle składa się z dwóch warstw – gęstego i miękkiego podszerstka oraz twardych włosów okrywowych. U części łajek włosy okrywowe są średniej długości i przylegają gładko do ciała. U innych są to włosy zdecydowanie dłuższe, nastroszone, tworzące wokół szyi efektowny kołnierz, odstające od kłębu, barków i po tylnych stronach nóg. Ogon pokryty jest jednolitym dłuższym włosem.
Umaszczenie tej grupy psów przybiera najróżniejsze formy, nawet w ramach poszczególnych ras. Kolor sierści może być całkowicie biały, kremowy, biały z czarnym, czarny z białym, szary, wilczasty, rudy, "pieprz i sól", łaciaty złożony z dwóch lub więcej kolorów. Skóra jest jasna lub cętkowana, a kolor nosa najczęściej czarny, zdarza się jednak również brązowy i jasnobrązowy u
Rasy należące do grupy łajek

Rasy uznane przez FCI:

• łajka rosyjsko-europejska (bliźniacza rasa karelskiego psa na niedźwiedzie)
• łajka wschodniosyberyjska
• łajka zachodniosyberyjska

Inne rasy i odmiany lokalne:

• łajka karelo-fińska (rasa uznawana w Rosji, wywodząca się z Karelii)
• łajka jakucka (pies zaprzęgowy Jakutów zamieszkujących Jakucję – pies o wyjątkowej urodzie, sprowadzony ostatnio do Europy)
• łajka chantejska lub ostiacka (łajka Chantów, inaczej Ostiaków)
• łajka nieniecka (łajka Nieńców, nazywanych w języku rosyjskim Samojedami, protoplasta dzisiejszej rasy samojed)
• łajka Ewenków lub tunguska (Tunguzi to dawna nazwa Ewenków)
• łajka wogulska lub mansijska (łajka Wogułów, inaczej Mansów)
• łajka wotjacka lub udmurcka (łajka Wotjaków, inaczej Udmurców, zamieszkujących Udmurcję)
• łajka permiacka lub komi (łajka ludów zamieszkujących Okręg Komi-Permiacki)
• łajka żyriańska (pochodząca z Republiki Komi)
• łajka amurska lub łajka Nanajów (pochodząca z rejonu rzeki Amur)

Pa, Pa don't copy :)

Gończy węgierski

Hej

Gończy węgierski

Gończy węgierski (gończy siedmiogrodzki) – rasa psa, należąca do grupy psów gończych, posokowców i ras pokrewnych. Zaklasyfikowana do sekcji psów gończych średniej wielkości. Podlega próbom pracy.
Rasa ta występuje w dwóch odmianach wielkościowych: krótkonożnej i wysokonożnej. Obydwie odmiany są bliskie wymarcia, na co wskazuje spadek liczby wpisów tych gończych do Węgierskiej Księgi Rodowodowej
Rys historyczny
Gończy węgierski jako rasa pochodzi od czarnych psów gończych zwanych panońskimi tropowcami oraz od dawnych myśliwskich psów siedmiogrodzkich. Pod koniec XIX wieku gończy węgierski był dość licznie hodowany na terenie Transylwanii oraz Węgier. Oficjalną nazwą rasy, uznaną przez FCI w roku 1963, jest Erdélyi Kopó.

Wygląd
Włos u obu odmian wielkościowych jest zbity, twardy i obfity. Podszerstek staje się gęstszy w okresie zimowym.
Umaszczenie występujące u tej rasy to czarne z białymi lub brązowymi znaczeniami. W odmianie krótkonożnej jest dozwolone występowanie brązowego nosa.
UżytkowośćDawniej myśliwi polując konno na jelenie, niedźwiedzie, czy dziki używali kilku gończych węgierskich. Do polowań na mniejszą zwierzynę taką jak zające czy lisy wykorzystywano odmianę krótkonożną tego gończego. Współcześnie nadal są wykorzystywane jako tropowce i płochacze, a także jako psy goniące głosem. Mają dobrze rozwinięty zmysł orientacji, są łatwe w prowadzeniu, a w pracy myśliwskiej wytrzymałe.
 



Pa, Pa don't copy :)