poniedziałek, 30 kwietnia 2018

Perlice

Hej

6/6

Perlice

Perlice (Numididae) – rodzina ptaków z rzędu grzebiących (Galliformes). Obejmuje gatunki występujące wyłącznie w Afryce. Jeden gatunek – perlica zwyczajna – występuje w Afryce i na Półwyspie Arabskim oraz był introdukowany poza jego naturalnym siedliskiem, m.in. na Karaibach, na Madagaskarze, w Australii i Nowej Zelandii.

Upierzenie szare, wyglądem przypominają kuropatwy. Są dużymi ptakami mierzącymi od 40 do 72 cm długości i ważącymi do 1,6 kg. Ich główny pokarm stanowią owady i nasiona. Gniazdują na ziemi.
Udomowione perlice – zwłaszcza perlica (zwyczajna) – są popularnymi ptakami hodowlanymi na całym świecie.

Systematyka

Rodzinę perlic reprezentują cztery rodzaje:

Numida – jedynym przedstawicielem jest Numida meleagris – perlica zwyczajna
Agelastes
Acryllium – jedynym przedstawicielem jest Acryllium vulturinum – perlica sępia
Guttera

Pa, Pa don't copy

Gwanako andyjskie

Hej

5/6

Gwanako andyjskie

Gwanako andyjskie, dawniej: gwanako, guanako(Lama guanicoe) – gatunek południowoamerykańskiego, roślinożernego ssaka z rodziny wielbłądowatych (Camelidae). Żyje w niewielkich stadach w Andach i w Patagonii.

Charakterystyka

Długość ciała 153–200 cm, wysokość w kłębie 90–125 cm. Długa, płowa sierść na grzbiecie i bokach, krótsza, jasna na brzuchu. Kończyny smukłe, szyja długa, cienka, ogon bardzo krótki długości 22–25 cm, zaokrąglony i puszysty. Masa ciała 80–120 kg.

Ubarwienie

Sierść w różnych odcieniach brązu – na grzbiecie długa, ciemniejsza, na brzuchu krótka, wyraźnie jaśniejsza.

Pożywienie

Rośliny trawiaste, krzewy i porosty.

Występowanie

Gwanako andyjskie, podobnie jak wikunia andyjska, występuje na rozległych przestrzeniach. Zwierzę to zamieszkuje zazwyczaj suche tereny, szczególnie w pobliżu równika na południe od równiny Gran Chaco. Dawniej gwanako andyjskie występowało również na sawannach i półpustynnych terenach Patagonii i Ziemi Ognistej, obecnie prawie całkowicie zniknęło z tych obszarów, pojawiając się tylko lokalnie wysoko w Andach od południowego Peru do Ziemi Ognistej.

Życie w stadzie

Gwanako andyjskie żyje w małych stadach, liczących najwyżej 20–30 osobników. Jeden samiec pełni funkcję przewodnika i opiekuna takiej grupy.

Rozmnażanie

Po okresie ciąży trwającym 11 miesięcy samica rodzi jedno młode, które karmi mlekiem przez 4 miesiące.

Pa, Pa don' copy

Struś szaroskóry

Hej

4/6

Struś szaroskóry

Struś szaroskóry, struś somalijski (Struthio molybdophanes) – gatunek dużego, nielotnego ptaka z rodziny strusi (Struthionidae), wyodrębniony na podstawie testów hybrydyzacji DNA z S. camleus, wcześniej uznawany za podgatunek strusia czerwonoskórego – Struthio camelus molybdophanes

Występowanie

Struś szaroskóry występuje we wschodniej Afryce na północno-wschodnich terenach Etiopii i Kenii oraz w całej Somaliii i Dżibuti. Zasięg jego występowania odpowiada w przybliżeniu obszarowi znanemu jako Róg Afryki.

Charakterystyka

Choć struś szaroskóry jest ogólnie podobny do innych strusi, jego skóra na szyi i udach jest szaroniebieska (a nie różowawa, jak u Struthio camelus), dodatkowo u samców w okresie godowym staje się jasnoniebieska. Pióra ogona są białe, ale na szyi brak typowego białego pierścienia. Samice są nieco większe niż samce, a ich upierzenie jest bardziej brązowe niż u innych samic strusia. Wysokość od 200 do 240 cm.

Ochrona

Raport IUCN z 2006 r. wskazuje, że w latach 1970–1980 struś szaroskóry powszechnie występował w środkowych i południowych regionach Somalii. Jednak na skutek politycznego rozpadu tego kraju i braku skutecznej ochrony dzikiej przyrody, zasięg jego występowania i liczebność populacji kurczą się progresywnie. Dodatkowo, w wyniku niekontrolowanych polowań dla mięsa, jaj i produktów leczniczych, gatunek ten staje przed ryzykiem wytępienia w Rogu Afryki.

Pa, Pa don't copy

Gończy Hamiltona

Hej

3/6

Gończy Hamiltona

Gończy Hamiltona – rasa psa, należąca do grupy psów gończych, zaklasyfikowana do sekcji średnich psów gończych. Podlega próbom pracy.

Rys historyczny

Gończy Hamiltona jest najpopularniejszą rasą szwedzkich psów gończych. Jest on potomkiem angielskich foxhoundów i gończych niemieckich. Gończe te po raz pierwszy pokazano na wystawie w 1886 roku. Swą nazwę zawdzięczają twórcy rasy, hrabiemu Hamilton.

Wygląd

Budowa

Jest to pies o mocno zbudowanej sylwetce

Szata i umaszczenie

Maść jest ruda z czarnym siodłem i białymi znaczeniami. Jego sierść jest latem krótka i gładka, zimą gęsta, z podszerstkiem, obfita między palcami.

Zachowanie i charakter

Gończy Hamiltona jest psem łagodnym, przyjacielskim wobec ludzi i spokojnym. Ze względu na swoje przeznaczenie i użytkowość jest psem aktywnym, wymagającym zaspokojenia tej potrzeby.

Pa, Pa don't copy

Karelski pies na niedźwiedzie

Hej

2/6

Karelski pies na niedźwiedzie

Karelski pies na niedźwiedzie – rasa psa, należąca do grupy szpiców i psów pierwotnych, zaklasyfikowana do sekcji północnych szpiców myśliwskich. Typ wilkowaty. W krajach skandynawskich podlega próbom pracy

Rys historyczny

Rasa wykształciła się w północnej Europie (Karelia i wschodnia Finlandia). Dawniej wykorzystywany był do polowań na niedźwiedzie, jelenie, żbiki i wilki. Współcześnie poluje się z nim w Skandynawii głównie na łosie, a w Polsce przeważnie na dziki.
Duże szpice, podobne w budowie do karelskiego psa na niedźwiedzie, lecz o bardziej urozmaiconym umaszczeniu, znane były od wieków na terenie Finlandii i chętnie używane przez tamtejszych myśliwych do polowania na grubą zwierzynę, w tym na niedźwiedzie, którym rasa zawdzięcza swoją nazwę. Pierwsze informacje o psach podobnych w umaszczeniu i charakterze do dzisiejszych "karelczyków", lecz nieco bardziej krępych i cięższych, pochodzą z lat 80. XIX wieku. W roku 1920 w Finlandii powstała pierwsza zorganizowana hodowla tej rasy, a w 1936 psy zostały zaprezentowane po raz pierwszy na wystawie w Helsinkach. II wojna światowa spowodowała duże straty w populacji, do tego stopnia, że w Finlandii pozostało około 40 psów karelskich. Po wojnie dzięki wysiłkom kynologów udało się odbudować liczebność rasy, doprowadzając przy okazji do jej wyrównania i ustalenia nowego standardu. W latach 60. XX wieku hodowla karelskiego psa na niedźwiedzie przechodziła ponowny kryzys – liczba psów niebezpiecznie zmalała. Jednak rasa zaczęła znowu zyskiwać na popularności, poza Finlandią stała się bardzo lubiana w Szwecji.
Pierwsze psy tej rasy pojawiły się w Polsce w latach 60. XX wieku. W 1961 roku Polski Związek Łowiecki otrzymał w darze od fińskich myśliwych parę – psa Metsämichen Halli i sukę o imieniu Tupu, które dały początek hodowli. Kolejne importy z Finlandii i Szwecji miały miejsce na początku lat 70.

Wygląd

Budowa

Pies średniej wielkości, o wysokości w kłębie 49–60 cm, mocnej budowy, o sylwetce zbliżonej do nieznacznie wydłużonego prostokąta, niemal kwadratowej. Głowa w kształcie stożka, o znacznej szerokości mózgoczaszki, ze słabo zaznaczonym stopem i lekko wysklepionym czołem. Wargi cienkie, suche i szczelnie przylegające. Oczy nieduże, koloru ciemnopiwnego, miodowego o żywym wyrazie. Uszy średniej wielkości, stojące, o lekko zaokrąglonych końcach.
Tułów mocny z dobrze umięśnionym, lekko spadzistym grzbietem. Klatka piersiowa głęboka, sięgająca prawie do łokci, brzuch lekko podciągnięty. Ogon niezbyt długi, zakręcony sierpowato nad grzbiet, lub zwinięty w ciasny pierścień, co jest bardziej pożądane. Kończyny proste, mocne i równolegle ustawione. Przednie łapy stawiane są lekko od siebie, podczas gdy łokcie ustawione są dokładnie do tyłu. Palce zwarte, tworzące kształt okrągłej piąstki, przy czym kończyny tylne mają łapy w kształcie bardziej wydłużonym od przednich.