Kotik karłowaty

Hej

Kotik karłowaty

Kotik karłowaty, uchatka karłowata (Arctocephalus pusillus) – gatunek drapieżnego ssaka morskiego z rodziny uchatkowatych.

Występowanie
Zasięg występowania gatunku obejmuje południowo-wschodni Ocean Atlantycki i Ocean Indyjski - wokół południowych wybrzeży Afryki oraz południowo-zachodnią część Oceanu Spokojnego - wzdłuż południowych wybrzeży Australii i Tasmanią.

Podgatunki
Wyróżnia się dwa podgatunki uchatki karłowatej:

• Arctocephalus pusillus pusillus (Schreber, 1775) – kotik afrykański – wybrzeża Afryki Południowej
• Arctocephalus pusillus doriferus Wood Jones, 1925 – kotik australijski – wybrzeża Australii

 Charakterystyka
Samce podgatunku afrykańskiego osiągają przeciętnie 2,3 m długości i masę ciała od 200 do 350 kg. Dożywają maksymalnie do 19 lat, zazwyczaj samce żyją krócej od samic (Wickens P.A. 1993). Ubarwienie szare lub czarne, jaśniejsze pod spodem. Samice są nieco mniejsze, osiągają przeciętnie 120 kg masy ciała przy długości ok. 1,8 m i mają brązowe futro z jaśniejszym cieniowaniem części brzusznej. Samce podgatunku australijskiego mają trochę krótsze ciało (przeciętnie 2-2,2 m) przy masie 218-360 kg, różnią się od afrykańskich szarobrązową barwą futra. Samice są wyraźnie mniejsze (1,2-1,8 m przy przeciętnej masie ciała 36-110 kg), a ich futro przyjmuje barwę srebrnoszarą z żółtym podgardlem i jasnym spodem. O jakości futra kotików decyduje poszycie składające się z cienkich włosów puchowych. Sierść składa się z długich, sztywnych, włosów które pokrywają warstwę miękkich włosów poszycia w kolorze orzechowym. Są one stosunkowo rzadkie u większości fok, gęste- u kotików

Tryb życia
Uchatka karłowata spędza większość czasu w wodzie, zwykle nieopodal brzegu. Rzadko oddala się (maksymalnie do 160 km) od brzegu. Poruszając się na lądzie opierają się na tylnych kończynach, które mogą zginać pod tułów. Umożliwia im to chodzenie.
Żywią się głównie rybami, uzupełniając dietę krabami i kałamarnicami.

Rozród
Okres godowy dla obu podgatunków A. pusillus rozpoczyna się w połowie października. W tym czasie samce toczą walki pomiędzy sobą o terytorium. Samice docierają na ląd później od nich i również walczą ze sobą o teren, na którym urodzą swoje potomstwo. Tereny samic są zawsze mniejsze od terenów samców i wchodzą w ich skład – to powoduje przyporządkowanie samicy do haremu danego samca. Średnia ilość samic w haremie A. pusillus pusillus wynosi 28 a u podgatunku A. pusillus doriferus 10. Samiec kopuluje z każdą samicą swojego haremu. Implantacja blastocysty zachodzi z pewnym opóźnieniem: u podgatunku A. pusillus pusillus 4 miesiące, a u podgatunku A. pusillus doriferus 3 miesiące. Ciąża u tego gatunku trwa około 12 miesięcy.
Młode z podgatunku A. pusillus. pusillus po narodzeniu ważą 4,5 – 7 kg i mierzą 60 – 70 cm. Przychodzą one na świat w późnym listopadzie lub wczesnym grudniu. Samice karmią piersią swoje potomstwo od razu po ich urodzeniu przez 6 dni. Później samice z jednego haremu zaczynają naprzemiennie żerować w morzu, aby zdobyć pożywienie. Młode wcześnie zaczynają pływać i wraz z wiekiem coraz więcej czasu spędzają w wodzie. Samice osiągają dojrzałość płciową w wieku 3 lat. Samce podobnie, ale wtedy jeszcze nie mogą zajmować własnego terytorium. Dzieje się to dopiero parę lat później.
Młode z podgatunku A. pusillus doriferus po narodzeniu ważą 4.5 – 12.5 kg i mierzą 62 - 80 cm. Przychodzą one na świat w pierwszej połowie grudnia. Podobnie jak u A. pusillus pusillus młode są karmione piersią od razu po narodzeniu aż do momentu, gdy samica rozpocznie żer. W tym okresie wraca ona na ląd raz w tygodniu by nakarmić swoje potomstwo. Młode w ósmym miesiącu życia zaczynają pływać. Samice osiągają dojrzałość płciową w wielu 3 – 6 lat. U samców następuje to w wieku 4 - 5 lat, ale nie są jeszcze zdolni do założenia własnego haremu. Następuje to dopiero w wieku 7 – 8 lat.

Znaczenie i zagrożeniaJest odławiany w liczbie ok. 30 000 rocznie. Uchatki są poławiane dla skór, tranu i mięsa. Genitalia samców są sprzedawane jako afrodyzjak. Podgatunek australijski, który ucierpiał w wyniku niekontrolowanych odłowów w XIX wieku został objęty ochroną. Do naturalnych wrogów uchatek należą rekiny, wieloryby i drapieżniki lądowe.  








Pa, Pa don't copy :)