Jak zauważyliście są duże zmiany które zrobiła mi wercia0909, która jest moją kuzynką :)
To najpierw Foczki
najpierw zdjęcia
INFO :
Foka szara (Halichoerus grypus) – gatunek drapieżnego ssaka morskiego z rodziny fokowatych, jedyny przedstawiciel rodzaju Halichoerus.
Opis
W Bałtyku występują trzy gatunki fok: foka szara, foka pospolita i foka obrączkowana. Największą, a zarazem najczęściej pojawiającą się u polskich wybrzeży foką jest foka szara. Samce osiągają do 3 metrów długości i do 310 kg masy ciała[3] u największych osobników. Samice, które u każdego gatunku fok są nieco mniejsze, osiągają przeciętnie 1,8 m długości i 155 kg masy ciała[3]. Liczebność populacji bałtyckiej szacuje się na 24,5 tysięcy osobników[4]. W XIX wieku w Bałtyku było ich ok. 90-100 tysięcy, a na przełomie lat 70. i 80. XX wieku tylko 3-4 tys.[5]
KOT SYJAMSKI
najpierw zdjęcia
INFO:
Kot syjamski – jedna z najstarszych i najdłużej znanych ras kota
Pochodzenie
Koty syjamskie pochodzą z Dalekiego Wschodu (Syjam to współczesna Tajlandia). Pierwsze wzmianki o nich pojawiły się już w XVI wieku.
Wygląd
Cechą charakterystyczną jest umaszczenie point, które pokrywa maskę, uszy, łapy i ogon. Posiada duże, niebieskie oczy. Jest to kot szczupły, o wydłużonej sylwetce i muskularnej budowie. Kocięta rodzą się białe, zaczynają się wybarwiać dopiero w drugim tygodniu życia.
Charakter
Są bardzo inteligentne, chętnie uczą się różnych sztuczek. Ciekawskie, śmiałe, łatwo nawiązują kontakty i lubią wizyty gości. Dobrze czują się w obecności innych kotów lub psów. Mają duży temperament, znane są z przywiązania do właściciela, jeśli go stracą, mogą to nawet przypłacić zdrowiem. Starają się towarzyszyć opiekunowi we wszystkich domowych czynnościach, głośno domagają się pieszczot i zainteresowania. Bywają także zazdrosne. Nie powinny być posiadane przez osoby, które większość czasu spędzają poza domem.
Większość kotów syjamskich ma doskonały apetyt, dlatego utrzymanie szczupłej sylwetki takiego kota jest dla właściciela niemałym wyzwaniem. Koty syjamskie odznaczają się długowiecznością – mogą żyć nawet 20 lat.
TERAZ KUNDEL
najpierw zdjęcia
INFO :
Pies nierasowy – pies, który nie jest zaliczany do żadnej z ras psów. Potocznie określany również jako mieszaniec, wielorasowiec lub kundel.
Charakterystyka
Między mieszańcem (wielorasowcem) a kundlem istnieje wyraźne rozgraniczenie. Mieszaniec jest wynikiem skrzyżowania dwóch odrębnych ras. Kundel natomiast jest potomkiem psów nieokreślonego pochodzenia, kundli lub mieszańców.
W Anglii, kolebce wielu ras i wystaw kynologicznych, istnieje podział psów na:
thoroughbred – psy będące potomkami rodowodowych rodziców tej samej rasy, czyli psy rasowe (pod warunkiem, że rodzice mieli uprawnienia hodowlane)
inter-bred – psy określane tym mianem to potomstwo psów tego samego typu, ale różnych ras np. charta afrykańskiego i charta węgierskiego
cross-bred – nazwa mieszańców pochodzących od rasowych rodziców innej rasy i typu, np. potomek dobermana i wyżła niemieckiego długowłosego
half-bred – psy będące efektem skrzyżowania się psa rasowego (rodowodowego) z nierasowym
mongrel – psy będące potomkami nierasowych rodziców.
TERAZ PUDEL
najpierw zdjęcia
INFO :
Pudel duży - jedna z ras psów, należąca do grupy psów do towarzystwa, zaklasyfikowana do sekcji pudli
Rys historyczny
Słowo pudel w języku starogermańskim oznaczało kałużę, we Francji psy tego typu nazywano barbetami ze względu na ich kosmate brody. Z historii tej rasy wyłania się opinia dotycząca pochodzenia z Islandii, skąd sprowadzano na stary kontynent średniej wielkości psy zaganiające, krzyżowane następnie z psami myśliwskimi. W ten sposób otrzymywano osobniki o kosmatym włosie (czyli włosie pierwotnym dla pudla), który w związku z pełnionymi funkcjami przez te psy (dowodnymi) odpowiednio strzyżono. Nieprzypadkowo, w związku z tym faktem, klasyczne strzyżenie pudla najbardziej przypomina dawne przeznaczenie tych zwierząt.
Pudel średni – ras psa, należąca do grupy psów do towarzystwa, zaklasyfikowana do sekcji pudli. Zgodnie z klasyfikacją amerykańską, należy do grupy psów użytkowych
Rys historyczny
Rasa pudli należy do grupy psów pochodzących od psa pierwotnego Canis familiaris intermedius. Był to pies średniej wielkości, o typowych „psich” cechach. Jego szczątki pochodzące z epoki brązu (ok. 1600 lat p.n.e.) odnaleziono w Szwajcarii, Austrii i Czechach W Europie pudle (ang. poodle, barbette) są znane od kilkuset lat. Ich nazwa pochodzi od starogermańskiego słowa "puddeln", co oznacza pluskać się w wodzie. Prawdopodobnie rasa pudli powstała w XV w, gdyż wtedy powstały jego pierwsze wizerunki w sztuce. Nie jest jasno sprecyzowane, który z trzech krajów – Francja, Niemcy czy Hiszpania, jest ojczyzną rasy.
Pudel miniaturowy – rasa psów, należąca do grupy psów do towarzystwa, zaklasyfikowana do sekcji pudli. Zgodnie z klasyfikacją amerykańską, należy do grupy psów ozdobnych i do towarzystwa
Rys historyczny
Przypuszcza się, że przodkami pudli były psy wywodzące się z psów pasterskich i myśliwskich.
Najstarsze wizerunki pudli pochodzą z XV wieku, z terenów dzisiejszych Niemiec i Hiszpanii. Pudle zostały rozpowszechnione na dworze Ludwika XV, gdzie były oznaką splendoru. Ówczesne zamieszanie wojenne, a także kontakty handlowe i dyplomatyczne, przyczyniły się do rozpowszechnienia i popularyzacji pudli w Europie zachodniej. Pudle od początku występowały jako uformowana rasa w trzech odmianach wielkości.
Po pierwszej wojnie światowej populacja pudli w Polsce była nieliczna[potrzebne źródło]. We wrześniu 1948 roku zorganizowano I Ogólnopolską Wystawę Psów Rasowych we Wrocławiu, w której uczestniczyły dwa duże pudle, czarny i biały. W 1954 roku powstała w Warszawie sekcja pudla i chow-chowa, a 20 listopada 1960 roku został zorganizowany pierwszy przegląd tej rasy, w którym udział wzięło 40 pudli, w tym 20 dużych, 16 średnich i 4 miniaturowe.
TERAZ ŚWINKA
najpierw zdjęcia
INFO :
Świnia domowa (Sus scrofa f. domestica) – zwierzę hodowlane udomowione między VII a VI tys. lat p.n.e. Dostarcza hodowcom mięsa, tłuszczu, skóry, podrobów, szczeciny.
Udomowienie
Świnia domowa pochodzi od dzika, którego udomowienie nastąpiło przed ok. 7 tys. lat w Azji, a następnie w Europie. Według innych badaczy domestykacja tego gatunku nastąpiła znacznie wcześniej - już 12.700 - 13.000 lat p.n.e., a miało to miejsce w dorzeczu Eufratu i Tygrysu (późniejsza Mezopotamia)[2].
Za przodków świń uważa się podgatunki dzika europejskiego (Sus scrofa): Sus scrofa scrofa, który występował w Europie i północnej Afryce oraz azjatyckich Sus scrofa cristatus i Sus scrofa vittatus. Archeolodzy z Durham University w Wielkiej Brytanii twierdzą, że pierwsze świnie przywędrowały do Europy ze Środkowego Wschodu wraz z rolnikami z epoki kamiennej, 6800-4000 lat temu, a dopiero po ich przybyciu rozpoczął się proces udomowiania dzika.
TERAZ ŚWINKA MORSKA
najpierw zdjęcia
INFO :
Świnka morska (Cavia porcellus) – gatunek udomowionego gryzonia z rodziny marowatych (Caviidae). Popularne zwierzę domowe
Pochodzenie
Świnka morska pochodzi z Ameryki Południowej, początkowo występowała na terenach Peru, Brazylii i Paragwaju. Została udomowiona przez Inków i rozprzestrzeniona na znaczną część Ameryki Południowej. Do Europy przybyła wraz z pierwszymi odkrywcami i stała się często hodowanym zwierzęciem domowym. W Ameryce Południowej mięso świnki morskiej stanowi przysmak, pieczone świnki podawane są w restauracjach
Świnka morska, niegdyś popularne zwierzę laboratoryjne, wykorzystywane w badaniach naukowych, obecnie zastępowana jest przez myszy i szczury, które szybciej się rozmnażają
PATKI DON'T COPY
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz