Zwierzakowo : Nieświszczuk

Hej w dzisiejszym poście z góry przepraszam, że nic wczoraj nie dałam ale mi się nie chciało i się uczyłam na wielki sprawdzian z Matematyki który mamy jutro :0

Ogólnie jest 23:18 ale ja czekam na wikingów i ogólnie piszę na fb z koleżanką i dosłownie płaczę ( ze śmiechu ).

I stwierdziłam może od razu nie stwierdziłam ale odniosłam wrażanie, że jak od dwóch miesięcy słucham Bars and Melody takich fanek czyli Bambinos i dopiero dziś się przekonałam, że jednak zostanę Bambinos.

A tak to czuję się już dobrze tylko mam straszną chrypę i mój głos jest dziwny boję się jutro w szkole odzywać XD

I praktycznie za tyg Ferie zaczynam :))))))

I jakoś w ferie pojawi się post o mnich ulubionych zespołach i wypiszę ich wszystkie piosenki jakie ja lubię.

Potem może pojawi się drugi post postaram się tak jak by za wczoraj :)

Nieświszczuk

Nieświszczuk (Cynomys) – rodzaj ssaka z rodziny wiewiórkowatych. Nieświszczuki zostały po raz pierwszy naukowo opisane w 1805 podczas ekspedycji Lewisa i Clarka.

Rozmieszczenie geograficzne
Występują w Ameryce Północnej i Środkowej. W Stanach Zjednoczonych nieświszczuki głównie występują na zachód od rzeki Missisipi, choć można je spotkać w kilku rejonach na wschodzie. Zostały wytępione w pewnych rejonach Wielkich Równin, ponieważ farmerzy uważali je za szkodniki.

Opis
Są to nieduże, o zwartej budowie, kopiące obszerne nory gryzonie z krótką szczęką. Nazywane są „pieskami”, ponieważ w chwili zagrożenia lub zainteresowania wydają odgłosy podobne do szczekania. Osiągają długość ciała 30 cm oraz długość ogona 10 cm. Waga ok. 1 kg. Są roślinożerne. Na wolności mieszkają w koloniach, nazywanych „miastami”, które stanowią sieć płytkich tuneli i komór w których potrafi mieszkać nawet kilkanaście tysięcy dojrzałych i młodych osobników.

Zagrożenia i udomawianie
W wielu rejonach rolniczych powodują poważne straty finansowe - przeciętne „miasto” - kolonia skupiająca 25000 nieświszczuków zjada tyle pożywienia, co 100 krów lub 800 owiec, przez co od wielu lat są ofiarą zarówno masowego trucia i zatapiania całych kolonii jak i niekontrolowanego odstrzału zwierząt. Szacuje się, że w porównaniu z rokiem 1800 pod koniec lat 90. XX wieku w USA przetrwało tylko 5% populacji zwierząt. Zbyt duże odstrzały oraz masowe trucie nieświszczuków prowadzą do bliskiego wymarcia tchórza czarnonogiego, który poluje na te zwierzęta.
Z uwagi na ukształtowane podczas życia w koloniach duże umiejętności społeczne oraz czytelną mowę ciała, od początku lat 90. XX wieku coraz częściej są udomawiane - najpierw w USA, a potem również w Europie. Udomawianie tych gryzoni przyczynia się do coraz większego nacisku opinii publicznej na wprowadzenie prawnej ochrony nieświszczuków. W USA stwierdzono też, iż coraz częściej nieświszczuki potrafią się adaptować do życia w wielkich miastach, budując mniejsze kolonie na niezabudowanych obszarach miast. Również w USA farmerzy coraz częściej zachowują „miasta” nieświszczuków, traktując je jako atrakcję turystyczną, pokazywaną odpłatnie przyjezdnym.
W Polsce nieświszczuki można zobaczyć w Nowym Zoo w Poznaniu i w Zoo opolskim.

Nieświszczuki w kulturze masowej

Nieświszczuki są pokazywane w pierwszych scenach filmu Indiana Jones i Królestwo Kryształowej Czaszki

„Dramatic Prairie Dog” i „Dramatic Chipmunk” to tytuły przeróbek filmu pokazującego zaskoczonego pieska preriowego, umieszczane przez ich autorów na YouTube

Gatunki

nieświszczuk płowy (Cynomys gunnisoni)

nieświszczuk białoogonowy (Cynomys leucurus)

nieświszczuk czarnoogonowy (Cynomys ludovicianus)

nieświszczuk meksykański (Cynomys mexicanus)

nieświszczuk mały (Cynomys parvidens)

Literatura

Pat Stroer (1996) Prairie Dog Pets. A Guide to Their Proper Care and Enjoyment. Wydane nakładem autorki

Dorothy Hinshaw Patent (2006) Prairie Dogs. New York, Clarion Books

Sharon L. Vanderlip. (2002) Prairie Dogs. New York, Barron's